Een coverband in de Ziggo Dome zou je niet zo snel verwachten. The Analogues zijn echter geen slap aftreksel van een band die zich dan verkleedt als hun helden, maar muzikaal niet in de buurt komen. Bij The Analogues is dat juist wel het geval. Zelf spreken ze in hun programmaboekje ook liever niet over een coverband, maar over een ‘muzikale archeologische zoektocht’. De supergroep (zo mag dit gezelschap toch wel genoemd worden) met Jan van der Meij (ex-Vitesse en Powerplay), Jac Bico, Diederik Nomden (ex-Johan), Bart van Poppel en Fred Gehring (nu drummer, maar hiervoor topman bij Tommy Hilfiger) hebben zo’n beetje stad en land afgezocht om zo veel mogelijk dezelfde instrumenten te gebruiken als The Beatles op hun albums. En dan met name de albums die The Beatles zelf nooit live hebben uitgevoerd. De afgelopen jaren tourden The Analogues al met succes met een integrale uitvoering van ‘Magical Mystery Tour’. Dit jaar was ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ aan de beurt. Na een theatertour rondom dat album werd de verjaardag van het meesterwerk groots gevierd met een integrale uitvoering in de Ziggo Dome.
De avond begon met een video-introductie van Andy Babik, de schrijver van het boek ‘Beatles Gear’. Waarna de band, met een blazers- en strijkerssectie, het podium op kwam. Vreemd genoeg begonnen ze niet met ‘Sgt. Pepper’, maar met een integrale uitvoering van het album ‘Magical Mystery Tour’. Hoewel daarin ook de knappe details naar voren komen. Zoals de tubalurbell die ze in ‘Penny Lane’ gebruikten, omdat The Beatles dat nou eenmaal ook deden. Het gedeelte van ‘Magical Mystery Tour’ werd afgesloten met ‘All You Need Is Love’. Een perfecte afsluiter voor een concert, en dat namen veel mensen helaas iets te letterlijk. Toen er vervolgens een volgende video kwam van geluidstechnicus Geoff Emerick (die toentertijd in 1967 nauw betrokken was bij de opnames van Sgt Pepper, hij bleek ook deze avond aanwezig te zijn) dacht een groot deel van de zaal dat het pauze was. Hierdoor viel het gedroomde begin van de set van Sgt. Pepper met de gedroomde opener helaas nogal in het water.
Gelukkig nam de aandacht van de zaal weer toe tijdens ‘Lucy In The Sky With Diamonds’. Waarbij er op het grote scherm passende illustraties werden vertoond. Een hoogtepunt in het Pepper-gedeelte was een mooie samenzang bij ‘She’s Leaving Home’. Net als bij de originele versie enkel begeleid door harp en strijkers. Ook bijzonder was hoe de Indiase George Harrison-compositie ‘Within You Without You’ werd uitgevoerd, maar hier werd wel duidelijk dat het nummer niet voor live concerten was bedoeld. ‘When I’m Sixty-Four’ werkte dan weer wel. Waarbij verrassend genoeg drummer Fred Gehring de zang voor zijn rekening nam. Maar het volgende hoogtepunt was de finale van het album met ‘A Day In The Life’. Waarvoor de strijkers gedeeltelijk van te voren waren opgenomen in de Abbey Road Studio in Londen, omdat het live niet mogelijk was om een orkest van 160 man kwijt te kunnen. Toch bleef het stevig overeind en lieten ze de zaal bijna muisstil achter bij het beroemde slotakkoord.
Na de pauze pakten ze een greep uit de rest van het Beatlesrepertoire met bekende gastoptredens. Waarbij de nummers precies passend waren gekozen in de stijl van de artiest. De eerste was Henk Hofstede van The Nits die meespeelde en zong met ‘Girl’. Vervolgens mocht Dave von Raven van The Kik twee nummers uit de vroegere periode zingen: ‘I Call Your Name’ en ‘I Want To Hold Your Hand’. Douwe Bob, wiens vader nog betrokken is geweest bij The Beatles ten tijde van Sgt. Pepper, nam ‘Get Back’ voor zijn rekening. Golden Earring-zanger Barry Hay mocht twee nummers zingen die beide bij zijn stem pasten. Bij ‘Happiness Is A Warm Gun’ overschreeuwde hij zichzelf een enkele keer, maar ‘Lady Madonna’ bleek hem uitstekend te passen. Een rustmoment kwam toen Paul de Munnik een mooie intieme versie bracht van ‘For No One’. Terwijl het soulvolle ‘Oh Darling’ perfect op het lijf was geschreven van Bergit Lewis. Toen Moke-zanger Felix Maginn ‘The Ballad of John & Yoko’ voor zijn rekening nam ging het aan het begin van het nummer even mis, doordat zijn microfoon niet gelijk goed was aangesloten. J.B. Meyers mocht de rol van Eric Clapton vertolken met een solo in ‘While My Guitar Gently Weeps’.
Maar uiteindelijk sloten The Analogues af zonder gastoptredens met een stevige versie van ‘Got To Get You Into My Life’ en de Abbey Road medley van ‘Golden Slumbers’, ‘Carry That Weight’ en ‘The End’. Maar omdat de Ziggo Dome er nog niet klaar mee was, kwam er nog een stevige toegift met ‘Revolution’.
Alle sceptici over een coverband in de Ziggo Dome werden door The Analogues deze avond de mond gesnoerd. Het bleek uitstekend te werken. The Beatles bestaan inmiddels al 47 jaar niet meer, maar 50 jaar later blijkt niet alleen een concert van Paul McCartney een alternatief te zijn om iets van de magie van The Beatles live te beleven. The Analogues zijn een uitermate geschikt alternatief. Volgend jaar spelen ze in de theaters het dan jubilerende ‘White Album’ integraal. Als ze daarna ook nog ‘Abbey Road’ en ‘Let It Be’ doen dan zijn we de komende 3 jaar nog niet van The Analogues af. Wat alleen maar een zegen is, want naast Paul McCartney houden zij ook The Beatles levend.
