Met ‘Diamond Baby Blues’ komt op 27 april aanstaande het 17de album van de Canadese rockzangeres Lee Aaron op de markt. In Nederland hebben we vrijwel niets van Lee gehoord, maar dat gaat met dit album wellicht veranderen. Lee’s biografie leest als een scenario voor een rock ‘n roll mockumentary inclusief het uitbrengen van een jazz album en albumtitels die je niet lijkt te kunnen verzinnen.
Lee Aaron’ s finest hour tot nu was na het uitbrengen van haar album ‘Bodyrock’ in 1989, waarop haar hit ‘Watcha do to my Body’. Het album werd maar liefst dubbel platinum in Canada. Het was dus met een big smile op mijn gezicht dat ik ‘Diamond Baby Blues’ begon te beluisteren. Mijn verwachtingen waren niet hoog gespannen. Ik werd echter meteen bij de eerste track ‘Diamond Baby’ van mijn sokken geblazen door het waanzinnige stemgeluid van deze nu 55-jarige rockzangeres. Goeie genade wat een strot. Als ik een referentie zou moeten noemen dan is dat in de eerste plaats Sass Jordan, maar in haar beste momenten doet Lee Aaron me bij vlagen zelfs denken Ann Wilson van Heart. Ja, inderdaad, dat leest u goed.
Het album klinkt zoals een heavy, blues georiënteerd rockalbum moet klinken. Lekker breed en heavy. Alle clichés worden uit de kast getrokken in dit album dat je zo terugvoert naar die magische jaren ’70 en ’80, toen deze muzieksoort de charts domineerde. Het album maakt meteen een statement met het openingsnummer ‘Diamond Baby’ waarin Lee meteen al haar vocale registers opentrekt. Het nummer rockt lekker vuig en dirty door naar een spetterende gitaarsolo en eindigt met een double time outro. Gewoon alle ingrediënten, meteen in een heerlijke rock jambalaya.
Het album zal zeker geen orginaliteitsprijs winnen, en daar zal het Lee ook niet om te doen zijn geweest. Wel zullen velen de muziek en het hoge niveau waarop die wordt uitgevoerd weten te waarderen. Aaron Lee heeft in haar carrière duidelijk al zoveel meegemaakt dat ze het zelf allemaal met een korreltje zout durft te nemen, en dat is wel zo’ n gezonde instelling. De Deep Purple cover ‘Mistreated‘ komt met het typische orgelwerk, klinkt enorm bluesy en is een showcase van de geweldige stem van Lee Aaron.
De bluestrack ‘I’m a woman’ is een ijzersterk gezongen ode aan Koko Taylor, de originele zangeres van dit nummer. Het is met merkwaardige tekstfragmenten als ‘I can make love to a crocodile‘ , dat ze me onwillekeurig weer aan Spinal Tap doet denken. Ik hoop van harte dat ik Lee met deze opmerking niet tekort doe, maar het lijkt er sterk op dat ze zelf gelukkig over een groot relativeringsvermogen beschikt. Wat vooral overeind blijft staan is haar enorme powerhouse performance die live enorm goed over moet komen.
Absoluut hoogtepunt van dit album is de mashup versie van het Janet Jackson nummer ‘Black Cat’ dat Lee Aaron verpakt in een Rolling Stones achtige verpakking, Strik erom en je hebt een enorm leuk nummer dat opnieuw uitblinkt door haar vocale kwaliteiten. De covers op dit album zijn wel van een erg hoog niveau. Na de eerder genoemde covers zijn de Linda Rondstadt hit ‘Your no good’ en de Little Walter classic ‘My Baby’ ook al in goede handen bij Lee Aaron. Nu is het wachten op een Europese tour van Lee Aaron. Een optreden van haar zal absoluut een belevenis zijn, zeker als ze dit album promoot. Samenvattend is Diamond Baby Blues een ouderwets bluesrock album van topniveau. Voor de liefhebbers van het genre absoluut een aanrader. (8/10) (Metalville)
