George Clinton is zonder enige twijfel een van de grote vernieuwers van de zwarte muziek. Zijn muzikale carrière startte in de kapperszaak waar hij werkte als “hair straightener” in het midden van de jaren 50. The Parliaments, de band waarmee alles begon evolueerde tot de free funk band Parliament die in de jaren 70 samen met Funkadelic, het funkrock vehikel van George Clinton de funk voor altijd een nieuw aangezicht gaven. Invloeden van klassieke funk uit de keuken van James Brown en Sly Stone werden gemengd met de rock en blues onder invloed van Jimi Hendrix en Cream. Voeg daarbij nog een vleug experimenteerdrang met drugs en elektronica en de P-Funk is geboren. George Clinton was al die tijd de grote inspirator en het creatieve brein achter de P-Funk.
In de jaren 80 ging George Clinton, deels gedwongen door juridische- en copyrights geschillen met platenmaatschappijen, solo verder. Hij werd een veel gevraagd producer, hij nam bijvoorbeeld de Red Hot Chili Peppers onder zijn hoede bij de opnames voor ‘Freaky Styley’ in 1985.
George Clinton is inmiddels 75, maar de funk stroomt nog volop door zijn aderen. 9 Microfoons, 3 gitaarversterkers, een drumpodium, een baspodium en een gigantische batterij keyboards op het podium van Doornroosje wekken de nodige verwachtingen. Rond half 9 druppelen de leden van de P-funk familie van Parliament-Funkadelic het podium op. De grootmeester, gehuld in een uitzinnig pak, natuurlijk als laatste. Wanneer het podium tot de laatste microfoon gevuld is barst het feest los. Een show van George Clinton en Parliament-Funkadelic is veel meer een viering van de P-Funk dan een optreden. Zangers, rappers, gitaristen drummers en dansers wisselen elkaar af op het podium. Alles onder de goedkeurende ogen van de Grootmeester van de funk. George Clinton is inmiddels meer de ceremoniemeester van het funkfeest dan bandleider en leadzanger. Maar ook gezeten op een stoeltje midden op het podium blijft George Clinton het stralend middelpunt.
De basis van het geluid van Parliament-Funkadelic blijft de P-Funk met zijn wortels stevig in de jaren 70, maar de band heeft zeker niet stilgestaan en dance ritmes, rap en hiphop spelen een voorname rol in de funky grooves. Hoogtepunten van de show zijn natuurlijk de P-Funk klassiekers als het uitzinnige ‘One Nation Under a Groove’ dat uitmondt in een uitgerekte jam met raps en scats terwijl de p-funk groove onverbiddelijk doordendert. Een vreemde, maar prachtige, eend in de bijt is de Funkadelic klassieker ‘Maggot Brain’. Een funkrock instrumental rondom een Pink Floyd achtige gitaarsolo die minutenlang aanhoudt. Maar het dak gaat er pas echt af in Doornroosje bij de o-zo aanstekelijke funky groove van ‘We Want the Funk’. Doornroosje verandert in een kolkende en springende massa, aangevuurd door het uitzinnige funk feest op het podium. Het allerlekkerste bewaart George slim tot het laatst. ‘Atomic Dog’ is de absolute P-Funk klassieker. Aangedreven door een loodzware bas synthesizer groove en spacy keyboard melodieën nestelt de moddervette funk zich onweerstaanbaar in je hoofd zodat je de rest van de avond “Atomic Dog, Bow-wow-wow-yippie-yo-yippie-yeah” blijft mompelen of je nu wilt of niet. Als danser “The Nose” dan ook nog de vrouwen uit het publiek het podium op nodigt om mee te dansen – geen mannen toegestaan, zo gebaart hij naar de mannelijke onverlaat die ook het podium op wil – is het feest compleet. Dat het dak van Doornroosje na vanavond nog intact is mag een wonder heten.
“Een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken” is een Oud-Hollandsch spreekwoord dat bij uitstek van toepassing is op George Clinton. De man mag dan niet meer de adem hebben om de hele show te dragen, George is nog steeds het stralend middelpunt van het wervelende funkfeest.
Foto (c) Armand Hoogland, archief Maxazine.nl
