Het was de eerste keer dat Ozark Henry echt naar buiten kwam met zijn nieuwe plaat ‘Us’. Vorige week was de aftrap bij een Belgisch radiostation waar ze het album integraal speelden. Nu voor het eerst on stage, je zag de bandleden af en toe ook zoeken naar elkaar om de muziek samen te brengen. Ze hadden er met zijn vieren duidelijk plezier in.
De set begon sterk en elektronisch met ‘Elliot’, een nummer met een lekkere beat. ‘A dream that never stops’, de single van het album ‘Us” werd net weer even anders gebracht dan op de plaat. Een heerlijk in het gehoor liggend nummer, dat redelijke airplay kreeg de afgelopen tijd.
Er volgde een “liefdesblokje” dat begon met ‘Intersexual’. Zo perfect samengezongen, dat het ook “sexual” aanvoelde. Het blokje ging verder met verder met ‘Where’s the love’. Een vraag die tegenwoordig wel gerechtvaardigd is; waar is de liefde gebleven in deze wereld als je kijkt naar geweld, oorlogen en de vluchtelingen die dat oplevert. Zo zijn Henry’s teksten constateringen van de huidige wereld, die tegelijkertijd proberen hoop mee te geven.
‘Word-up’ werd op een elektronische manier gespeeld, minder mooi dan het origineel. De delen van het nummer die samen met zangeres Laura Groeseneken werden gezongen gaven weer wat meer houvast. ‘This one is for you’ werd op zijn Afrikaans gespeeld met te veel drum en synthesizer, waardoor het wat aan kracht verloor. Hierna volgde een toffe up-tempo remix van het nummer ‘At Sea’ met ‘Get Lucky’ van Daft Punk.
‘Heroes’, de cover van David Bowie, kwam na de eerste break en gaf direct weer de initiële power van Henry weer. Klein en intiem is hij op zijn best, zijn aparte heldere stem heeft een “rafeltje” dat zijn stem weer warm doet aanvoelen. ‘I’m your sacrifice’ begon lekker up-tempo en werd op het eind weer helemaal teruggebracht zonder beat, daardoor kreeg het nummer nog meer dynamiek. ‘Sweat investigator’ was ook helemaal herschreven. Dat is ook wat een concert van Ozark Henry altijd interessant maakt: nooit hetzelfde, met telkens nieuwe invloeden en nieuwe tempo’s.
‘Achilles’, de laatste song van het album was tevens het slot van deze avond. De tekst ‘should you be on social, should you be so loud’ was een mooie overdenking om mee naar huis te nemen. Hierna ging het publiek over het IJ de “gewone wereld” weer in na een heerlijke avond met vele positieve muzikale verrassingen. Ozark Henry gaf het publiek waar het voor kwam: de live vertolking van zijn uitstekende nieuwe plaat, die weer meer mensen naar zijn muziek zal brengen. Al zal zijn muziek (gelukkig/helaas) nooit iets voor iedereen worden.
Foto’s: Hans Kreutzer
