Op de dag dat de gitarist van ‘Back in black’, Malcolm Young, overleed, stonden de mannen van The Average White Band in De Vorstin in Hilversum. Hoewel al lang niet meer in originele bezetting, treden de Schotten reeds 45 jaar op. 45 jaar met een korte onderbreking in de jaren ’80, dat dan weer wel.
Met ‘I’m the One’ van het vierde album ‘Soul searching’ van The Average White Band, trapten de inmiddels grotendeels in de U.S.A. wonende jazz-/soul muzikanten af. Een golf van herkenning ging door de zaal, hoewel het pas sinds dit jaar structureel op de setlist staat. En dat terwijl het fantastische nummer al in 1976 door de luidsprekers van de jazzfunkliefhebbende huiskamers klonk. Ook de Dionne Warwick-cover ‘Walk On By’ liet er geen twijfel over bestaan: Dit werd een avondje back to the 70’s.
Maceo Parker
De mannen brachten in De Vorstin een collectie van hoogtepunten van hun albums uit de jaren ’70. Uitzondering op die regel was ‘Oh Maceo’, het eerbetoon aan funklegende Maceo Parker, van hun livealbum ‘Face to face’. Het nummer is in de ogen van velen altijd wat controversieel geweest en ook nu was het een twijfelgeval of men een eerbetoon niet met meer eer zou moeten blazen. Wel werd het nummer vol overgave geaccepteerd door het Hilversumse publiek. Publiek dat zaterdagavond zelfs werd aangevuld door toeschouwers uit Capelle aan den IJssel, Cuijk en Eindhoven. Het geeft aan dat de Average White Band nog steeds een trouwe fanschare heeft. Eén die het niet erg vind verder te reizen dan de eigen regio.
Covers
Met covers van The Isley Brothers, the Jazz Crusaders en Dionne Warwick leek het soms alsof de mannen na zo’n lange tijd nog steeds niet overtuigd waren van hun eigen nummers. Bijna een kwart aan covers zou een band van zo’n formaat niet nodig moeten hebben. Toch gaven de rasmuzikanten aan ieder nummer een eigen twist, en klonk zelfs ‘Harvest for the world’ van The Isley Brothers frisser dan ooit tevoren.
Van begin tot eind liet de AWB blijken dat muziek van alle tijden is. Niet alleen het publiek van 50 jaar en ouder vermaakte zich. Ook de enkele twintigers (en zelfs tieners) die aanwezig waren bij de jazzfunklegendes vermaakten zich opperbest. Zanger Brent Carter toonde zich bij de Average White Band net zo op zijn gemak als bij Tower of Power. Carter paste net als drummer Rocky Bryant en multi-instumentalisten Monte Croft en Fred Vigdor met gemak in de band. Met oerleden Alan Gorrie en Onnie McIntyre, waarmee de Average White Band stond als een huis.
Pick up the pieces
Met een toegift van maar liefst drie nummers kwam een einde aan een funky night in een fantastische zaal. Eén waar je ook achterin het gevoel had nog vlak tegen het podium aan te staan. Het laatste encore-nummer was daarbij het nummer waar stiekem een groot deel van de zaal al twee uur lang op zat te wachten. ‘Pick up the pieces’, dat de band in een uitgelengde versie ten gehore bracht, was een waardige afsluiter. De legendes lieten overduidelijk horen dat de jaren ’70 jazzfunk van alle tijden is en zetten een geweldige performance neer.
Foto’s (c) Bart Teunis / Maxazine
