‘Sex ‘n’ Jazz’ van Garde du Nord is het best verkochte Nederlandse jazzalbum ooit. Gare du Nord viert het feit dat het album in originele versie 10 jaar geleden uitkwam met een theatertournee, waarin voor het eerst het volledige album live gespeeld wordt. Zaterdag deed Gare Du Nord Parkstad Limburg Theater aan in Heerlen. De Limburgzaal was behoorlijk goed gevuld op deze Stille Zaterdag.
De vernieuwde line up van Gare du Nord, die na het stoppen van geestelijk vaders Ferdi Lancee en Barend Fransen in 2015 het laatste album ‘Stronger’ uitbrachten, is ook de bezetting die tijdens deze show Gare du Nord-zangeres Dorona Alberti bijstond. Het optreden was opgedeeld in twee delen. Het eerste deel, voor de pauze, werd volgespeeld met materiaal van het grote succesalbum ‘Sex ‘n’ Jazz’ en na de pauze kwam de band met werk van het laatste album ‘Stronger’.
Op een sober uitgelicht podium kwam de band op en zette met ‘Something in my Mouth’ meteen goed in. Dorona Alberti wervelde zichzelf in haar rode jurk het podium op, en het nummer werd afgemaakt met een mooie gitaarsolo. Een hoopgevend begin, maar eigenlijk meteen zakte de band een beetje weg, en leken ze te zoeken naar de vorm van de avond. Als gitarist Aaron Raams de honneurs waar moet nemen voor Paul Carrack, die op het album de zang van ‘Ride on’ deed, doet hij dat niet onverdienstelijk. Gaandeweg kwam het echter steeds meer over of de band de groove niet kon vinden. Nummers werden zeker adequaat uitgevoerd, maar de vonk sloeg niet over tussen band en publiek, en ook op het podium bleef de interactie tot een minimum beperkt.
Saxofonist Floris van der Vlught liet zien dat hij erg mooi kan spelen op zijn alt sax en zijn EWI-achtige wind controller. In een kleine drie kwartier werkt de band zich door het materiaal van ‘Seks ’n Jazz’ heen. ‘Chet’s Chat’ werd op de achtergrond stemmig voorzien van mooie zwart wit foto’s van de helaas veel te vroeg zo tragisch overleden naamgever van het nummer, Chet Baker. Bij het laatste nummer voor de pauze leek de band even aan te zetten voor een finale push om de zaal voor zich te winnen en de vorm van de dag te redden. Het grote succesnummer ‘Beautiful Day’ zorgt echter ook niet voor de begeestering waar zaal en band nu naar hunkerden.
De pauze die volgde duurde te lang. Jammer, de band kon zo niet in een momentum doorspelen, en mocht na de pauze opnieuw gaan proberen de zaal voor zich te winnen. De backdrop achter het podium liet na de pauze zien dat Gare du Nord nu overging naar werk van het laatste album ‘Stronger’, een album dat in de huidige bezetting is gemaakt en waarvan het materiaal duidelijk meer poppy en disco-achtig klinkt dan het oudere Gare du Nord materiaal.
In dit tweede deel van de set was wat meer plaats voor solo’s van onder andere de gitarist, de saxofonist en zelfs Guus Bakker, kwam naar voren met zijn basgitaar om te soleren. Nu is een bas-solo eigenlijk alleen maar weggelegd voor de hele groten, en zonder Guus Bakker te kort te doen: Daar hoort hij niet bij. De solo duurt te lang, en hoe lang kun je flageoletten spelen op een basgitaar interessant houden? Niet zo lang dus.
De opbouw van het optreden kwam tot een stilstand, en de groove werd niet meer gevonden zaterdagavond. Met nummers als ‘Stronger’ en de mooie toegift ‘We still grow’ werd het optreden afgesloten. Een ovationeel applaus viel de band ten deel. Verdiend, dat zeker; Echter deze band kan zo veel beter. Het zat er zaterdagavond niet in. Een avond ‘Sex ‘n’ Jazz’ zonder hoogtepunt.
