De Staat heeft al sinds 2007 menig klein popzaaltje plat gespeeld met hun onvergelijkbare sound. Sinds 2016 heeft er een verandering plaats gevonden die de wereld van het Nijmeegse vijftal behoorlijk op z’n kop heeft gezet. Een mooie afsluiter voor dit krankzinnig jaar was een uitverkocht concert in AFAS Live in Amsterdam. Het grootste concert ooit voor de Gelderlanders zelf.
Staatsgeheim
De grote ommekeer was natuurlijk het briljante album ‘O’, welke bij Maxazine al bekroond werd met een welverdiende 9. De kleine zaaltjes werden ingeruild voor grote popzalen en ze verhuisden op de festivalposters naar de bovenkant als headliner. In Duitsland mochten de heren zelfs het voorprogramma van Muse verzorgen. De uitsmijter was natuurlijk de emmer stront die ze over zich heen kregen nadat ze een subsidie kregen van ruim negen ton van het fonds Podiumkunsten. “Geld van De Staat” noemde Torre het al gekscherend. Maar wat is het geheim van De Staat eigenlijk?
Diversiteit
Geen onzin op het podium in Amsterdam voor de Nijmegenaren, hoewel het de laatste jaren erg in trek lijkt om maar zoveel mogelijk fratsen op het toneel te hijsen. Dezelfde opstelling als altijd. Meestergitarist Vedran Mircetic die stoïcijns als altijd op de achtergrond staat. Geluidenclown Rocco Hueting staat nog altijd in zijn NEC-shirt helemaal op te gaan in zijn sample-wereld, inclusief stuurwiel en claxon. Bassist Jop van Summeren en drummer Tim van Delft die zo vreselijk belangrijk zijn voor de band. Het geluid valt of staat (!) met hun strakke tempowisselingen. Torre Florim is natuurlijk een geweldige frontman, die na jaren nog steeds het contact met z’n publiek opzoekt. Dat zorgt al jaren voor een grote schare hondstrouwe fans.
Setlist
Zoals eerder gezegd geen gekkigheden en een verwachte playlist met als vaste opener ‘Peptalk’. Een prachtig overzicht van albums ‘Machinery’, ‘I_CON’ en ‘O’. Zelfs het eerste album ‘Waiting For Evolution’ mocht met de titelsong een track aanleveren op de setlist. Nog steeds speelt de band met de passie die ze al jaren laten zien tijdens de vele optredens in Europa. Ook de setlist is weer fantastisch in elkaar gedraaid met de publiekslieveling aan het einde van het eerste gedeelte. ‘Blues Is Dead’, ‘ Sweatshop’ maar vooral de 8 minuten versie van ‘ Make Way For The Passenger’ was van ongekende schoonheid.
Na ruim een uur spelen iedereen de groeten doen en het podium aflopen is eigenlijk tenenkrommend om te zien. Geen enkele fan had ook maar het idee dat het concert hiermee aan het einde was gekomen. Waarom willen bands altijd weer die geprogrammeerde encores in de setlist verwerken? Uiteindelijk werd het wachten ook hier beloond met maar liefst twee toegiften. De versie van ‘Input Souce Select’, samen met voorprogramma Joe Goes Hunting, werd omarmt door het publiek. Natuurlijk is geen concert van De Staat compleet zonder de menselijke kolk tijdens ‘Witchdoctor’ en de vraag is of ze ooit het lef gaan krijgen om deze te skippen van de setlist. Eerlijk is eerlijk, een dansende mensenmassa, met Torre als heerser in het midden, blijft fascinerend om naar te kijken.
De eerste woorden van Torre waren “Wij zijn De Staat” en de laatste woorden: “Vergeet niet te feesten”. Twee zinnen die zaterdagavond compleet overbodig bleken, want een feest was het zeker
Foto’s: Sander van den Berg & Robert Westera, Archief Maxazine
