Een muzikaal eerbetoon aan de ‘stille Beatle’, George Harrison, die 75 jaar geleden werd geboren. Vrijdagavond bracht gelegenheidsformatie ‘While My Guitar Gently Weeps‘ een Tribute To George Harrison in poppodium NIEUWE NOR in Heerlen. George Harrison (1943-2001) was de leadgitarist van onder anderen The Beatles. Geen virtuoze solist, maar wel een echte ‘liedjes-gitarist’, die zijn partijen smaakvol invulde met prachtige arrangementen en gecomponeerde solootjes. Oorspronkelijk werd hij vooral beïnvloed door de rock & roll van o.a. Carl Perkins, later werpt hij zich als een van de eersten op de 12-snarige Rickenbacker en introduceert hij de sitar in de popmuziek. Tijdens zijn solocarrière ontwikkelt hij zijn karakteristieke slide-spel.
De avond bleek een uniek overzicht van zijn klassieke Beatles-nummers tot zijn latere solowerk met prachtige nummers als ‘Here Comes The Sun’, ‘Something’, ‘All Things Must Pass’ en ‘Bangladesh’. De speciaal voor deze gelegenheid geformeerde all star band bevat drie van Nederlands beste gitaristen, die in bekende bands in dienst van hun frontman of -vrouw spelen. Net als Harrison destijds, stappen zij nu uit de schaduw samen met een indrukwekkende ritmesectie en toetsenist.
Het publiek was vrijdagavond helaas niet massaal uitgelopen voor dit tribute concert. In de zaal was het echter gezellig druk, op het balkon was het vrijwel leeg. Degenen die overwogen hadden om wel te komen maar thuis waren gebleven hebben, uiteindelijk de verkeerde keuze gemaakt. Het publiek dat de moeite had genomen om door het druilerige regenweer naar Heerlen te komen werd getrakteerd op een bijzonder concert.
De setlist laveerde van succesvolle Harrison Beatle tracks tot obscure b-kantjes, van solo werk naar uiteindelijk zelfs the Travelling Wilbury’s. De band had duidelijk moeite gedaan om de sound zo getrouw mogelijk te benaderen. Dat is een soort tendens die we ook al zien bij The Analogues, die in de theaters met groot succes Beatle albums integraal uitvoeren. Via nummers als ‘Something’, en ‘I Need You’ bracht de band het publiek naar het eerste hoogtepunt van de avond: ‘Taxman’ van het Beatles-album ‘Revolver’ uit 1966. Het publiek waardeerde duidelijk de mooie harmonieuze samenzang en het typische Harrison gitaar geluid dat deze avond tot in de perfectie werd benaderd.
Eric van Dijsseldonk, die het leeuwendeel van de zang vanavond op zich nam, kweet zich prima van zijn taak. Zijn stem deed meer dan eens overtuigend klinken als die van de helaas ook reeds overleden Tom Petty. Wellicht een idee voor een volgend tribute-project. Voornamelijk door de driestemmige harmonieën in de zang kwam vaak de feel op van bands als Venice, Crosby, Stills & Nash (& Young) en ook wel the Band. Mooi om te horen dat dit tegenwoordig ook nog gewoon live gedaan kan worden zonder computers en melodyne.
Enige minpunt op de avond was een ‘faux pas’ van de band tijdens het nummer ‘My Sweet Lord’. Men legde het nummer even stil en pakte de draad weer op, het was even een ‘oei’ momentje. Meteen daarna herpakte de band zich en speelden ze de rest van de avond de ene classic Harrison track naar de andere. ‘Bangladesh’ werd lekker uitgesponnen tot een groovend en rockend walhalla voor de liefhebber. Voor het eerst rolde deze tributeband duidelijk met haar spierballen.
Verrassend was de keuze voor ‘Savoy Truffle’ van the White Album. Echt zo’ n onverhoeds gekozen nummer dat enorm goed tot zijn recht kwam. Velen besloren terplekke om het ‘White Album’ nog eens in zijn totaliteit te gaan luisteren. Bij het prachtige ‘Something’ hoorden we hoe goed de band de sound van het origineel weet te benaderen. Langzaamaan speelde de band naar een hoogtepunt toe via ‘Old Brown Shoe’, waarin de waanzinnig goed spelende ritmesectie een hoofdrol voor zichzelf opeiste.
Prima gekozen had de band het beste voor het laatst bewaard. Het concert werd afgesloten met een fenomenaal gespeelde versie van ‘While My Guitar Gently Weeps’. Er ontspon zich een ouderwets gitaargevecht op het podium toen de drie topgitaristen het tegen elkaar opnamen en minutenlang de hoofdrol van elkaar opeisten. De slag blijft onbeslist, maar het publiek bleef verbluft achter. Zoiets maak je niet gauw meer mee!
Na het afscheid kwam de band nog een keer terug een deelde een mooi cadeau uit met het nummer ‘Handle with Care’ van the Travelling Wilbury’s. Het was een mooie avond in de NIEUWE NOR. Als je ook twijfelt of je nog naar een van de concerten van deze band wil gaan; Twijfel niet, koop een kaartje. Het is goed besteed geld. Een prachtconcert!
