Op een snikhete dinsdag in juli interviewden wij de zeer getalenteerde saxofonist van The Preacher Men, Efraïm Trujillo over het zojuist verschenen album ‘Blue’. We wilden in dit geval speciaal het verhaal van Efraïm horen, want hij componeerde maar liefst 7 van de 9 tracks op deze nieuwe CD! Als je de titeltrack van ‘Blue’ hoort, is het meteen duidelijk waarom praktisch alle gerenommeerde muziekpodia in Nederland de band uitnodigden de stukken live te komen presenteren, want dit komt echt binnen. Dit is de onvervalste sound van de originele ‘Southern Blues’, waar de rillingen van over je rug lopen.
Trujillo is natuurlijk geen onbekende. Wij zagen en zien hem ook in andere grote bands als excellerende frontman zoals Fra Fra Sound, The New Cool Collective en The Ploctones, maar ofschoon hij ook voor die bands enige prachtige composities schreef, is dit Album toch wel echt helemaal zijn persoonlijke verhaal. Op onze vraag waarom nu? antwoordt hij nuchter: “De omstandigheden waren er in de voorafgaande jaren niet naar, want ik kreeg al heel jong kinderen zodat er naast het spelen en repeteren weinig tijd overbleef en een artistieke reden, die eigenlijk de belangrijkste is ‘je moet ook levenservaring hebben en zelf ook dieptepunten en tegenslagen hebben doorgemaakt om deze rauwe blues met diepgang te kunnen maken en op een podium met overtuiging tot leven te kunnen brengen.
Deze muziek laat zich namelijk niet vatten in keurige jazz schema’s, het is geen swing, geen Charlie Parker-achtige verhalende blues, maar het zijn de onderhuidse R&B ritmes en echte New Orleans grooves. Het gaat meer over klank en gevoel, denk aan Allan Toussaint en The Meters. Ik had altijd al veel affiniteit met deze uit Louisiana afkomstige ritmes (Trujillo, 1969 werd geboren in de VS, red.) en ik wilde juist hiermee expliciet mijn verhaal vertellen. Maar om dat te kunnen realiseren moet je wel over mede muzikanten beschikken die veel in huis hebben. Gelukkig ben ik binnen The Preacher Men met Rob Mostert en Chris Strik als mede bandleden in die omstandigheid. Ik hou ook echt van een band die door het collectief gedragen wordt. Je zult mij niet gauw een ‘Efraïm Trujillo band’ zien oprichten.
Het ongepolijste spel van Rob Mostert (hammond organ), die als enige in Nederland met een ongekende dynamiek en energie de footbass en keys tegelijk kan laten klinken, is echt onovertroffen! Ook de ongeëvenaarde Chris Strik (drums) is zo’n onmisbaar talent om het allemaal zo te laten klinken zoals het oorspronkelijk bedoeld is. De bijdragen van Michael Varekamp (trompet) vond ik ook onontbeerlijk. Hij liet in de afgelopen jaren al zien dat hij de traditie van Southern Blues als geen ander begrijpt en ik was blij dat hij aan dit project wilde meewerken. Evenals Rory Ronde (gitarist New Cool Collective), te gek hoe hij met zijn gitaar een verhaal kan vertellen!”
Ter afsluiting complimenteerden wij Trujillo tevens met de keuze van Eline Gemerts (vocals) op de titeltrack. Een mooiere, doorleefder en meer passende stem voor deze tekst en deze muziek is er naar onze mening niet en glimlachend knikte hij ‘ja’ en zei “wat leuk dat jullie dat nou ook vinden!”
