De zondag op Lowlands is altijd zo veel anders dan de dagen er voor. Al behoorlijk wat mensen hebben de biezen al gepakt omdat ze maandag moeten werken. De overige festivalgangers gaan nog één keer alle energie bij elkaar rapen om nog alles te geven. Als artiest moet je op zondag toch echt een tandje bijschakelen om de boel aan de gang te houden.
Triggerfinger
Ook dit jaar stond er weer een surpise-act in het blokkenschema, deze keer met de naam #W?TF! Waar vorig jaar Jett Rebel de verrassing bleek te zijn waren de het dit jaar de drie Vlamingen. Toch wel weer erg jammer dat een surprise act niet een keer geheim kan blijven, en eerlijk is eerlijk: Zo’n grote act is Triggerfinger nou ook weer niet. Met het nieuwe album ‘Colossos’ in de schappen en een vierde gitarist achteraan weg verstopt, gingen de mannen vol gas van start. Ruben Block met zijn bekende bewegingen, de nek van zijn gitaar regelmatig richting de hemel wijzend. Mario Goossens die na al die jaren nog steeds als een schaterlachende Animal de drums kapot wil meppen. En natuurlijk Paul van Bruystegem die juist de kunst van het weinig bewegen als beste beheerst. De Bravo bleek toch niet helemaal de perfecte locatie voor het harde geluid van Triggerfinger. Het kwam als een grote golf van herrie binnen en niet zo geraffineerd als in de clubtours zo vaak is vertoond. Uiteindelijk een prettig idee dat de titel van het nieuwe album als afsluiter een heerlijke knaller blijkt. Het optreden op Lowlands was niet het allerbeste, maar in november staan de heren bijvoorbeeld in de Melkweg, en daar komt het weer helemaal goed!
At The Drive-In
Na 14 jaar uit elkaar te zijn geweest besloten de Amerikanen dat het weer tijd was voor een reünie. De kneiterharde post-hardcore klinkt alweer sinds 2015 op de vele festivals. Ook Lowlands moet er dit jaar aan geloven, en dat blijkt achteraf een te grote kluif voor de mannen. Zanger Cedric Bixler blijft een bijzondere verschijning om naar te kijken bij live optredens. Net even een paar kilo te zwaar, een grote bos afro-krullen en de capriolen van een jonge poema. Al bij de eerste seconden springt hij van een metershoge podium om in de lucht een spagaat te doen. Dat zijn arme kniebanden nog ongescheurd uit de strijd zijn gekomen is al een wonder te noemen. Helaas hebben de Amerikanen het zelfde probleem als Triggerfinger een uur eerder. Hoe mooi die nieuwe Bravo ook is, de tent is niet geschikt voor scheurende gitaren en (vals) schreeuwende frontmannen. De tent stroomde dan ook al na een half uur langzaam leeg, waarop de hele set maar werd ingekort. Hoewel het blokkenschema een eindtijd van 17:45 aangaf, ging om half zes de stekker eruit.
Migos
Bij hiphop acts is het altijd maar afwachten of de beloofde “vibe” wel gaat overkomen bij het publiek, Bij Migos is het sowieso afvragen of ze überhaupt het einde van de set halen. Het is algemeen bekend dat het drietal het vaak na drie kwartier er mee stopt. Het inkorten van de set hebben ze als verrassing aan de voorkant geplakt. Ruim een kwartier te laat stappen de mannen het podium op. Het publiek van Lowlands laat nooit met zich sollen, en is dan ook begrijpelijk dat er een paar ‘boeh’ en afkeurende vingerfluitjes te horen zijn. Vooruit: ze zien er wel gangster uit met enorme diamanten en stoere kleding maar daar houdt het al snel bij op. Compleet ongeïnteresseerd waggelen ze over het podium alsof ze zich vervelen. Lowlandspubliek laat echt niet met zich sollen, de Bravo loopt nog sneller leeg dan een halfgevulde badkuip zonder stop. Snel vergeten en door.
Halsey
Er zijn natuurlijk altijd shows die wat tegenvallen maar er zijn er ook een aantal die het door het gebrek aan publiek al moeilijk krijgen. Halsey op het hoofdpodium was misschien wel erg optimistisch gegokt dit jaar. In de VS een grote mevrouw, in de Hollandse klei toch een stuk minder. Heel pijnlijk dat het veld voor een kwart gevuld is, en dat de meeste mensen dan ook nog eens met een broodje kebab of patat naar binnen komen. Op de schermen is te zien dat de arme schat het ook niet echt naar d’r zin heeft op het lege veld. Er valt niets aan te merken op de show, goed geproduceerd en foutloos afgewerkt door Halsey. Ze richtte zich op het einde maar vooral op de rijen met jonge meiden die vooraan stonden, dat maakte de afstand naar het handje vol publiek nog groter. Erg jammer dit.
Tash Sultana
Ze heeft de uitstraling van een stoere rockchick en de stem van een engel. Daarnaast staat ze helemaal in d’r eentje op het podium met een looppedal. Het resultaat is een overvolle Heineken tent met verrassend veel vrouwelijk fans. Ooit door Dotan in 2016 geïntroduceerd aan het Nederlandse publiek met zijn eigen festival en dan nu in je uppie in deze stampvolle tent. De Australische twintiger weet dan ook in korte tijd het publiek aan haar lippen te laten hangen. Ze schermt met diverse muziekstromingen en dat allemaal klinkt ook gewoon lekker. Toch is het gemis van bandleden na een halfuur wel aanwezig. Er is niet zo heel veel te beleven op het grote podium, en dat is toch wel iets waar ze over na zou moeten denken. Het gemis van energie is nog wel uit te houden, maar in deze solosetting zal het bij deze ene keer blijven op Lowlands.
Flume
Drie jaar geleden was het optreden van de Australische producer een van de hoogtepunten van die editie. De lat lag dus erg hoog bij Flume. die inmiddels een bak hits mee neemt naar het hoofdpodium. En daar ligt dus precies het gevaar. In de “oude” Bravo was het de knusheid van de tent, in combinatie met de vette lichtshow die destijds indruk maakte. Op het terrein van de Alpha is er nauwelijks te spreken van knusheid, en bij daglicht is er geen bal te zien van de lichtshow. En juist zonder deze twee ingrediënten is de set van Flume in 2017 niet eens voor een kwart zo leuk als in 2014. Een indrukwekkende bak met apparatuur om zich heen, maar het is ook maar de vraag of deze allemaal wel aangesloten waren. De helft is niet eens beroerd in de set. Soms is groter niet beter, en Flume was het klassieke voorbeeld.
Foto’s: Sander van den Berg
Veel meer foto’s staan op onze Facebookpagina
