Hootchie Koe vindt plaats op de museumboerderij “’t Hofshuus” in Varsseveld. Een prachtige hoeve met haar landerijen die omgebouwd zijn in een intiem festivalterrein waarop een drietal muziekpodia, een kinderparadijs, talloze eet- en drinkgelegenheden een plek hebben gekregen. Alles opgebouwd en versierd in de kleurrijke, vrolijke huisstijl van de Hootchie Koe.
Wat een Hootchie Koe is? De Varsseveldse schooljeugd heeft dit uitgebeeld op tientallen vrolijk beschilderde plankjes die de ingang van het terrein versieren. Verderop, naast het GUV-podium (“GUV Uitvaartverzorgers, swingen tot je erbij neervalt”), staan manshoge deuren beschilderd met nog meer Hootchie Koe- verbeeldingen. Eten en drinken op Hootchie Koe werd verzorgd door de Varsseveldse middenstand. Beter kun je de verbondenheid met de Varsseveldse gemeenschap niet schetsen. Maxazine sprak eerder met Marco van der Aar en Arjan de Bruin over het organiseren van Hootchie Koe.
De route naar het parkeerterrein was al in stijl aangegeven met kleurrijk beschilderde bordjes. Ook de kassa in een oude schaftkeet wekte een gastvrije indruk. Als je daarna het terrein opliep kwamen de klanken van Drive Like Maria’s ‘Keeps Me Going’ al je al tegemoet, hoe welkom kun je je voelen? ‘Keeps Me Going’ bleek op het GUV-podium gespeeld te worden door the Bree, lokale helden die er een heel breed repertoire op na houden. Black Keys’ ‘Lonely Boy’ werd bijvoorbeeld opgevolgd door een stukje Nederrock. Alles werd met even veel enthousiasme gebracht. The Bree bleek een ideale opwarmer van het publiek, zo vroeg op de middag.
Blues Syndrome
Op het knusse Kuenen-podium tussen de eiken en het kippenhok was het tijd voor de Blues Syndrome. In de Hootchie Koe-krant omschreven als: “De nieuwe band van een Varsseveldse dakdekker. Zal wel lekker klinken met die ouwe knarren. Beetje bluesrock met fijne solo’s.” Dat van die bluesrock en die solo’s klopte in ieder geval. De “ouwe knarren” toonden zich in geen geval oud en versleten. Vol enthousiasme en muzikaliteit werden rock- en bluesklassiekers opgepakt en naar de hand van de Blues Syndrome gezet. “Dakdekker” Marco stortte zich met passie en enthousiasme op de vocalen terwijl Bert Stoltenborg en Ronald Peet kwistig met gitaarsolo’s strooiden. Hoogtepunt van de show was de gloedvolle uitvoering van ZZ-Top’s ‘A Fool For Your Stockings’.
The Marshalls
Op het Hans Wisselink-podium was het daarna tijd voor de classic rock van the Marshalls. Naamgever van het podium, tevens hoofdsponsor en schoenmaker te Varsseveld, Hans Wisselink, kondigde de band aan als: “Een classic rockband die de rock klassiekers speelt die ze vroeger zelf op hun jongenskamertje playbackten met tennisracket als gitaar en kam als mondharp”. AC/DC, Led Zeppelin, Status Quo, Queen en Golden Earring, maar vooral veel AC/DC werden met aanstekelijk enthousiasme gespeeld. Een feest der herkenning voor het publiek zodat de luchtgitaren en vuisten al snel massaal de lucht in gingen.
Het zonnetje en de aangename temperatuur maakten de vijver op het terrein van ’t Hofshuus tot een aangename plek om even van de zon en je drankje te genieten. De jeugd negeerde massaal de ongetwijfeld Siberische temperatuur van het vijverwater en spetterde en dobberde dat het een lieve lust was.
Shock Royal
Alleen maar klassieke rock en blues op Hootchie Koe? Shock Royal bewees het tegendeel. Shock Royal is het duo Arjan Haakshorst en Helga te Boekhorst dat met bas, beats, drums en toetsen een eigenzinnig soort punk-dance maakt. Op Hootchie Koe waren het vooral de kinderen die de aanstekelijke dansbare klanken gebruikten om enthousiast rond te springen voor het podium.
