De stijl van Wolfmother mag dan wel voor het laatst hip zijn geweest in de jaren ’70 maar het rocktrio uit Sydney Australië weet met hun psychedelische invloeden, heavy metal riffs, stoner-achtig gitaarpartijen en vuige bluesrock nog altijd enorm veel succes te boeken. Het is alweer twaalf jaar geleden dat het titelloze debuut de rockwereld op zijn grondvesten deed schudden. Wolfmother weet het beste uit bands als Black Sabbath, Kyuss en Eagels of Death Metal succesvol te combineren in nummers die opzwepend en spannend zijn. Ter gelegenheid van de release van hun vierde album ‘Victorius’ stond de band rond zanger en gitarist Andrew Stockdale vorig jaar april ook al in een uitverkochte Paradiso.
Het was de schone taak voor het Belgische The Sore Losers de zaal op te warmen. De vier Vlamingen met drie platen op zak bewezen met een strakke mix tussen blues- en garage-rock een goede liveshow te kunnen neerzetten. De band kwam pas aan hun naam toen ze in 2010 verloren van de Antwerpse band School Is Cool tijdens de Humo’s Rock Rally in België. Het voorprogramma speede een lekkere pot rock ‘n roll, wat erg deed denken aan het hoofdprogramma van de avond Wolfmother. Hasseltse formatie spelen rock met een aantrekkelijke gretigheid in hun spel waar je wel voor moet vallen. Hun enthousiasme en sympathie op het podium, de muziek die ze maken en de show die ze daarbij weggeven, is de kracht van deze band.
Het uitgelaten Paradiso juichte toen Wolfmother het podium betrad. Vrolijk dartelde Stockdale over het podium. Het aanwezige publiek betrok hij steeds bij de show en alle klassieke rock ‘n roll moves werden door hem uit de kast gehaald. De band die Stockdale om zich heen was bovendien ook erg energiek en strak. Bassist en toetsenist Peres liet zich heerlijk meeslepen door de muziek, de vette baslijnen zijn misschien wel net zo belangrijk als de gitaarpartijen van Stockdale. Ondanks dat de band slechts bestaat uit drie leden stonden de mannen gewoon keihard te rocken.
Al het populaire werk kwam voorbij vanavond. De hits ‘Dimension’, ‘California Queen’ en ‘New Moon Rising’ ontbraken uiteraard ook niet. Toch waren ook de nieuwe nummers bijzonder welkom, tracks als ‘Gypsy Caravan’ en ‘The Love That You Give’ werden trouw meegezongen. Onder een trillend Paradiso serveerde de band nog een toegift, na ‘The Joker and the Thief’ kwam er een einde aan deze trip terug in de tijd. Alles klopte deze avond, het geluid, de band die in absolute bloedvorm was en een laaiend enthousiast publiek. Wat Wolfmother heeft laten zien is van een andere dimensie.
Foto’s (c) Armand Hoogland / Maxazine
