Om van zijn heroïneverslaving af te komen verhuisde Felix Bechtolsheimer zo’n vijftien jaar geleden naar de V.S. Daar kwam hij in aanraking met Amerikaanse muziek. Weer terug in Groot-Brittannië richtte hij de band Hey Negrita op, waarmee hij de op Amerikaanse rootsmuziek geïnspireerde muziek maakte. Met bandlid Neil Findlay heeft hij nu Curse Of Lono opgericht, dat zich richt op roots- to rockmuziek. De naam van de band is ontleend aan de titel van een boek van de Amerikaanse journalist Hunter S. Thompson. Naast de al genoemde Bechtolsheimer (zang, gitaar) en Findlay (drums) bestaat de band uit toetsenist Dani Ruiz Hernandez, gitarist Joe Hazell en bassiste Charis Anderson.
Het debuutalbum van Curse Of Lono, genaamd ‘Severed’ ligt nu in de winkels. De muziek munt uit door sterke composities, op gitaar geënte muziek en goede vocale harmonieën. Opvallend zijn de depressieve, soms wat morbide, teksten. Het gaat over afscheid, verslaving, jaloezie en hypocrisie. Geen vrolijke onderwerpen, maar het album heet niet voor niets ‘Severed’. Een voorbeeld hiervan is ‘He Takes My Place’. Een en al ellende en treurnis, maar wat mooi. Het album is goed geschreven en er wordt uitstekend gemusiceerd. Het is zeker geen album om op zomaar op de achtergrond af te spelen. Hier zijn de teksten minstens zo belangrijk als de muziek. Een prachtig stuk ellende. (8,5/10)(Submarine Cat Records)
