Rond oud en nieuw is het altijd tijd voor de jaarlijstjes. Dit doen we op Maxazine al jaren, zo ook dit jaar. Recensenten, redacteuren en fotografen geven in een persoonlijke lijst hun muzikale kijk op 2017. Bekijk hieronder het de eindejaarslijst 2017 van recensent/eindredacteur Peter van Cappelle.
2017 was weer een mooi concertjaar. Weliswaar heb ik niet alles kunnen bezoeken. Zo vond ik de Stones dit jaar echt te duur, en het is geen band waarvoor wij zomaar een accreditatie krijgen. Ik liet Mick Jagger en consorten dus aan mij voorbij gaan, maar er bleef genoeg moois over.
10. Wolfmother – Patronaat, Haarlem
Wolfmother is live nog altijd een sterke band. In het Patronaat deden ze hun laatste optreden van hun tournee, en aan spontaniteit lag het niet. Het was alleen nogal kort.
9. Little Steven & The Disciples of Soul – Carré, Amsterdam
Bij gebrek aan een tournee van Bruce Springsteen dit jaar (ook al zou The Boss wel nog onverwachts langs komen bij een ander concert) tourde Little Steven gelukkig wel. Ik zag hem afgelopen jaar twee keer. De eerste avond was in Carré, waarbij er een gastrol aan het einde van de avond was weggelegd voor Southside Johnny. Echter was hij de tweede keer iets sterker.
8. Young Gun Silver Fox – Bitterzoet, Amsterdam
Buiten was het ijskoud, maar binnen lieten de heren van Young Gun Silver Fox de zon schijnen met hun jaren ’70-achtige soul in de trant van Hall & Oates en Steely Dan. Het verschilde nauwelijks van hoe ze klinken op plaat.
7. Joe Bonamassa – Ziggo Dome, Amsterdam
Joe Bonamassa is een virtuoos en dat liet hij opnieuw zien in de Ziggo Dome. O.a. door het eren van grote blueslegendes als Albert King en B.B. King. Echter deed hij zijn eigen werk onterecht tekort in de Ziggo Dome.
6. Little Steven & The Disciples of Soul – 013, Tilburg
In het najaar deed Little Steven nog een toegift in Europa met drie clubshows in Nederland. In 013 was de sfeer iets intiemer dan eerder dit jaar in Carré, en leek hij ook beter op dreef te zijn.
Het is te hopen dat Laura Pergolizzi alias LP niet de popgeschiedenis in gaat als ‘one-hit-wonder’, want naast ‘Lost On You’ heeft ze meer sterke songs in haar repertoire. Dat ze live ook een dijk van een stem heeft bewees ze in Paradiso waar ze het publiek verstild achter liet.
4. The War On Drugs – AFAS Live, Amsterdam
Inmiddels kunnen The War On Drugs twee keer de AFAS Live uitverkopen. Hun muziek heeft ook een ruimtelijk geluid dat perfect in zo’n zaal past. Het zou geen verrassing zijn als het een volgende keer (afgezien van een festivaloptreden) de Ziggo Dome gaat worden voor The War On Drugs.
3. U2 – Johan Cruijff Arena, Amsterdam
Ter ere van het 30-jarige jubileum van het legendarische album ‘The Joshua Tree’ deed U2 voor het eerst een tournee die leunde op nostalgie. Of toch niet, want de thema’s van het album bleken weer heel actueel te zijn met o.a. Trump en de Brexit. Dat werd tijdens het concert op het grote scherm mooi vertaald met voornamelijk nieuwe passende films van Anton Corbijn. Maar voor U2 was deze tournee opvallend sober. Wat bijzonder is in zo’n immense galmbak als de Arena. Maar hier zagen we weer echt een rockband die liet zien dat ze eigenlijk niet eens speciale effecten nodig hebben om indruk te maken.
2. Paul McCartney – Madison Square Garden, New York
Een vakantie naar New York kon ik mooi combineren met een concert van Paul McCartney. Ook greep ik deze kans aan omdat zijn optreden vorig jaar op Pinkpop onder zijn niveau was en ik dat niet van hem gewend was. In New York kreeg ik een herkansing waarbij het debacle van Pinkpop ruimschoots werd goed gemaakt. McCartney was weer gemotiveerd en ook weer beter bij stem. Als klap op de vuurpijl kwamen opeens tegen het einde van de avond Bruce Springsteen en Little Steven erbij op het podium om de Beatles-klassieker ‘I Saw Her Standing There’ te spelen. Een betere revanche voor het optreden op Pinkpop had ik me niet kunnen wensen.
1.Nick Cave & The Bad Seeds – Ziggo Dome, Amsterdam
Vreemd genoeg had ik Nick Cave nog nooit eerder live gezien. Maar dat werd in één klap ruimschoots goed gemaakt met een heel bijzonder concert. Wie denkt dat Nick Cave bij zijn concerten alleen sober zijn nummers brengt, heeft het goed mis. De hele avond zocht hij naar interactie met het publiek. Alsof hij het publiek hypnotiseerde als een sekteleider. Een Ziggo Dome laten voelen als een intiem klein zaaltje; dat kunnen er weinigen. Nick Cave draaide er zijn hand niet voor om.
