Op woensdag 9 mei deed de uit Seattle afkomstige gitarist Randy Hansen de Maastrichtse popmuziektempel de Muziekgieterij aan. Achter het podium moest welhaast professor Barabas’ tele-tijd machine uit de Suske en Wiske stripboekenreeks neergedaald zijn, want toen de inmiddels alweer 63-jarige Hansen samen met zijn drummer en bassist het podium besteeg werd Maastricht werkelijk 49 jaar terug de tijd in gekatapulteerd. Hansen zelf was meteen herkenbaar als het icoon Jimi Hendrix. Hansen speelt al meer dan 30 jaar met groot succes over hele wereld als “the next best thing” sinds Jimi zelf ons alweer 48 jaar geleden heeft verlaten.
Gehuld in een blije broek, een hemd met een Afghaans geborduurd mouwloos vestje, een bandana over zijn hoofd en getooid met een veren hoed, zoals we die zo goed kennen van de mythische grootmeester van de rockgitaar.
Hansen’s band liet er geen gras over groeien. De eerste twintig minuten werd het publiek meteen meegenomen op een reis naar 1969 waarbij de volumeknoppen regelmatig naar de 11 werden gedraaid.
Met grote energie en verve liet Hansen zien wat hem zo goed maakt. Hij is een ware meester op de gitaar en dat op de ouderwetsche manier. Hansen zelf speelt, in tegenstelling tot Hendrix, rechts gitaar maar om het visuele plaatje zo goed mogelijk kloppende te krijgen deed hij dat dan weer op een linkshandige stratocaster waar hij rechts op speelde, zodat het eruit zag of hij net als Hendrix linkshandig speelde. Kunnen jullie het nog volgen ? Hoeft niet, belangrijk is om te onthouden dat het er niet alleen uitzag als Hendrix, maar dat Hansen er ook qua sound goed dicht bij kwam.
Hansen speelde de gitaar alsof hij er een organisch geheel mee was. Het moest haast wel zo zijn dat zijn zenuw- en bloedbanen gewoon doorliepen in de maple houten hals van zijn stratocaster. Zo zien we de gitaristen tegenwoordig niet meer spelen. De sounds rauw, ongepolijst, en zeker, er ging wel eens een nootje mis, maar als je zo speelt dan is dat snel vergeven. Wat een talent.
Hoe verder in de show Hansen het publiek meenam, hoe verder de transitie tot Hendrikx zich vervolmaakte, Hansen had er zin in in Maastricht.
In de set naast Hendrix ook volop verwijzingen, al was het maar een paar maten naar andere nummers uit de jaren ’60. Zo kwam heel even ‘Sunshine of Your love‘ voorbij gepiept en ook ‘Lucy in the Sky with Diamonds’ werd energiek gebracht.
Het publiek werd op haar wenken bediend, en toen ‘Hey Joe’ werd ingezet gingen de handen de lucht in. In dit nummer liet Hansen in de solo even zien dat hij weliswaar over de 60 is, maar dat zijn legato-technieken nog niet voor de poes zijn. Een stuk van de solo haalde hij zelfs Yngwie Malmsteen-snelheden.
‘Papa was a Rolling Stone’ werd breed uitgesponnen en het publiek begon mee te doen en mee te zingen. Hansen zong adequaat en de band speelde zoals een band van een Hansen hoort te spelen: in dienst van de frontman.
Met achtereenvolgens ‘Foxy Lady’ en misschien wel het hoogtepunt van de avond ‘Little Wing’ wist Hansen het publiek in de halfvolle zaal helemaal voor zich te winnen.
Na ‘All along the Watchtower’, ‘Are you experienced’ en een enorm lang uitgesponnen en bij vlagen sensationele versie van ‘Voodoo Child’, hoefde Hansen het Maastrichtse publieke niets meer te bewijzen. Hansen is DE Hendrix tribute band. De man doet hem niet alleen na, hij geeft er een eigen invulling aan en heeft de nummers zich zo eigen gemaakt, dat hij daar volledig geloofwaardig Hendrix staat te zijn.
Met de toegiften ‘The Wind Cries mary’ en ‘Purple haze’ walste het trio nog eens even van voor naar achter en van achter naar voor over het aanwezige publiek heen. Dat publiek bestond grotendeels uit mannen van een zekere leeftijd en omvang, die de avond van hun leven hadden met een originele gitaarheld op het podium.
Randy mag terugkomen, en dan voorspellen we dat de zaal helemaal vol zal staan.
Foto © Frans van Arkel / Rockmuzine
