Christopher Cross is een onopvallende persoonlijkheid. Je kunt naast hem staan en waarschijnlijk heb je geen idee wie hij is. Toch is hij een van de bekendste singer/songwriters van begin jaren 80.
Vijf Grammy Awards won hij. Zijn debuutalbum Christopher Cross uit 1980 werd album van het jaar en de hit ‘Sailing’ lied van het jaar. Na deze geweldige entree en succes in Europa, bleef het jaren rustig rond de Amerikaan. Wel bleef hij liedjes schrijven en bracht enkele albums uit in Amerika. Hij is zich meer gaan toeleggen op schrijven rond hedendaagse problemen. Nooit heeft hij zichzelf aangepast aan anderen, hij is zichzelf gebleven. Daarom zegt hij ook: “Neem mij zoals ik ben!” tijdens deze tour: Take me as I am.
Zaterdag 17 november was het zover. Om 20.00 uur gingen de deuren van de Hilversumse Vorstin open voor het publiek, dat voornamelijk bestond uit 50+. Er was geen voorprogramma, dus dan duurt wachten op de artiest lang. Enkele mensen hadden een mail ontvangen waarin stond dat het concert drie kwartier later zou beginnen. Gelukkig kwam om 21.00 de opening met ‘All right (think we gonna make it)’. Meteen werd duidelijk dat de band erg goed was, maar de muziek was wel wat te hard. Daardoor waren Christopher en de twee zangeressen toch moeilijk te verstaan. Na 2 nummers kwam hier een beter evenwicht in. In plaats van 5 instrumenten; 2 instrumenten en zang. Dat gaf minder galm en meer rust. Het publiek kon ervaren dat de stemmen prachtig op elkaar waren afgestemd. Het was vooral een luisterpubliek, er werd nauwelijks meegezongen.
Christopher had zijn bekende “Borsalino” hoeden thuisgelaten en had ervoor gekozen om een zwarte pet te dragen. Dit paste prima bij zijn onopvallende kleding: zwart en grijs. Dit is gewoon wie hij is! Na het voorstellen van zijn internationale band (leden uit Amerika en Frankrijk) werd de hit ‘Sailing’ ingezet. Er was gekozen voor een afwisseling van liedjes afkomstig van drie albums; ‘Christopher Cross’, ‘Secret ladder’ en ‘Take me as I am’. Al wetende dat zijn fans zijn popnummers willen horen, liet hij toch ook vaak zijn gitaartalent horen. Op het podium stonden maar liefst 7 gitaren opgesteld. Steeds wisselde hij van gitaar. Een aantal prachtige jazz-popnummers volgden, waaronder ‘Í really don’t know anymore’, ‘Say you’ll be mine’ en ‘Dreamers’. De laatste was een “ode aan alle kunstenaars” zoals Cross zelf zei. Met zijn kinderen heeft Christopher Zuid-Afrika bezocht. Het landschap en de mensen daar hebben zijn visie veranderd. Daarom: ‘Never be the same’.
De show startte met twee hits en eindigde dus ook met twee hits: ‘Arthur’s theme (best that you can do)’ en ‘Ride like the wind’. De toegift bleef jammer genoeg beperkt tot 1 nummer, terwijl iedereen riep om meer. Het was dan ook wel een heerlijk nummer: ‘Imagine’ van John Lennon. Mooie uitvoering met de stemmen van de twee zangeressen uit Nashville en Houston die samen met de stem van Cross geweldig klonken. Het werd geen latertje, want om 22.30 uur stroomden de mensen naar buiten langs de tourbus die al buiten klaarstond. De touringcar, met Oostenrijks kenteken, brengt het muziekgezelschap nog naar Frankrijk, Denemarken en Zwitserland. De tour eindigt in thuisland Amerika. Een ding was zeker: Cross beweegt weinig, praat niet veel, is niet hip. Maar zijn liedjes zijn prachtig en met veel liefde geschreven. The best that you can do is: Fall in love with his songs!
