Samen met zijn Violators stond afgelopen maandagavond een slungelige Amerikaanse gitaargigant
op het podium van Caprera. De ex-War on Drugs-gitarist Kurt Vile pompte daar een kleine twee uur
lang liedjes van zijn verschillende albums het sfeervolle openluchttheater in. Het optreden,
gepresenteerd door het Haarlemse poppodium Patronaat, was trouwens de enige in Nederland deze periode.
Kurt Vile 
Kurt Vile, inmiddels 37-jaar, uit Philadelphia, Pennsylvania begon op redelijk late leeftijd met platen
maken. Kurt Vile is een virtuoos talent, in zijn eentje in de studio nam hij alle instrumenten zelf op,
geholpen door een drumcomputer. Hij werd niet meteen massaal opgepikt, maar de nauwkeurige
luisteraar kon het unieke talent van de Amerikaan al horen. Daardoor kwam hij in contact met Adam
Granduciel, zelf ook singer-songwriter. Samen maakten ze naam als The War On Drugs.
De getalenteerde singer-songwriter Vile maakt liedjes met onweerstaanbare melodieën, gruizige
gitaarpartijen en bedwelmende psychedelische folkrock. Drie albums lang wist hij onder de radar van
de Europese muziekpers te blijven, maar met Smoke Ring For My Halo was er geen ontkomen aan de
superlatieven en verwijzingen naar Bruce Springsteen, Tom Petty, Dylan en Dinosaur Jr. Ook zijn
vijfde plaat Waking On A Pretty Daze klinkt vastberaden, onwankelbaar en bulkt van heerlijk luie
nummers met instant catchy melodieën.
Biertjes drinken
Kurt Vile zat duidelijk lekker in z’n vel en dit resulteerde in een strakke set, met het lange haar voor
de ogen speelt hij geconcentreerd zijn nummers. Als tijdens het akoestische blokje Kurt alleen
overblijft op het podium volgt het indrukwekkendste gedeelte van de set. Die serieuze noot is
trouwens niet van lange duur.
Vile’s blaas staat na een aanzienlijk aantal biertjes namelijk op springen. De zanger zet een sprint in naar de wc / boom / bosje en sluit even later weer aan. Met de terugkomst van The Violaters keren de ballen terug in de set, met het Pretty Pimpin als een van de hoogtepunten. Het enige minpuntje is dat Kurt op bepaalde momenten praktisch onverstaanbaar klinkt en dat is eigenlijk best wel jammer. Na een sterk slotstuk met Freak Train en Wild Imagination laat hij louter lachende gezichten achter in het Bloemendaalse Caprera.
Foto’s: Armand Hoogland
