George Clinton, door velen gezien als grondlegger van funkmuziek, is op tour en sloeg Nederland zeker niet over. Met Parliament-Funkadelic stond hij dinsdag 26 juni in de Vorstin in Hilversum, en de volgende dag in Luxor Live in Arnhem. Natuurlijk mocht Paradiso niet ontbreken op 28 juni voordat hij Nederland verlaat en de funk verder verspreidt in Europa. Na een warm welkom met gratis ijs bij binnenkomst bij de Vorstin stond ons een eerste, en waarschijnlijk laatste avond te wachten waarop we George Clinton en zijn formatie kan bewonderen.
Miss Velvet and the Blue Wolf verzorgde het voorprogramma en verwelkomde het publiek met een aardige dosis funk. Met acht man sterk werd de toeschouwer voorzien van drums, gitaar, bas toetsen, zang en een drietal blazers. Opvallend was de stage performance van de frontvrouw. Continu gingen ruimtelijke bewegingen samen met de muziek. Haar uithalen hadden een rauw geluid en deze werden dan ook bijna elk nummer ingezet. Hoogtepunten van het voorprogramma bestonden uit een lange uithaal die zelfs na de instrumentale muziek nog verder ging, en de cover ‘Summertime’ die zeer kundig gitaarwerk bevatte.
Achteraf spraken we Dan (trombone) en Constance (toetsen) over de tour en hun muziek. “Ons album hebben we opgenomen bij United Sounds studio in Detroit. Dit in de hoop dat George Clinton er misschien naar zou luisteren, omdat hij daar ook platen heeft opgenomen. Vijf dagen na de release kregen we bericht dat we voor hem mochten openen als try-out. Dat was tijdens Halloween in New York” vertelde ze. “Het mooiste is om elke avond George en Parliament-Funkadelic te kunnen horen. We zijn zelf allemaal heel erg fan” antwoordde Constance, toen de vraag kwam wat voor hun het beste aspect is van de tour.
Parliament-Funkadelic begon te spelen en George Clinton kwam op in een excentrieke witte outfit. Het podium stond goed gevuld met een drummer, bassist, drie gitaristen, een toetsenist, drie danseressen die ook wat vocalen verzorgden, twee rappers en natuurlijk George Clinton. Meteen was het feest zowel op het podium als in de zaal. Het eerste nummer duurde meteen lekker lang en had een mooie sound waarbij rock, rap en funk mooi samen kwamen. Tijdens het tweede nummer werden er ook blaasinstrumenten toegevoegd en het podium leek steeds voller te raken. Alleen al vooraan het podium stonden er op een gegeven moment tien microfoons opgesteld. Het geluid was dan ook af en toe wat rommelig met hoge piepen door de feedbackloop.
Het was continu feest, overal gebeurde wel iets. Leek het publiek even weg te zakken zweepte de rappers de boel zonder moeite weer op. De voortdurende aanwezigheid van de danseressen nam een groot deel van de aandacht in beslag. De een nog schaarser gekleed dan de ander. Toch werd er meer gedaan dan mooi zijn, want opvallend was dat een aantal danseressen enorm snelle koortjes moest doen tussen de raps door. Één dame rapte ook een stuk in haar eentje. Vervolgens kwam een personage op in een over de top pooier outfit. Hij veroverde het podium met zijn buikdans en breakdance kwaliteiten. Even later klom hij op de boxen aan de linkerkant van het podium omhoog naar het balkon, hetzelfde volgde daarna aan de rechterkant van het podium.
Schaars waren de rustmomenten voor het publiek. De rust lag wel bij een gitarist die met zijn rug naar het publiek speelde, maar voor hem stond dan ook een hele rij blikkenvangers. Op sommige momenten leek het podium een beetje verdeeld in twee delen, waarbij het achterste deel de basis aan muziek vormde en het voorste deel de show maakte. De muzikanten waren duidelijk doorgewinterd in hun vak, doordat ze niet op fouten te betrappen waren en met funk als basis, ook veel andere genres net zo sterk konden brengen.
Eindelijk kwam er een rustmoment tijdens een solo op toetsen waarbij het podium ook wat leger liep. Al snel werd het weer wat drukker op het podium en werd ook een hedendaagse sound toegevoegd, namelijk de trap. Vlak daarna lag de focus op twee gitaristen. Eentje speelde een rustige arpeggio, dit zijn enkele losse noten uit een akkoord. Hier overheen begon een andere gitarist een solo te spelen met het kwetsbare, maar ruige geluid van zijn Telecaster. Dit was de klassieker ‘Maggot Brain’. De hele zaal werd meegezogen in dit fenomenale samenspel. Het duurde een tijd voordat de drums en bas pas langzaam mee op gingen bouwen, waardoor je extra lang kon genieten van deze muzikale trip. Er leek geen eind aan te komen, maar volgens mij vond niemand dat erg. Toch was het moment daar dat onder luid applaus en gejoel het nummer werd ontvangen. Ik verwachtte dat dit het einde van de show was, want de focus lag hier puur en alleen op de muziek en het was voor velen een absoluut hoogtepunt. Toch stond binnen no time het podium weer vol met sexy geklede dames en een aantal rappers. De sound was wel alweer een vernieuwing, want het gitaarspel werd harder en er werd aan grunten gedaan waardoor er ook invloeden van metal naar voren kwamen door de funk heen.
Het publiek was nog steeds niet moe, want ‘We want to funk’ werd volop mee geroepen vanuit de zaal. Tegen het einde werd het publiek uitgenodigd om het feestje op het podium bij te wonen. Een goed aantal mensen uit het publiek kwam mee op het podium dansen, voordat de show werd afgesloten onder het genot van een spetterende drumsolo. Knap hoe de drummer dat er nog uit kreeg na al zo lang aan een stuk door gespeeld te hebben. Elk bandlid werd nog voorgesteld voordat iedereen het podium verliet. Het publiek had er nog steeds geen genoeg van, maar er kwam alleen nog een muzikant terug om de bassist nog even voor te stellen die hij vergeten was.
Het was een zeer vermakelijke avond. Er was genoeg muzikale hoogstand te bewonderen en zelfs George Clinton was meer aan het feesten dan verwacht. Met zijn 76 jaar was het niet meer dan logisch dat hij af en toe even zitpauzes nam, maar vaker stond hij vooraan het podium mee te bouwen aan het feest. Dat hij als grondlegger van funk wordt gezien is zeker niet raar als je ziet hoeveel stijl en vermaak er op één avond te zien is met funk als basis.
Foto’s (c) Marjolein Tap / Maxazine
