Voor veel King King fans was het op deze zondagmiddag 4 februari de eerste kennismaking met Bag of Bones. Dit Haagse drietal improviseert graag.
Tijdens uitgebreide instrumentale stukken krijgt hun muziek hierdoor een experimenteel karakter, met soms slechts een vleugje blues. Ze speelden vooral eigen werk, maar ook covers. Van deze covers maakten ze een geheel eigen versie. Dat bleek bij het nummer waarmee ze openden: ‘Born under a bad sign’. De instrumentale stukken hadden de boventoon. Zanger/gitarist Elco Jongkind speelde goed. Zijn manier van performen is bescheiden, hij kwam zelfs wat verlegen over. Aan de blikken van verstandhouding onderling kon je zien dat de mannen op elkaar waren ingespeeld. De sfeer op het podium bleef vrij ingetogen. Dit paste op zich wel bij de nummers. Voor het publiek was het minder boeiend om naar te kijken. Hierdoor werd niet iedereen gegrepen door hun muziek. Het was vooral het eigen nummer ‘Anne’ waarmee de mannen indruk maakten. Dit was een ode aan Annemiek, een overleden vriendin van Elco. Hij haalde allerlei sferische geluidseffecten uit zijn gitaar. De ritmesectie, bestaande uit Patrick Wiebers op drums en Daniel Lottersberger op bas speelde dit gevoelige nummer integer. Er kwam meer tempo in River Monster (eigen nummer). De manier van performen had zeker hier wat meer expressie mogen hebben. De mannen speelden echt goed! Door de improvisatie was het anders dan andere support acts. Dat was voor de blues-rock fans misschien wel even wennen. Deze 7 nummers waren zeker interessant, en vormen een solide basis. Binnenkort wordt Bag of Bones versterkt met een zangeres. Zij is misschien net de ontbrekende schakel die Bag of Bones nodig heeft om hun muziek volledig tot bloei te laten komen.
King King staat altijd garant voor een geweldig optreden. Vorig jaar was Alan Nimmo door stemproblemen een tijdje uit de roulatie. Gelukkig is hij terug van weggeweest. Tijdens de klanken van ‘Highway to hell’ betrad het viertal het podium. Met een ‘Hey hey hey!’ begroette Alan ons hartelijk. Bij de eerste tonen van ‘(She don’t) gimme no lovin’ werd er meegeklapt door de fans. Dit nummer komt van hun nieuwste album ‘Exile & Grace’. Toen ‘onze’ Bob Fridzema vorig jaar King King verliet, nam Jonny Dyke zijn plaats achter de toetsen in. Een betere vervanger hadden we niet kunnen wensen. Dat wisten we van tevoren, maar dat liet Jonny hier direct blijken.
Voor aanvang van ‘You stopped the rain’ vroeg Alan aan ons om een beetje te helpen. Vanzelfsprekend klapten we mee bij het intro. Iedere keer is het weer verbazingwekkend om te horen wat Alan allemaal onder zijn snaren vandaan tovert. Na luid applaus zei hij accentloos in het Nederlands “Dank je wel!”
‘Broken’ en ‘Long time running’ komen ook van het nieuwe album. De nummers hiervan zijn wat ‘commerciëler’ van opzet. Maar ook dit ging erin als zoete koek. Tot groot genoegen van King King. Ze hadden er duidelijk plezier in. Een aantal ‘oudere’ nummers zijn uitgegroeid tot publiekslievelingen, waaronder ‘Long history of love’. Dit was één van de nummers waarbij het orgelspel van Jonny erg mooi uitkwam. Dat leverde tussentijds applaus op. Drummer Wayne Proctor speelde krachtig waar het kon, maar zacht waar het moest. De volumewisselingen verliepen subliem. Tijdens het instrumentale stuk liep Alan helemaal naar de rand van het podium. Daar speelde hij vol overgave. Fans keken tijdens het minimalistische deel ademloos toe. Met name op het einde zong Alan met emotie.
Een deel van het publiek zong mee met de eerste zinnen van ‘Rush hour’. Zoals verwacht, was er de leuke ‘Ohoho- Ohoho -interactie.
Alan zorgde ervoor dat ‘All your life’ een feestje werd. Hij betrok daar vooral Jonny in, door tegenover hem te staan spelen. Hierna brak het moment aan om de bandleden voor te stellen. Natuurlijk hadden we de bas van Lindsay Coulson eerder gehoord, maar hier kreeg hij even alle ruimte.
Alan bedankte De Bosuil crew en de fans. Zo nu en dan had Alan al een bekend gezicht in de zaal gezien er daar (non) verbaal een reactie op gegeven. Dat past bij zijn warme, hartelijke persoonlijkheid.
Al bij de eerste tonen van ‘Stranger to love’ klonk applaus, want ook dit is een favoriet. Alan zong wederom teder. Tijdens het instrumentale stuk liep Alan opnieuw naar de rand van het podium. Hij speelde pianissimo, de band volgde hem. Het publiek was muisstil, zodat dit zacht gespeelde stuk perfect tot zijn recht kwam. Hij speelde zelfs zo zacht dat het nauwelijks hoorbaar was voor de mensen achterin. Nog even bleef iedereen ademloos luisteren, daarna kreeg Alan applaus. Tempo en volume gingen weer omhoog. Waarbij Alan heerlijk losging op zijn gitaar. Hij had zo’n plezier dat hij gekke bekken trok tegen Lindsay. Voor het gevoel was dit concert te snel afgelopen. Gelukkig kregen we nog een toegift. Dit werd het vrolijke ‘Let love in’. Bijna niemand stond nog stil. Alan maakte het feestje compleet door te vragen om hem na te zingen. Natuurlijk deden we dat, want hij was heer en meester. Tot besluit zei Alan: “See you next time!” Heel graag, want deze 1.5 uur King King was weer geweldig.
