De afgelopen jaren is het Dijkpop Festival in Andijk uitgegroeid tot een geliefd festival. Deze en de laatste twee edities waren zelfs binnen no-time uitverkocht. Het geheim achter het succes is waarschijnlijk de slimme programmering en de meer dan 250 vrijwilligers die samen Dijkpop ieder jaar weer tot een succes maken. Natuurlijk was Maxazine weer van de partij en zetten de hoogtepunten even op een rij.
The Titanium White
Het festival werd op de Rheino’s stage afgetrapt door de lokale psychedelische rockband The Titanium White. Bij deze band uit Onderdijk staat psychedelische rock centraal, de invloeden van Pink Floyd en The Move zijn niet van de lucht. De drie getalenteerde muzikanten gewapend met oude orgels, beukende drums en fijne gitaren gaven samen een vibe af uit de psychedelica van de sixties en seventies.
Holland Elektro
Ondertussen startte instrumentale gitaarrock van Holland Elektro uit Hoorn op de Mainstage. De band die bestaat uit vier doorgewinterde rockers gehuld in lichtblauwe overhemden en blauw gestreepte stropdassen. De band beweerd namelijk elkaar te zijn tegengekomen op hun bijbaan in een groothandel in wasmachines en stofzuigers. Vele jaren Hoornse popgeschiedenis (o.a. Vitalis, Electric Tears) verenigd in één unieke band. Niet te verwarren trouwens met Holland Electro, want dat was een stofzuigerfabrikant. Enige verwarring is overigens niet zo heel vreemd als je naar de titels van de nummers kijkt, er wordt wel erg gehint naar stofzuigers namelijk.
Jo Goes Hunting
Sinds hij in 2015 van het conservatorium afstudeerde heeft de excentrieke Jimmi Jo Hueting – alias Jo Goes Hunting – bepaald niet stilgestaan. Met enkel een EP op zak stond hij al in het voorprogramma van De Staat en boekte hij optredens op gevestigde festivals als Grasnapolsky en Eurosonic. De band heeft een vrij onconventionele opstelling met zanger / frontman Jimmi die ook drummer is. Zijn live band bestaand uit vijf leden en maken muziek vol met wisselende maatsoorten, tempo’s en ritmes. In combinatie met de zware, tegendraadse synthesizers en lijzige zang resulteert dat in een excentrieke en avantgardistische sound, muziek die niet iedereen in de kleine Rheino’s tent waarschijnlijk zal aanspreken.
St. Tropez
En dan St. Tropez, er heeft een hele poos een mysterieuze gloed om de identiteit van de band gehangen, het raadsel is ondertussen opgelost en St. Tropez blijkt niets anders dan de reïncarnatie van Go Back To The Zoo te zijn. De broertjes Hieltjes en hun compagnons Kroon en Kniest hebben zich verenigd in een nieuwe garage-punkformatie en hun naam veranderd. Hiermee laten ze het hit-zoekende zomerrockimago dat Go Back To The Zoo in de laatste fase van hun bestaan bezat volledig achter zich. Hun nieuwe, compleet omgeslagen geluid verraadt een neiging naar bands als Sonic Youth en The Hives. Hoewel hun connectie met het Dijkpop publiek zwak genoemd mag worden, en de mannen nog steeds een attitude hebben, is St. Tropez met zijn opzwepende ritmes en energieke podiumhouding nog steeds fijn om te zien spelen.
Blue Crime
Het mysterieuze volledig in het wit gekleed Blue Crime uit Amsterdamse laat zich niet snel in een muzikaal hokje stoppen, zelf benoemen ze hun genre als ‘moonpop’. Het geluid van Blue Crime hangt ergens tussen het oorstrelende en dromerige van Warpaint en het onheilspellende van Savages. De band gooide vorig jaar al hoge ogen op de Popronde, Incubate en Noorderslag. De band bestaat o.a. uit zangeres is Alexandra Duvekot, die je nog zou kunnen kennen van Saelors en Light Light. De naam Floor van Dijck, op bas, doet ook wel een belletje rinkelen, ze komt uit de uitermate muzikale Van Dijck-familie met zusje Sofie (Sofie Winterson), zusje Cato en broer Joost stonden later die avond met My Baby nog op de Mainstage. Blue Crime speelde goed strak en de samenzang tussen de bassiste en gitariste klonk mooi. Tegelijkertijd klonk de muziek bij vlagen bijzonder onheilspellend. Juist doordat de muziek zich niet eenduidig laat karakteriseren, werd hun show interessant.
