Bill Frisell is een van de leidende jazzgitaristen sinds eind jaren ’80. Frisell maakt een eclectische vorm van progressieve rock, klassieke muziek, country, noise en meer.
Door de jaren heen heeft Frisell bijgedragen aan het werk van artiesten als Paul Motian, John Zorn, Elvis Costello, Ginger Baker, The Los Angeles Philharmonic, Suzanne Vega, Loudon Wainwright III, Van Dyke Parks, Vic Chesnutt, Rickie, Lee Jones, Ron Sexsmith, Vinicius Cantuária, Marc Johnson (in ‘Bass Desires’), Ronald Shannon Jackson en Melvin Gibbs (in ‘Power Tools’), Marianne Faithful, John Scofield, Jan Garbarek, Lyle Mays, Vernon Reid, Julius Hemphill, Paul Bley, Wayne Horvitz, Hal Willner, Robin Holcomb, Rinde Eckert, The Frankfurt Ballet, filmregisseur Gus Van Sant, David Sanborn, David Sylvian, Petra Haden en tal van anderen, waaronder Bono, Brian Eno, Jon Hassell en Daniel Lanois op de soundtrack voor Wim Film Million Dollar Hotel van Wenders.
Alleen deze opsomming geeft al een indruk van de veelzijdigheid en kwaliteit van de muzikant Frisell. Nu heeft Frisell dan voor het eerst in bijna twintig jaar weer een nieuwe soloalbum uitgebracht op het OKEH label van Sony Masterworks. ‘Music is’ is een soloalbum geworden in de meeste essentiële versie. Frisell is er alleen op te horen. Alleen met zijn gitaar. Frisell is zijn meest gedestilleerde en uitontwikkelde vorm.
Het album is opgenomen in augustus 2017 in de Tucker Martine’s Flora Recording and Playback studio in Portland, Oregon en geproduceerd door Lee Townsend, met wie Frisell al jarenlang een samenwerking heeft. De composities zijn van Frisell en sommigen zijn gloednieuw – Change in the Air, Thankful, What Do You Want, Miss You and Go Happy Lucky – terwijl andere titels solo-versies zijn van nu klassiekers van Frisell’s hand, zoals In Line, Rambler, Ron Carter, Pretty Stars, Monica Jane en The Pioneers.
De nadruk ligt bij Music IS op het vertellen van muzikale verhalen vanuit Frisell’s originele en unieke perspectief. Sommige van de interpretaties zijn naakt, kwetsbaar en echt solo, terwijl anderen meer georkestreerd zijn met behulp van ‘overdubbing’ van verschillende lagen en het gebruik van zijn onvergelijkbare manier ‘looping’.
‘ Music Is’ is geen album voor iemand die voor het eerst kennis wil maken met dit idioom of met de muzikant Frisell. Het is geen lekker wegluister album. Het is een prachtig mooi album waarop de kunstenaar Frisell zich van zijn meest kwetsbare kant aan het publiek laat horen.
Een fase, een station in de ontwikkeling van een muzikant die het aandurft om niet voor de mainstream, makkelijke oplossingen te gaan, maar die het aandurft risico’s te nemen en zichzelf te laten horen van zijn meest kwetsbare kant.
Op het album staan 16 tracks, waarvan de laatste ‘Rambler’ als bonustrack staat genoemd. Het is een album dat steeds meer gaat boeien, bij elke draaibeurt ontdek je vaak kleine nuanceringen in de muziek, je leert genieten van de menselijkheid die hij in elke toon legt. Dit keer geen computers, maar de menselijke toon die de deuren opent naar de muziek die Frisell ons geeft.
Zijn vakmanschap staat buiten kijf en komt magistraal tot uiting in bijvoorbeeld de track ‘Ron Carter’. Timing, klank, souds en gevoel klonken zelden zo mooi op elkaar afgestemd in een stuk dat prachtig is opgebouwd uit verschillende verhalende gitaarlijnen.
Direct daarna verrast Frisell je met het vervreemdende en vervormde gitaargeluid op het korte ‘ Think About It’ , om daarna weer klein te gaan op het mooie, dromerige ‘In Line’. Akoordensequenties die de sfeer bepalen, en de verfijnde techniek waarmee Frisell de loops legt zijn typerend aan dit hele album.
Luister er bij voorkeur ‘s avonds laat naar, via een goede koptelefoon, en laat je door Bill Frisell meenemen in zijn eigen muzikale wereld, en verwonder je. Zoals gezegd, zeker geen makkelijk album, maar degene die zich de moeite wil nemen om Bill Frisell te volgen in zijn muziek, zal niet bedrogen uitkomen. Een wondermooi album, geen fastfood, maar een gourmandise. (8/10) (Okeh/Sony International)
