Om van zijn heroïneverslaving af te komen verhuisde Felix Bechtolsheimer zo’n vijftien jaar geleden naar de VS. Daar kwam hij in aanraking met Amerikaanse muziek. Weer terug in Groot-Brittannië richtte hij de band Hey Negrita op, waarmee hij de op Amerikaanse rootsmuziek geïnspireerde muziek maakte. Met bandlid Neil Findlay heeft hij nu Curse Of Lono opgericht, dat zich richt op roots- to rockmuziek. De naam van de band is ontleend aan de titel van een boek van de Amerikaanse journalist Hunter S. Thompson. Naast de al genoemde Bechtolsheimer (zang, gitaar) en Findlay (drums) bestaat de band uit toetsenist Dani Ruiz Hernandez, gitarist Joe Hazell en bassiste Charis Anderson. Vorig jaar verscheen van de band het debuutalbum ‘Severed’, dat overal goed werd ontvangen.
‘As I Fell‘, het tweede album, waarvoor de verwachtingen hoog gespannen waren, ligt nu in de winkel. Net als de eerste cd staat deze vol met muziek die is beïnvloed door die uit de VS en Europa. Het zijn psychedelische klanken afgewisseld met folk en roots. Vrij treurig en monotoon. Belangrijker dan de stijl zijn de teksten van voorman Bechtolsheimer, die elf van de twaalf nummers heeft geschreven. Voor inspiratie put hij uit eigen ervaringen en observaties. En het niet altijd erg vrolijk wat we te horen krijgen. Met zijn verslavingen heeft hij draagt hij dan ook een flinke rugzak met zich mee. Maar het is, ondanks het monotone, wel erg mooi wat hij maakt en hoe het wordt uitgevoerd. Bijzondere vermelding verdienen wat mij betreft het openingsnummer ‘Valentine’, dat over jaloezie gaat, ‘Way To Mars’, waarin hij zijn uitspattingen bezingt, en het fascinerende ‘Leuven’, waarin hij het leven van zijn Duitse joodse opa bezingt tijdens de Tweede Wereldoorlog. Een indrukwekkende opvolger. (8/10) (Submarine Cat Records)
