Met zijn 73 jaar mag je Rod Stewart gerust een oude rot in het vak noemen. En stil gezeten heeft deze oude rocker absoluut niet. Begin jaren ’70 had hij zowel solo als met The Faces succes in de muziek. En daar waar zijn solocarrière verder ging stopte de band The Faces. In die vijf jaar tijd bracht Stewart 5 soloalbums uit en 4 albums met The Faces. In die tijd had hij zijn grootste succes met het nummer, notabene een B-kantje, Maggie May. We hebben het hier over het jaar 1971, inmiddels 47 jaar geleden, en inmiddels zijn er zoveel platen van Rod Stewart verschenen dat wij hier op de redactie de tel een beetje zijn kwijtgeraakt. Inclusief live albums en verzamelalbums zal het ergens tussen de 50 en 60 zitten.
‘Blood Red Roses‘ zal het 30ste solo studioalbum van Stewart zijn. Een album waarvan hij zelf hoopt dat het de intimiteit heeft alsof het geschreven is voor een zijn beste vrienden. En daar is dit album zeker in geslaagd. Opener ‘Hole in My Heart’ is een echte meezinger en zet meteen de vrolijke toon voor de rest van het album. Het is een echte discotopper waarbij de rauwe stem van Stewart nog nooit zo goed door het kantoor klonk. Met recht wordt hij de beste witte soulzanger genoemd, de discosoul spat uit de speakers. Met de gedachte in het achterhoofd dat het nummer ‘Farewell’ geschreven is voor een overleden vriend wordt het nummer nog even een stuk intiemer en gezien het onderwerp een aparte keuze om dit nummer als tweede nummer op het album te plaatsen. Een zeer mooie ode aan een vriend waar Stewart veel mee heeft meegemaakt.
Het nummer ‘Blood Red Roses’ begint met het geluid van een viool en zodra Rod begint met zingen dan hoor je dat het een zeemansnummer is. Een zeer verrassende wending op het album waarbij een hoofdrol is weggelegd voor een walvis. Na het lollige nummer ‘Blood Red Roses’ is het nummer ‘Grace’ even omschakelen. Een hartverscheurend nummer welke tijdens zijn laatste Las Vegas-show als een zeer populair nummer werd ontvangen. Het nummer ‘Honey Gold’ doet erg denken aan zijn jaren ’70-hit “Tonight’s the Night’, een ultiem liefdesliedje waar je nooit genoeg van kan krijgen en die 40 jaar na dato nog steeds bij iedereen bekend is.
‘Rollin’ & Tumblin’ is een van de ijzersterke covers, een zeer mooie versie van het origineel, waarvan de meeste bekende versie is van Muddy Waters. Grappig feitje is dat oud-bandmaatje Jeff Beck dit nummer ook ooit heeft gecoverd. Het nummer ‘Julia’ en ‘Vegas Shuffle’ zijn nummers welke niet echt hun plek kunnen vinden op het album. ‘Julia’ gaat over een jonge Rod Stewart die heimelijk verliefd is maar jammer genoeg wordt afgewezen. ‘Vegas Shuffle’ gaat over het aangedikte leven in Vegas, een plaats waar Stewart de laatste tijd veel op de planken stond en waar hij in november weer terugkeert. Single ‘Didn’t I’, wat een debuut is met Bridget Cady, gaat over de gevolgen van drugsgebruik onder kinderen en is geschreven vanuit het perspectief van ouders. Het blijft een zeer aangrijpend onderwerp en wordt door Stewart en Cady zeer goed vertolkt.
Het nummer ‘Cold Old London’, wederom vertolkt door Stewart en Cady, neemt je mee door de stad waar de hoofdpersonen in dit nummer elkaar gevonden hebben maar ook weer verloren zijn. Het album is niet op een standaard manier opgenomen, de meeste nummers op het album zijn opgenomen in een hotelkamer, of gewoon backstage na een concert. “We bleven gewoon een paar uur achter, en als we in de stemming waren dan deden we een opname. Het is een geweldige manier om een album te maken.” aldus Rod Stewart.
Over het algemeen is het een vrolijk klinkend album geworden waarbij nummers als ‘Give me Love’ en ‘Look in Her Eyes’ vergezeld worden van een heerlijk discobeat. Maar ook een album waarbij je het onmiskenbare Rod Stewart-geluid hoort, Rod vertelt een verhaal met zijn nummers en vaak heb je pas na een aantal keer luisteren door waar het over gaat. Rod Stewart’s muziek is als een boek welke je niet weg kan en wil leggen. (9/10) (Universal)