Lucas Hamming
Van beginnende bandjes tot de beste singer-songwriter en tot huisband van DWDD, waar is Lucas Hamming tegenwoordig niet? The Ham maakte furore in De Beste Singer-Songwriter van Nederland, waar hij uiteindelijk als tweede eindigt. Nu toert hij met zijn band door het hele land, natuurlijk mocht een optreden op Dijkpop dit jaar natuurlijk niet ontbreken. Hamming bewees op Dijkpop wederom dat hij een begenadigd gitarist is, daarnaast is zijn stem kraakhelder. Lucas pakte het publiek compleet in met zijn bekende nummers en krijgt ook waardering hiervoor. Tevens is hij een makkelijke prater, tussen de nummers door had hij gesprekken met het publiek en kwam hij met allerlei anekdotes op de proppen. Elke noot was zorgvuldig uitgekozen en dat hoor je. De heren wisten een immense “wall of sound” neer te zetten waar zelfs een Kensington jaloers op mag zijn. En ze schijnen live ook nog eens ijzersterk te zijn.
Indian Askin
Nonchalante en eigenaardige houding is de charme van de band Indian Askin. Met gruizige maar ook poppy liedjes en optredens op Best Kept Secret en Lowlands hebben ze ondertussen ijzersterke live-reputatie opgebouwd. Hun sound omschrijven ze zelf als nupunk, met rock, grunge en sixties invloeden en een psychedelisch randje, hiervoor halen ze inspiratie uit muziek uit de sixties en seventies en prettig gestoorde nineties-rock à la dEUS en Beck. Bijna alle tracks van de plaat ‘Sea Of Ethanol’ kwamen voorbij. Allen wat ruiger dan dat ze op de plaat staan wat het aanwezige publiek wel kon waarderen.
Michelle David & The Gospel Sessions
Een van de absolute hoogtepunten van Dijkpop dit jaar was het optreden van ‘Renegade Gospel Queen’ Michelle David met haar Gospel Sessions. Michellle David & The Gospel Sessions is ‘Soul’ met een hoofdletter ’S’, of beter gezegd… ‘Gospel’ met een hoofdletter ‘G’, de eerste muziekstroming is tenslotte uit de laatste ontstaan. Michelle David werd bijgestaan door Onno Smit en Paul Willemsen, respectievelijk op gitaar, en Toon Oomen op drum afkomstig uit Lefties Soul Connection en Beans & Fatback. De in Amsterdam woonachtige Amerikaanse David is ondanks haar geringe lengte — met stiletto hakken, imposante afro, vlot jurkje, en een enorme dosis pittige sexappeal — een indrukwekkende verschijning. Alles aan haar ademt rauwe soul expressie. David nam het aanwezige publiek mee naar jazzy New York en kerkgemeenschappen in Louisiana terwijl ze op flamboyante wijze haar eigen borst als trommel en haar billen als ritmisch instrument gebruikte. Met haar sympathieke karakter veroverde Miss David in een oogopslag de hele Dijkpop tent. Rustige gospelnummers met scherpe blues-randjes werden afgewisseld met intieme ballads die zich met verve in de harten van de aanwezigen wrongen. Wie de eer heeft gehad om de Amerikaanse te ervaren, zal haar niet snel vergeten.
Death Alley
De vlammende “Vuist in de lucht, pik in je hand” klassieke hardrock van de heren van Death Alley viel goed in de smaak bij het publiek in de kleine Dijkpop tent. Ze waren een van de sensaties van Noorderslag dus daarom ook dit jaar in Andijk. Death Alley knalde de tent keihard vol met wah-wah bassen, die misschien nog wel belangrijker zijn dan de gitaren. Het is snel, het is boogie, het is viezig en vet. Deze muzikanten komen duidelijk niet uit het niets. De leden zaten eerder in bands als The Devil’s Blood en Gewapend Beton. Licht uit, snor aan!! Hun muziek zou niet bestaan zonder Motörhead, en meer nog Hawkwind, de nét wat psychedelischere voorloper van Motörhead. Een andere referentie is waarschijnlijk Rainbow, de band naar wiens nummer ‘Death Alley Driver’ de Amsterdammers vernoemd zijn. Death Alley bewees nogmaals dat old school hardrock nog altijd populair blijft op Dijkpop.
The Charm The Fury
Pinkpop 2017 was de grote doorbraak voor het Amsterdamse The Charm The Fury. De laatste band op de Rheino’s stage flikkerde zichzelf over het podium, eiste dat het publiek zich in het zweet werkte en liet zien dat het met een nieuwe stijl van metalcore naar hardrock/metal-invloeden nog steeds als een huis staat. The Charm The Fury had er ook zichtbaar veel zin in, het publiek moest er nog even in komen, maar vooral de singles ‘Echoes’ en met name ‘Down On the Ropes’ brachten letterlijke circulatie in de kleine tent. Het ruige optreden van The Charm The Fury en Death Alley was voor vele het hoogtepunt van Dijkpop 2017.
Foto’s (c) Armand Hoogland / Maxazine
