Op de vooravond van Koningsdag, waarop heel Nederland zich klaarmaakt voor een koude nacht en een lange feestdag, had in Doornroosje Nijmegen het publiek voor iets heel anders gekozen en werd de sfeer steeds broeieriger. Het publiek voor Walter Trout had al bijtijds de concertzaal ingenomen om te genieten van deze Bluesreus die na een spannende tijd van ziekte en herstel is herrezen en de sfeer was al warm en zinderend vóór de vier heren het podium betraden. We hoefden niet te wachten. Net na 7 uur kwamen ze in rij het podium opgelopen om hun ‘vaste’ posities in te nemen. De oplettende kijker zag dat er een microfoon extra en nog een vrije plek op het podium was, maar de opening was voor Walter en zijn vaste kornuiten, Michael Leasure met wapperende manen achter de drums, Sammy Avila kordaat staande achter zijn Hammond en de relatieve nieuwkomer maar inmiddels meer dan ingeburgerde Johnny Griparic in kenmerkende spreidstand met de bas.
Tijdens het openingsnummer werd er nog een beetje op het podium gerommeld door de stagemanager maar de heren stonden er meteen goed en goedgezind bij en ook op het geluid was vanaf het begin niets aan te merken (een compliment voor de venue waard). Het nummer werd afgerond met een weergaloze snelle solo door Walter en we rolden genadeloos door naar een vet rock ’n roll-nummer.
Bij ‘Outta control’ waren de heren heerlijk in vorm en het geluid rolde van het podium. Michael schudde zijn haar en Walter schudde tevreden zijn hoofd terwijl Sammy zijn orgel er flink van langs gaf. Walter stond links op ‘t uiterste puntje van het podium zo dicht als mogelijk voorovergebogen over ‘zijn publiek’ en gaf wat hij heeft. Toen even later zijn knietje omhoog ging wist de kenner dat ’t goed was. Vandaag bereikten zijn knie én zijn stem de hoge registers weer. Zijn stem is terug, waar hij in november soms nog zwakte vertoonde.
Walter was alweer klaar voor een van zijn kenmerkende grapjes. Hij zei blij weer terug in Nederland te zijn, gaf een compliment aan de venue en aan Nijmegen om vervolgens met een lach aan te geven dat het hem eigenlijk om even is wáár hij is. Zijn blijdschap over zijn comeback en het mogen oppakken van het tourende leven straalden van hem af.
Hierna volgde een serieuze noot toen hij ‘Say goodbye to the blues’ aankondigde. Dit eerbetoon aan BB King, zijn grote voorbeeld en mentor waarbij zijn gitaar gromde, spinde en klaagde, was emotioneel en hij speelde dan ook voor een doodstille zaal. Johnny ondersteunde hem met een retestrakke donkere bassound en Michael staarde in de lucht. De timing was super en de stop exact, het publiek ‘whooo-de’ en Walter sloot af met tonen die recht opstegen naar BB’s heaven. Walter is back, hij leverde zoals voorheen met een nog intensere beleving.
In het hierna volgende nummer kreeg Sammy alle ruimte om een fabuleuze solo neer te zetten. De andere muzikanten namen gas terug tot Walter hem uitbundig bedankte en de aandacht van het publiek van hem overnam door wederom de mooiste tonen uit zijn blonde strat te toveren. Hierna leidde Walter een ‘Battlescars’-blok in. Hij vertelde op een bijna luchtige wijze over het tot stand komen van de ‘dark graphics and depressive atmosphere’ die de songs over deze ziekteperiode hebben gekenmerkt en was erg open over de diepten waar hij zich bevond. Hij bezong een aantal indrukwekkende momenten in de nummers die volgden, waaronder ‘Almost Gone’, ‘Playin’ Hideaway’ en het wonderschone ‘Please take me home’ waarin hij zijn vrouw Marie vraagt hem mee naar huis te nemen om daar zijn laatste uren met haar door te kunnen brengen. Hij bezong op angstaanjagend mooie wijze hoe hij voelt dat zijn lichaam het opgeeft, beschrijft zijn wanhoop ..
Hij bezong de dagen die bruisten van het leven en de energie, terwijl in de nacht iedere minuut 10 uur leek te duren. De drums van Michael ondersteunden zwaar en zompig de angstaanjagende atmosfeer terwijl de gitaar huilde. Het was donker en eng en tegelijkertijd prachtig. De hoop leek verdwenen. Ik hoop dat Walter zich op een dag zal realiseren dat hij in de gedachten van zovelen was gedurende deze tijd.
Hierna werd de sfeer omgeturnd toen zoon Jon met bravoure het podium opkwam. Het optreden kreeg even meer een ‘jam’-karakter, en er heerste weer veel plezier op het podium. Tijdens de vader- zoon battle kon je horen dat de jongen les heeft gehad van de beste meester en het optreden straalde van wederzijds respect en liefde. We werden getrakteerd op een stuk slow en heavy blues, en twee nummers later nam Jon met een grote lach afscheid van het podium. Deze jongen is ‘uit het goede Trout gesneden’. Hij werd met open armen geadopteerd en geaccepteerd door ’t publiek. Ergens achter me hoorde ik na de battle ‘getteme, da was lekker!’, en ik ben het er volkomen mee eens.
Later nodigde Walter ons uit tot een singalong en daagde hij het publiek uit samen het dak eraf te blazen tijdens een nummer met een fors ZZ Top-gehalte. De forse ZZ- sound verleidde een groot gedeelte van het publiek om mee te bewegen op de muziek en men galmde inderdaad stevig mee. Het was een prachtgezicht om zaal en balkon zo in beweging te zien.
Er is nog menig ander mooi moment te beschrijven waarin bijvoorbeeld Andrew Elt de band vocaal en op een semi-akoestische gitaar ondersteunde, zoon Jon terugkwam op het podium, er was een moment met prachtige close harmony waarbij ik me even afvroeg hoe dit zou klinken, zomaar, éven zonder instrumenten. De stemmen van Walter, Sammy, Michael en Andrew kwamen prachtig bij elkaar. Michael nam zijn tijd voor een prachtige en gefocuste drumsolo met veel bas, waarbij vooral de buik en benen van het publiek doelwit leken te zijn. Het publiek houdt van Walter Trout en zijn band. Deze man houdt van zijn publiek.
Het was een heerlijke avond waarbij Walter na een optreden van ruim 2 uur toch nog een oproep waagde om het donorschap te overwegen en zo ooit acht mensenlevens te redden. Iedereen in de zaal beaamde de waarde hiervan.. Hij heeft ook zijn donor bedankt en hoopt dat de lever zich prettig voelt op het podium.
Onder luid applaus verliet de band het podium om even later toch nog twee lange toegiften te spelen. Iedereen verliet tevreden de zaal. Voor de liefhebbers nam Walter direct na het optreden gewoontegetrouw de tijd voor een persoonlijk woord. De rest van de band (incluis Johnny) volgde even later.
Voor de lezers hier en de fans in den lande liet Walter een klein nawoord: “I’m so happy to be back playing my music for the people of the Netherlands. They have supported my music for 27 years now and it means the world to me. Thank you all so much!”
Foto’s (c) Kevin Knipping
