Voor wie vorig jaar de juiste festivals heeft bezocht is Shame geen onbekende naam. Ze stonden o.a. op Eurosonic, Lowlands, London Calling en Motel Mozaique. Een intense postpunk-revelatie uit zuid-Londen die gretig uit dertig jaar Engelse punk plukt, zo kun je het beste Shame omschrijven. Ze passen mooi in een rijtje met The Fall, Savages, Sleaford Mods en The Happy Mondays.
Shame is terecht in eigen land een van de gevaarlijkste live bands van het moment. Traditiegetrouw moeten we wel oppassen als de Engelse pers gaat strooien met uitspraken als “Britain’s most exciting new band” en “Shame may well be the best band in the UK” maar in het geval van dit jonge vijftal is alle opwinding tot dusver terecht. Na een paar prima singles (‘Tasteless’, ‘The Lick’, ‘Concrete’ en ‘One Rizla’) is er nu hun debuutalbum ‘Songs Of Praise’.
Shame doet aan toegewijde post-punk en klinkt ontzettend Engels inclusief grote bek van frontman Charlie Steen. Een enorme druktemaker die zich als ongeleid projectiel op het podium beweegt. Zijn teksten zijn vlijmscherp en politiek geëngageerd met de nodige onvrede over de huidige politieke situatie in hun eigen land onder Theresa May en de pre-Brexit.
Shame wist in de Melkweg het aanwezige publiek al voor zich te winnen voordat er ook maar een noot gespeeld was. Het optreden was het aanzien meer dan waard, maar ook muzikaal viel er veel te genieten. Met een gemiddelde leeftijd van amper twintig jaar wist Shame een overdonderende uitverkochte show neer te zetten in de oude zaal van de Melkweg. In lange tijd heeft er niet zo’n energiek band in de Melkweg gestaan, ongetemd, vol attitude en gewapend met dwarse baslijnen en hoekige gitaren trok het kwintet ten strijde tegen het goed fatsoen en conservatieve politici.
Het gaat nu nog net te ver om Shame te beschouwen als een nieuwe Arctic Monkeys of Oasis, maar met energieke frontman als Charlie Steen is een grote toekomst voor deze band weg gelegd. Nu maar hopen dat de band zich snel gaat ontwikkelen en niet zich suf gaat toeren voor drie jaar op 10 songs.
Foto’s (c) Armand Hoogland