De Blonde Jongens en Tim
Wegens overdonderend succes tijdens de vorige editie van Hootchie Koe, toen Tim en kompanen als straattheatergroep het festival onveilig maakten, werden de knapen dit jaar gepromoveerd tot een heus podium. Meer dan terecht, zo bleek. De Blonde Jongens en Tim groeiden uit tot een van de hoogtepunten op de zaterdag. Al van de soundcheck werd een feestje gemaakt, maar toen de show echt begon genoot het massaal toegestroomde publiek van een wervelend optreden waarin slapstick, geïmproviseerde raps over hondenpoep, beatboxen op blote billen elkaar in een razend tempo afwisselden. Wanneer je in staat bent om in het dagelijks leven verstandige vrouwen massaal “I want to smack the bitch in her face” mee te laten brullen terwijl de tranen van het lachen ze over de wangen biggelen ben je sowieso een grote.
Chaingang
De Chaingang, lokale helden, met onder andere Bert Stoltenborg (waar zagen we die naam eerder?) op gitaar en zangeres Lilian de Jong als frontvrouw, spelen al sinds 1990 kroegen, zalen en festivals plat. Ook Hootchie Koe moest eraan geloven. Het eerste nummer werd een duet toen Lilian ontdekte dat Floor Kraayvanger, zangeres van de Etta James Experience, in het publiek stond. Etta James’ klassieker ‘I Just Want to Make Love to You’ kreeg een uitvoering met rockgitaren en twee prachtige zangeressen. Etta James kreeg gezelschap van onder andere Stevie Wonder, Living Colour en Prince. Hoogtepunt van de show was Chaingang’s lijflied ‘Weak’ van Skunk Anansie dat Lilian op het lijf geschreven is.
The Rad Orchestra
The Rad Orchestra vormde een beetje een vreemde eend in de bijt op Hootchie Koe. Een Britse band met violen, vreemdsoortige Malinese snaarinstrumenten en flying-V gitaren, wat moet dat worden? De show van the Rad Orchestra groeide uit tot een van de verrassingen van Hootchie Koe. Het was geen folk, geen rock, geen blues en geen dance, maar had toch van alles wat weg. De Rad Orchestra speelde met passie en overgave. Hoogtepunt was het beeldschone ‘Hang the Demon’ waarin dansbare folk afgewisseld werden met Afrikaanse ritmes.
Dirty Undies
“Walter, I’m sure there’s a reason you brought your dirty undies, man.” Eén Big Lebowski-aficionado onder de leden bleek genoeg om een negenkoppige band naar vuil ondergoed te noemen. Zo begint de bio van de Dirty Undies. Daarmee is de essentie van de Dirty Undies gelijk duidelijk: feesten zullen we potdomme! Reggae, ska, een snuif surf, zigeunermelodieën, dat alles tezamen geserveerd door een negenkoppige band met blazers en conga’s. De Dirty Undies grepen het Hootchie Koe festival vanaf de eerste noot voor een enthousiast ska-feestje.
Spawn
Tegelijkertijd werkte Spawn zich op het GUV-podium in het zweet om het publiek aan het swingen te krijgen tot ze erbij neervielen. Spawn combineert de energie van ska met de mentaliteit van de klassiek Engelse pretpunk. Met maar liefst 4 blazers, een gierend orgel en ronkende gitaarriffs wist Spawn de stemming er goed in te brengen.
Black Bottle Riot
Afsluiter van de zaterdag is het Nijmeegse Black Bottle Riot. Black Bottle Riot staat garant voor een stevig potje in de blues gedrenkte Southern rock. Met inmiddels 3 albums op zak en een dijk van een live reputatie is Black Bottle Riot de ideale band om Hootchie Koe met een denderend optreden af te sluiten.
Dat album nummer 4 inmiddels onderweg is ging niet ongemerkt aan Hootchie Koe voorbij, Black Bottle Riot schroomde niet om een aantal nieuwe nummers te spelen. Een daarvan, ‘Anytime Friend’, groeide uit tot een van de hoogtepunten van de show. ‘Anytime Friend’ is een intens slepend nummer met een killer riff en een dubbele solo van Mike en Simon. Na een bloedmooi country intro van Simon gaven band en publiek nog één keer alles in het afsluitende ‘Stay Hungry’, met de strofe “Gotta stay hungry for rock ’n roll” zo’n beetje het lijflied van Black Bottle Riot.
Tenslotte
Hootchie Koe is een fijn, intiem, gezellig en sfeervol festival. Georganiseerd voor en door Varsseveld. De mix van creativiteit, humor, enthousiasme en onderkoeldheid die het festival zijn unieke uitstraling geeft is kenmerkend aan de Achterhoek. Hootchie Koe is voor het volgende festival seizoen absoluut een aanrader.
Fotografie: Ariane van Ginneke
