Met een strakblauwe lucht, een stralende zon en een prima temperatuur voor het feit dat het alweer eind september is, was 23 september een perfecte dag voor een van de laatste festivals van de zomer, Kadepop. In en om de oude Suikerfabriek in Groningen waren twee podia en verschillende kraampjes opgezet om de talloze bands en bezoekers te ontvangen en van de vroege middag tot in de kleine uurtjes te vermaken.
Gerson Main, winnaar van De Beste Singer Songwriter van Nederland 2015, stond met zijn toetsenist op de Bumperstage, een tent die gemaakt is uit een oude botsautobaan. Gerson kletste met het publiek over het weer, maakte grapjes over de inhoud van zijn liedjes (‘De leeftijdsgrens voor dit nummer is 18+!’ bij het nummer ‘Dorst’) en liet het publiek een gekke-dansjes-contest doen zodat de vloer al snel volstond met een vrolijk dansende menigte.
Om drie uur luidde Radio Eliza de Mainstage, die was opgezet in de Suikerfabriek zelf, in. De jonge band speelde electropop die vooral gekenmerkt werd door alle synthesizerklanken – niet alleen waren er twee toetsenisten, ook de gitarist en de bassist hadden hun eigen keyboard voor zich.
Avi on Fire nam wat later het stokje van Radio Eliza over op de Mainstage; ingeluid met een praatje over de talloze views die de band op internet verwierf sprong de band het podium op, verspilde geen tijd aan lange introducties en barstte meteen los. Vanaf het begin was de zaal al aardig vol en opgewarmd; de opzwepende muziek door de uitgebreide band met meerdere toetsenisten, zangstemmen, blazers en gitaren bracht iedereen in beweging. De interactie tussen de dansende bandleden en het zichtbare plezier op het podium werkte aanstekelijk op de uitbundige zaal (die steeds voller werd) en zelfs achter de bar werd er vrolijk meegedanst.
Op de Bumperstage trad even later de Australische legende Beautiful Girls voor het eerst in tien jaar weer op in Europa. Het drietal uit Sydney speelde vrolijke en ongecompliceerde surfpop, en stelde voor om er een feestje van te maken zoals de Australiërs dat gewend waren bij hen op het strand; de combinatie van het mooie weer en de eveneens zonnige muziek met loepzuivere meerstemmigheid was bijzonder toepasselijk.
Het publiek had tot dan toe al genoeg kunnen dansen, maar werd bij Jeangu Macrooy pas écht aan het werk gezet. Tijdens de aankondiging kwam er vanachter de coulissen door de enthousiaste bandleden bijna net zo veel geluid als vanuit de zaal. Na een indrukwekkende a capella intro, waarin Jeangu meteen liet horen wat hij allemaal met zijn stem kan, kwamen de achtergrondzangers opgelopen en barstte het spektakel echt los. Jeangu danste en zong samen met de achtergrondzanger en –zangeres die op zanggebied niet voor hem onderdeden, en ook dankzij de spotlightmomenten van de verschillende bandleden gebeurde er op het podium genoeg om continu ademloos te blijven kijken. Met de soulvolle nummers als ‘Gold’ en ‘ Tell Me Father’ pakte de bijzonder charmante zanger het haast gehypnotiseerde publiek volledig in. ‘High On You’ werd zelfs voordat Jeangu het publiek vroeg mee te zingen al meegebruld, en niet alleen de interactie tussen de band en het publiek maar ook die tussen de bandleden onderling creëerde een intieme sfeer.
Het Nederlandse Navarone zorgde voor een wat afwijkend geluid; voor het eerst die dag schalde er onvervalste, ruige, rauwe hardrock uit de speakers. De ijzersterke riffjes en verbluffende zang van Merijn van Haren zorgden voor een uitzinnig schreeuwend en headbangend publiek, en op ‘Snake’, ‘Red Queen’ en ‘Sage’ kon de aanwezige rockers zich helemaal uitleven.
Gus toonde zich wat later op de Bumperstage een veelzijdig muzikant; buiten ongecompliceerde meezingers als ‘Hot Pink California’ speelde hij haast soul-achtige rocknummers waar zijn rauwe stem goed uitkwam en waar genoeg ruimte was voor uitbundige gitaarsolo’s. Rilan & the Bombardiers, bekend van de EP en het gelijknamige nummer ‘Walking on Fire’, brachten wat later de Bumperstage opnieuw in beweging. Rilans verschijning in een net pak, keurige schoenen en zonnebril kon haast niet groter verschillen van zijn bijzonder ruige stem die direct verklaart waarom de band binnenkort op tour gaat naar New York. Rilan wisselde de nummers af met gezellige praatjes over van alles en nog wat; voor ‘Supernatural’ trakteerde hij het publiek op een wijze les over het milieu, wat met enthousiast applaus onthaald werd.
De laatste act op de Bumperstage waren de Twentse rockers van The Grand East; voor de laatste keer kon het publiek in de buitenlucht dansen, dit keer op de minutenlange rock’n’soul hoogstandjes als ‘Rabbits’ en ‘Kiss the Devil’. Op de keiharde bluesrock vol gillende mondharmonicasolo’s, scheurende gitaren en indrukwekkende uithalen werd er in de zaal even enthousiast gedanst als op het podium. Toen het eenmaal tijd was voor de echte afsluiter van het festival, Kraantje Pappie, moest het publiek al uitgeput zijn; toch werd het geen minder feest dan dat je van het laatste optreden van een festival mag verwachten. Dankzij de sfeervolle aankleding van het terrein, het geweldige weer en het afwisselende programma was Kadepop een onbetwist succes en een goede afsluiter van het festivalseizoen.
Foto’s (c) Anneke Klungers – Maxazine
