Na zes jaar heeft Erik de Jong weer een nieuw Spinvis-album gemaakt. Trein Vuur Dageraad moest een hippe elektronische plaat worden maar dat plan verdween weer in de prullenbak. Het werd een album vol vertrouwd klinkende Spinvis-muziek. “Er is een verschil tussen je smaak en je talent. Ik bracht steeds meer romantiek de muziek binnen, want dat is wat ik eigenlijk ben.”
Spinvis zorgt met zijn titelloze debuutalbum in 2002 voor een bescheiden sensatie. Erik de Jong – die dan al de veertig is gepasseerd – zette het volledig alleen in elkaar op zijn zolderkamer in Nieuwegein. Het album wordt goud en ook de opvolgers doen het uitstekend. Hij maakt onder meer muziek met Simon Vinkenoog en ontvangt in 2007 de Popprijs op Noorderslag. Na Tot Ziens, Justine Keller uit 2011 is Trein Vuur Dageraad zijn vijfde soloplaat als Spinvis.
Drie woorden
Over de raadselachtige albumtitel vertelt hij: “Mijn vader is wiskundige. Die zei altijd: twee punten op een lijn is niks bijzonders, maar als er drie punten op een lijn staan is er iets aan de hand. Dat is bij taal ook zo. Twee woorden naast elkaar betekenen gewoon wat ze betekenen, maar bij drie woorden ontstaat er in je hoofd automatisch een verhaaltje. Zo werkt het bij mensen: we zoeken patronen en proberen iets te duiden. Ik koos deze drie woorden als startpunt voor de plaat. Trein staat voor reizen, ouder worden, tijd. Vuur voor machine, gevaar, energie. Dageraad is hoop, elke dag gaat de zon weer op.”
Annie M.G. Schmidt
De Jong is zich ervan bewust dat hij nooit erg direct is in zijn teksten. “Het wordt me weleens kwalijk genomen. We leven in het land van Annie M.G. Schmidt, waarin kleinkunstliedjes tot op de komma duidelijk moeten zijn. Maar ik vind het vaak niet zo relevant waar iets precies over gaat. Waar gaat een melodie over? Die is gewoon mooi of niet, net als een tekst. Het roept een bepaald gevoel op.”
Eerlijk zijn
Over de elektronische plaat die hij schrapte vertelt De Jong: “Ik was bezig met kale beats en lage bassen. Maar ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik misschien wel iets modieus en experimenteels aan het maken was, maar dat het niet heel dichtbij me stond. Mijn handen gingen bijna als vanzelf violen, piano en akoestische gitaar toevoegen. Uiteindelijk moet je muzikaal gewoon eerlijk tegen jezelf zijn.”
Ronnie Flex
Spinvis ziet tot zijn tevredenheid ook jonge mensen bij zijn optredens. “Die zijn soms maar een paar jaar ouder dan mijn eerste plaat en vertellen dat hun ouders het vroeger veel draaiden. Ronnie Flex heeft me dat ook verteld. Ik ben er heel trots op dat mijn muziek zo van generatie op generatie wordt doorgegeven.”
