Voor zijn eerdere plaat ‘A Bargain Between Beggars’ uit 2013, ging Emil Landman op reis met de trein en schreef hij onderweg de muziek om te kijken wat het met hem deed. Veel later nam hij deze nummers op. Deze keer ging het schrijven op een heel andere manier. Nu verbleef hij op een plek waar hij in 2 weken het album schreef en direct daar opnam.
Hij wilde opnemen in donker en licht, daarom wilde hij zo noordelijk mogelijk een plek. Via websites gezocht, dit zag er mooi uit, zo kwam hij bij deze plek uit. Zijn producer Martijn Groeneveld en Emil kwamen na drie vluchten aan op de plek waar het moest gebeuren. Helemaal hoog in Noorwegen op het eiland Reinøyalles kwamen ze onder de sneeuw, in het donker met drie gitaren op de rug aan in het houten huis. Alles werd direct aan de kant geschoven in hun onderkomen en na een paar uur was de “studio” klaar. Het eerste nummer ‘Falling’, werd direct die zelfde avond nog opgenomen. Het nummer had veel lagen gitaar (wel 8x over elkaar heen gedubt) daarna werden er geluiden uit het huis, van het matras, pannen, pakjes rijst en de slakom toegevoegd.
De afzonderlijke lagen werden door Emil op het podium afgepeld zodat we konden horen hoe het nummer werd opgebouwd. De kickdrum was een emmer uit het huis, De snare was en pakje rijst met een doek erom, het duurde een half uur voordat ze tevreden waren over dat geluid. Door het zoeken naar voorwerpen waarmee ze sounds konden maken werd hij enthousiast. Juist door de beperkingen werd het proces creatiever. Hij vertelde: “Ik maak muziek en ik vroeg me af of iemand er iets om zou geven”. De lat moet van hem steeds hoger, het moest nu echt om de muziek gaan, het draait echt alleen maar over het liedje en nergens anders over, niet over of het wel gedraaid zou worden.
De EP’s ‘Vinter & Sommer’ gingen over het verschil in licht, heel veel en heel veel donker. In de winter was het super vet de donkere, korte periode licht waarin het dan moest het gebeuren mee te maken. Wat er dan aan de hand is, zoals het noorderlicht, was een van de hoogtepunten in het donker. In de zomer waren er fluitende vogels en de hele dag hetzelfde soort licht, minder variatie dus. Hij merkte op dat de laatste nummers op ‘Sommer’ weer wat donkerder werden, alvast richting de ‘Vinter’.
Door met z’n tweeën “opgesloten” te zijn in een huis, konden ze meer de diepte in gaan. Als een voorbeeld haalde hij aan: “We hadden een hele nacht aan een riff gewerkt, was echt geweldig”. Op dat moment waren ze er heilig van overtuigd dat ze iets baanbrekends hadden gemaakt. De volgende ochtend toen ze wakker werden en er verder mee wilde hiermee klonk het echt nergens naar. Veel van zijn teksten had hij later afgeschreven bij de opgenomen muziek.
Een sleutelliedje op het album is ‘Little Marks’ dat gaat over onbevangenheid, vroeger kon je nog alles worden, hij wilde astronaut worden, dat wordt nu niet meer geloofd als je dat zegt. ‘Sunrise’ gaat over de langste dag de met de summersun, dat je daar bent op dat moment. ‘I’ve seen enough shadows in my life, afsluiten van de donkere periode? Heldere tokkelende gitaar, je voelt de warmte van de opkomende zon in het nummer terugkomen. De intonatie in de stem in het nummer maakt het nog pakkender.
Een liefdeslied ‘Darling’ gaat over zijn vriendinnetje, tokkelend en plukkend gespeeld op zijn gitaar, “It’s you darling that keeps me from going under”. Lekker groovy nummer uiteraard met veel gevoel gezongen voor zijn vriendin die voor hem in het publiek zat. ‘Wish You Could’, het nummer waarbij hij alleen zijn vinger op de gitaar hoefde te verplaatsen om te spelen, daardoor werd zijn stem belangrijker in dit nummer.
Uiteraard speelde hij als laatste ook het nummer wat hij hiervoor had ontleed, ‘Falling’ zonder alle extra geluidjes, alleen op gitaar. De volheid van het nummer op het album werd gemist in deze versie. Misschien was het ook wel het verhaal dat hij erbij had verteld waardoor de interesse in al die “homemade” geluidjes werd benadrukt en in deze versie gemist werden.
Emil Landman heeft zich in de extremen gevonden, licht en donker, hij kan en is zichzelf, zijn muziek, zijn ding, en het was tof om zijn muzikale verhaal te horen. Zijn vader was een grote inspiratie om te doen wat hij wilde doen, dat heeft hij met dit experiment zeker gedaan. Een extra shoutout ging naar V2, zijn platenmaatschappij, dat ze het aandurfde om dit proces aan te gaan met hem.
Vandaag om 7.15 uur gaat hij verder op Radio 2 en start hij een poging om een wereldrecord neer te zetten door de meeste shows te spelen in 12 uur. Voorwaarden daarvoor zijn: het moet in een stad meer dan 100.000 inwoners, binnen 12 uur, de afstand minimaal 50 km van elkaar, het optreden moet minimaal 15 minuten duren en er moeten minimaal 10 bezoekers aanwezig zijn. Hij gaat op de motor langs de 8 plaatsen om te spelen in het land. Het was een uit de hand gelopen grap. Het zou tof zijn als het lukt, geen ramp als het niet mocht lukken, gaf hij aan.
Zijn internationale tour start volgende week met een showcase in Los Angeles, dan staan Indonesië en Zwitserland op de tourposter. Later dit jaar is hij weer te zien tijdens wat shows in Nederland.
Foto’s (c) Hans Kreutzer / Maxazine
