Iedere dag tipt Maxazine zijn lezers over wat er die dag te doen is op het gebied van muziek. Concerten, festivals of wellicht iets heel aparts. Dagelijks wordt er één concert of festival uitgelicht waar vreemd genoeg nog kaarten voor verkrijgbaar zijn. Voor de last minute beslisser, die vandaag nog een gezellige avond wil hebben! Vandaag tipt Maxazine: Myrthe van de Weetering in Splendor
Concerttip dinsdag 18 april: Myrthe van de Weetering in Splendor
Myrthe van de Weetering brengt in het voorjaar van 2017 haar debuutalbum Dégoût uit op vinyl. Dégoût bestaat uit 17 korte composities, van intieme strijkkwartetten tot energieke jazzband met blazerssectie. De cinematografische jazz wordt verklankt door 12 muzikanten waaronder Anton Goudsmit, Tony Roe en Jeffrey Bruinsma. Het prachtige artwork met foto’s van Maarten Groen kijkt weg als een film en de muziek van Dégoût vormt daarop een naadloos aansluitende soundtrack.
Waarom is het nog steeds zo dat onder vrijwel alle grote films klassieke muziek ligt? Er is zoveel meer muziek dan alleen klassiek! Bovendien is elke film anders, en verdient elke film een muzikale benadering die op de maat van het beeld gemaakt is. Wanneer je als filmcomponist klassieke muziek schrijft, zul je precies te horen krijgen wat je voor het orkest geschreven hebt. De muziek en al zijn parameters als snelheid, dynamiek en energie staan vast als een huis. Aanpassingen zijn vrijwel onmogelijk vanaf het moment dat je de bladmuziek aan de orkestleden hebt overhandigd. Terwijl er zoveel aspecten zijn waar je op zou kunnen reageren: emotie, sfeer, spanning, snelheid en zelfs bijvoorbeeld kleur of vorm.
Myrthe van de Weetering raakte geïnspireerd door Ascenseur Pour lEchafaud, waarvoor niemand minder dan Miles Davis de soundtrack schreef. De muziek raakt perfect de onderhuidse sfeer van de film. Alle stukken passen bij elkaar omdat de stijl, sound en muzikanten steeds dezelfde zijn. En alle stukken passen bij de film omdat ze afhankelijk van de scene haast stroperig traag of juist zenuwslopend snel zijn, omdat de sfeer soms beklemmend is en soms melancholiek. Kleine geïmproviseerde muzikale toevoegingen accentueren subtiel bepaalde nuances in de film.
