Op 7 september bracht Lenny Kravitz alweer zijn elfde studio album ‘Raise Vibration’ uit. De inmiddels 54-jarige Kravitz, die in 1989 wereldwijd met de single en het gelijknamige debuutalbum ‘Let love Rule’ bekendheid verwierf, heeft hier in Nederland een trouwe fanbase opgebouwd. Een die hij tevens zelf goed onderhoudt. Zo had ooit een fan een schilderij van hem gemaakt en die gaf hij in het tv-programma ‘Mooi Weer De Leeuw’ persoonlijk toestemming om deze te mogen gebruiken voor haar eigen expositie. En tijdens een optreden belde hij op het podia een fan, die wegens ziekte niet naar zijn optreden kon en begon met haar een heel gesprek tegenover een uitverkochte zaal.
Ook trok Lenny Kravitz de aandacht door zijn optreden op Pinkpop 2002, waar hij optrad voor mainstage afsluiter Rammstein die avond. Kravitz had er een hele kluif aan om de eerste paar rijen vol met Rammstein-fans te overtuigen, maar dat lukte hem bijzonder goed. Hij kreeg het zelfs voor elkaar om sympathie te winnen van een aantal doorgewinterde hardcore Rammstein-fans, en wist zelfs hun handen op elkaar te krijgen; Zeker nadat hij van het podium afklom om vlak voor de eerste rij te gaan spelen.
En na het wel erg popachtige ‘Strut’ (2014) zijn we inmiddels wel erg benieuwd naar ‘Raise Vibrations’. Omdat de zanger erom bekend staat een politiek activist te zijn (en aangezien iedereen wel weet hoe de situatie op dit moment is in zijn thuisland Amerika), is de verwachting dat hij weer een aantal goede maatschappelijk – en politiek bewuste songs op zijn nieuwe spruit heeft staan. Net zoals hij dergelijke songs had op het album ‘It Is Time For A Love Revolution’ (2008), toen Barack Obama als president van Amerika werd gekozen.
De opener ‘We Can Get It All Together’ begint in elk geval spannend met een orgelintro onder Kravitz’ zang, voordat een stevige drumbeat en dito gitaarspel zich erin kickt. Op de achtergrond hoor je duidelijk de begeleiding van een akoestische gitaar en triangel. De koortjes tijdens het refrein hebben veel weg zoals van die in zijn doorbraak single ‘Let Love Rule’. Een prima track, waarmee Kravitz weer duidelijk terug wil gaan naar zijn Psychedelische Rock roots. Althans, dat denk je in het begin, maar daarmee zal de luisteraar bedrogen uitkomen.
Tracks als de single ‘Low’, titeltrack ‘Raise Vibration’, ‘The Majesty of Love’, kennen een lekker rustige funky gitaarsound en met een refrein die je lekker mee kunt zingen. Het is Kravitz’ meesterschap hoe hij iedere keer weer goede songs weet te maken die zowel de pop- als rock liefhebbers aan zal spreken. En tevens uitstekend geschikt zijn voor Radio Airplay op verschillende radiostations.
Met ‘Who Really Are The Monsters’ en de andere single ‘It’s Enough’ heeft Kravitz duidelijk songs met maatschappijkritische teksten geschreven. ‘Who Really Are The Monsters’ heeft een typische 80’s new wave pop sound met synthesizers en Kravitz’s stem klinkt door een computer geautoriseerde echo heen. Verrassend aan deze track zijn het gebruik van saxofoon als bridge.
‘It’s Enough’ is een zeven minuten durende funky ballad en is als single een onbegrijpelijke keuze. Deze track vat de sound van dit album in zijn geheel niet samen, juist doordat het een ballad is. Iets wat een single release juist weer zou moeten geven voor de sound van een album. En dat geldt eveneens voor de track ‘5 More days ‘til summer’. Deze poptrack klinkt wel als een erg niemanddallerige albumvuller met een suffige tekst en akoestische gitaar. Ook de afsluiter ‘I’ll always be inside your soul’ is een erg suffige track met een dreampop sound. Onder slechts een drumcomputer en synthesizersounds als verdere muzikale invulling klinkt het wel erg slaapverwekkend. De track ‘Ride’ is eveneens een akoestische gitaartrack, maar kent een veel spannendere mix dankzij de afwisseling van een funky synthesizer sound en vioolspel.
En zoals op elk Lenny Kravitz-album zijn de goede ballads ook weer van de partij. Dit keer een met de opvallende titel ‘Johnny Cash’. ‘Johnny Cash’ is geen tribute aan de Country Legende, maar is eerder een verwijzing naar nummers van Cash: ‘Just hold me like Johnny Cash.’ ‘When I lost my mother’. ‘Just whisper in my ear.’ ‘Just like June Carter’. De track zelf is een prima ballad met een funky gitaarlick en violenspel op de achtergrond. ‘Here To Love’ is een mooie pianoballad over liefde en hoop, terwijl ‘Gold Dust’ een beetje suffige mix is van funk, new wave, en rock.
Lenny Kravitz heeft met ‘Raise Vibrations’ een wisselvallig album afgeleverd. Aan de ene kant heeft hij een aantal sterke tracks afgeleverd (‘Johnny Cash’, ‘Ride’,’The majesty of love’ en ‘Here to love’). Daarentegen staan een aantal missers (‘5 More days ‘til summer’, ‘I’ll always be inside your soul’ en ‘It’s enough’). Maar waar Kravitz het vooral van moet hebben is zijn ijzersterke songwriting. En dat talent laat hij ook weer duidelijk spreken in een song als ‘Who really are the monsters’.
Fans die hoopten op de comeback van een echt rockalbum zullen teleurgesteld zijn, maar zullen Lenny Kravitz ook weer de credits geven dat hij zichzelf blijft vernieuwen, en het experiment in sound nog altijd durft aan te gaan. Daarbij is hij gelukkig wel een artiest die nog altijd zichzelf blijft binnen dat experiment en de liefde voor muziek en kwaliteit van de songs voorop blijft stellen. En daarvoor verdient hij nog altijd een groot applaus. (7/10) (Roxie Records/BMG Rights Management)
