Zondagavond stonden Dave Matthews en Tim Reynolds in AFAS Live in Amsterdam. Zij speelden samen een show van zo’n drie uur. Matthews is beter bekend als de frontman van zijn uiterst energieke Dave Matthews Band, waarmee hij in Amerika reusachtige stadions uitverkoopt en in november van 2015 voor het laatst in deze zaal stond. Hoewel Matthews in Nederland een stuk minder bekend is dan in Amerika, bleek zondagavond wederom ook zijn Europese fansbase extreem loyaal. De Amsterdamse hal werd gevuld door fans uit heel Europa. Maar ook Amerikaanse fans, waarvan velen ook zaterdag aanwezig waren in de Oosterpoort in Groningen en velen die hen ook achtervolgen naar Keulen en Kopenhagen.
De rest van de band werd zondagavond echter niet gemist. Het subtiele en ingenieuze gitaarspel van de twee heren en de partijen werden prachtig vertaald naar akoestische gitaar, met een sterrenrol voor Reynolds. Uiteraard had dit zit-concert niet exact de zelfde sfeer als een ‘band’-concert, maar de twee mannen haalden alles uit hun gitaren wat er in zat. Dave haalde elk nummer rechtstreeks uit zijn ziel. Hij bracht deze avond (slechts een kleine selectie van) zijn repertoire met stevig doch secuur gitaarspel en krachtige, emotionele zang. Dave Matthews was ook in deze bezetting absoluut geen ingetogen singer-songwriter, maar een eersteklas rock-muzikant die zijn publiek inpakt; niet met flitsende showelementen, maar met pure, rauwe energie vanuit zijn tenen.
Wie Dave Matthews al wat langer kent weet dat hij niet graag praat op het podium maar liever zijn muziek laat spreken. Ook in Amsterdam was dit het geval. Heel af en toe vertelt Dave een korte anekdote. Over zijn moeders liefde voor Nederland, of hoe hij vorige week zijn tand brak in Londen. Tim Reynolds zegt de hele avond eigenlijk niets, maar in hun blikken en hun spel is duidelijk een dialoog gaande tussen de twee mannen. De twee bewezen elkaar door en door te kennen. De mannen spraken beiden liever door middel van hun muziek. Voor het melancholische ‘Virginia in the Rain’ kroop Dave achter zijn Rhodes. Hij werd aangevuld door een vernuftig stukje gitaarspel van Tim Reynolds, die de lagere snaren van zijn gitaar op zo’n manier aansloeg dat zijn spel niet alleen de baslijn vertolkte, maar zijn slagen ook een percussief effect kregen.
Tientallen keren benoemde Dave hoe vereerd hij was om met Tim Reynolds te mogen spelen. Ook vanuit het publiek was de waardering voor de uitstekende gitarist groot. Tweemaal gaf Dave Matthews het podium aan Reynolds om zijn eigen repertoire te spelen. In de eerste helft van de show speelde hij ‘Cupids Pointy Arrow’, maar zijn absolute hoogtepunt vond plaats tijdens ‘Manfood/Manballs’ in de twee helft van de show; een ritmisch nummer wat vanavond live veel beter tot zijn recht kwam dan op de plaat, en het veelzijdige spel van Reynolds uitstekend demonstreerde.
Opmerkelijk was dat het hele publiek de hele tijd stil en aandachtig luisterde. Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat niemand door een concert heen praatte. Matthews benoemde het zelf ook en bedankte het publiek nadrukkelijk en herhaaldelijk. Wie Dave al langer kent weet ook dat hij het liefst uren lang non-stop speelt zonder de energie in de zaal op enig moment te laten wegzakken. Vanavond, legde hij uit, moest het tweetal echter verplicht een pauze inlassen zodat het publiek iets te drinken kon halen bij de bar. Hoewel een deel van het publiek inderdaad de kans greep om hun glas te vullen, hadden ze waarschijnlijk liever met dorst geluisterd naar vier extra nummers. Het repertoire van Matthews is zo groot dat in drie uur slechts enkele favorieten langs kunnen komen. Vanavond passeerden onder andere ‘Grey Street’, ‘Crush’, ‘Crash Into Me’ en ‘Sattelite’ de revu. Voor de uiterst populaire nummers ‘The Space Between’, ‘Gravedigger’, ‘Two Step’, ‘What Would You Say’ en ‘Don’t Drink The Water’ had men echter een avond eerder al in Groningen moeten zijn. Zij die de twee heren door Europa volgen langs meerdere shows, zijn er dus ook van verzekerd dat geen twee shows hetzelfde zijn. Ditmaal werd de set afgesloten door het humoristisch getitelde ‘Samurai Cop’ (een prachtig emotioneel nummer over de geboorte van een kind, maar zonder goede reden vernoemd naar de “slechtse film allertijden”) gevolgd door de Bob Dylan-cover ‘All Along the Watchtower’.
Na een staande ovatie keerde Dave solo terug naar het podium voor een toegift en is het publiek niet meer gaan zitten. Hij speelt het nummer ‘Some Devil’, de titelsong van zijn eerste solo-album uit 2003. Voor het eerst vanavond speelt hij op een elektrische gitaar. Dat is gelijk een bijzonder en intiem hoogtepunt waar Dave het publiek nog iets dieper in zijn ziel laat kijken. Aan het einde van het nummer staat hij nonchalant op en draait hij direct weg van de zaal, alsof hij zich naakt en bekeken voelt. Daarna volgden nog de publieksfavorieten ‘So Much to Say’ en ‘Rapunzel’, die door het hele publiek meegezongen werden. Het concert werd aangekondigd met de tekst “Dave en Tim vertellen verhalen uit hun carrière” en hoewel beide mannen maar weinig spraakzaam waren, werden er zeker vele bijzondere muzikale verhalen verteld vanavond. Al hadden dat er gerust nog vele meer mogen zijn, want het publiek kon er geen genoeg van krijgen.
