Coverbands zijn er in vele soorten en maten. De meeste coverbands vinden het nodig om zich precies hetzelfde te kleden als hun grote voorbeeld, maar klinken in de verste verte niet als het origineel. Bij The Analogues is dat juist andersom. Ze kleden zich niet hetzelfde als The Beatles, maar proberen muzikaal tot in detail alles nauwkeurig na te spelen op bijna precies dezelfde instrumenten. Sinds 2014 waagt de band, normaal gesproken bestaande uit Jan van der Meij (ex-Vitesse en Powerplay), Jac Bico, Diederik Nomden (ex-Johan), Bart van Poppel en Fred Gehring (nu drummer, maar hiervoor topman bij Tommy Hilfiger), zich voornamelijk aan het materiaal dat de Fab Four nooit heeft live gespeeld. The Beatles stopten in 1966 met concerten om zich meer op het studiowerk te richten. Toen was het onmogelijk om producties uit de studio live uit te voeren. Anno 2018 durven The Analogues dat wel aan. Nadat ze afgelopen jaren de albums ‘Magical Mysterty Tour’ en vorig jaar het jubilerende ‘Sgt Pepper’ uitvoerden, toeren ze nu langs de Nederlandse theaters met een integrale uitvoering van het dubbelalbum ‘The White Album’. Een album dat dit jaar precies 50 jaar geleden verscheen. Doordat Jan van der Meij door gehoorproblemen tijdelijk rust moet houden wordt hij bij deze tournee vervangen door Moke zanger Felix Maginn.
‘The White Album’ (dat overigens eigenlijk verscheen onder de naam ‘The Beatles’) is misschien wel een complexer album dan ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’. Hoewel The Beatles daarop baanbrekende experimenten en effecten verwerkten met producer George Martin, is The White Album een veelzijdiger album. Met 30 songs die variëren van akoestische ballads als ‘Blackbird’ tot de ruige hardrocksong ‘Helter Skelter’, van een countrynummer als ‘Don’t Pass Me By’ tot een easy lisening song als ‘Good Night’, en van een feestnummer als ‘Ob-La-Di-Ob-La-Da’ tot John Lennon’s avent garde soundcollage ‘Revolution 9’. The Beatles waren tijdens de opnames van het album al langzaam uit elkaar aan het vallen, en eigenlijk is het album een verzameling van vier soloprojecten van John Lennon, Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr.
Uiteraard werd het album in dezelfde volgorde gespeeld. Er werd afgetrapt met opener ‘Back in the U.S.S.R.’ Het daarop volgende ‘Dear Prudence’ werd gezongen door Maginn en Nomden, en kwam angstvallig in de buurt van Lennon’s stem in het origineel. Nomden kwam in ‘Ob-La-Di-Ob-La-Da’ ook met zijn stem angstvallig in de buurt van de stem van McCartney. Zoals we inmiddels van The Analogues gewend zijn was alles tot in detail geregisseerd. Zoals twee fluitisten die halverwege ‘Glass Onion’ even het podium opkwamen voor die drie korte blokfluittonen die in het nummer zitten. Maar ook visueel, met een groot scherm op de achtergrond waarop verschillende, door kunstenaars gemaakte video’s op werden geprojecteerd, was tot in de puntjes strak geregisseerd. Tussendoor kwamen er vier korte filmpjes met achtergrondinformatie van Beatles biograaf Mark Lewisohn.
Voor de pauze werd de eerste elpee van het dubbelalbum integraal gespeeld, en na de pauze de meer obscure tweede elpee, dat wat meer ruigere nummers bevat, zoals ‘Birthday’, ‘Yer Blues’, ‘Everybody’s Got Something To Hide Except Me and My Monkey’ en uiteraard ‘Helter Skelter’, dat een stevige uitvoering kreeg die ruiger was dan de versie die McCartney anno nu live speelt. Waarbij de zang voor de rekening werd genomen door een extra gastzanger: Merijn van Haren, Maar het album is natuurlijk ook een plaat van contrasten, dus daarna volgde de rustige George Harrison-ballad ‘Long Long Long’. Ook weer tot in detail gespeeld.
Maar er staat op ‘The White Album’ natuurlijk één nummer dat onmogelijk lijkt om live uit te voeren: ‘Revolution 9’. Een nummer waarbij iedereen zich van te voren afvraagt wat The Analogues daarvan zouden maken. Het nummer, dat eigenlijk een soundcollage is van Lennon, was ook voor The Analogues te complex om tot in detail live uit te voeren. Maar een oplossing daarvoor was een 8 minuten durende film die speciaal voor deze show voor het nummer is gemaakt door kunstenaar Jaap Drupsteen. Een psychedelische video die uit het brein van David Lynch afkomstig had kunnen zijn.
Om daarna af te sluiten met de easy listening ‘Good Night’. Uitgevoerd door een strijkerssectie en gezongen door Felix Maginn. Zijn stem leende zich perfect voor het nummer. Een toegift volgde met drie songs uit de vroege periode: ‘I Want To Hold Your Hand’, ‘I Call Your Name’ en ‘Eight Days A Week’. Na een aankondiging van Fred Gehring voor het concert dat ze zullen geven op 6 juli bij Paleis Soestdijk werd de show afgesloten met ‘All You Need Is Love’.
Een integrale uitvoering van ‘The White Album’ zou zich niet lenen voor een grootse show in de Ziggo Dome zoals ze vorig jaar deden vanwege het jubileum van Sgt. Pepper. Daarvoor bevat het album te veel intieme liedjes. Maar dat past perfect in een theatershow waar bezoekers worden geacht het toch wat aandachtiger te volgen. The Analogues zijn er opnieuw in geslaagd om ook daarvan een geoliede theatershow op poten te zetten. Opnieuw met precies alle instrumenten en hoeveelheid mede-muzikanten die ervoor nodig zijn. We verheugen ons nu al op wat ze volgend jaar van ‘Abbey Road’ zullen gaan maken.
