Na zijn derde album ‘Soldier On’ was het even tijd voor Tim Knol voor een adempauze. Ontwikkelingen als dat zijn halve band overstapte naar Douwe Bob en wat andere tegenslagen leidden ertoe dat hij even opnieuw op adem moest komen. Daarbij hielp een uitstapje met de garagerockband The Miseries. Nu, na 4 jaar, is er eindelijk weer een nieuw solo-album: ‘Cut The Wire’, waarbij de productie in handen lag van Anne Soldaat.
Tim Knol is op zijn album altijd een singer-songwriter geweest van melodieuze liedjes. Meestal sober en puur gehouden. Daarin is ‘Cut The Wire’ geen uitzondering. Al vanaf opener ‘Whispering Heart’ wordt duidelijk dat hij dicht bij zijn roots is gebleven van Americana en Daryll-Ann (hoe kan het ook anders met Anne Soldaat als producer) en Johan-achtige invloeden. Toch is er wel degelijk een groot verschil met zijn vorige 3 albums. De productie is soberder gehouden en de liedjes zijn meer ingetogen en ook persoonlijker. Of beter gezegd: volwassener. Zonder dat daarbij de frisheid van de songs er vanaf is gegaan. Met ‘A Kid’s Heart’ en ‘Last Call’ laat Knol horen nog altijd goede frisse gitaarpopsongs te kunnen produceren. Maar het meest indruk maakt hij in kleine liedjes als ‘Blind Eye’, het sixties-achtige ‘Listen Love’, het Johnny Cash-achtige ‘Polaroids’ en het eerbetoon aan zijn overleden oma met het schitterende nummer ‘Song For Grandma’.
Hoewel er misschien weinig nieuws onder de zon zal zijn wordt het bij Tim Knol niet te veel een herhalingsoefening. Hij weet op ‘Cut The Wire’ opnieuw indruk te maken met goed geschreven melodieuze popsongs waarmee hij trouw blijft aan zichzelf. (8,5/10) (Excelsior)
