Met een bakkie thee in de hand en een versgebakken broodje was de muziek van Matt Maltese een prima begin van de muzikale reis op de Eurosonic vrijdag. Matt had een lekker lounge sound die dreef op zijn pianospel en zijn warme, iets wat vertragende zangstem. Hij voelde zich als een mens in een kampvuur doordat het publiek helemaal om hem heen zat.
Rob Klerkx & the Secret stond in de tent tussen de science, net als Jeangu Macrooy die met zijn stem diep wist door te dringen. Wauw wat een groot Nederlands talent! Fran Palermo uit Hongarije zorgde weer voor een volle 2 meter huiskamer, compleet met 3 blazers. Het enthousiasme kwam niet uit de zanger maar gelukkig wel uit hun muziek. Het zou kunnen dat dat kwam doordat ze net uit de bus kwamen, rechtstreeks uit Hongarije.
St. Gandson was weer een van de beloftes van Dotan die het zou moeten gaan maken. Helaas was dat voor veel bezoekers het enige optreden waar je naar binnen kon. Het concept Seven layers op Eurosonic ging een beetje ten onder aan het succes, velen wilden erbij zijn en stonden soms lang in de regen zonder een noot te kunnen horen.
Siv Jakobson speelde in de studentensoos USVA. Een leuke kleine locatie waar ze gelukkig het licht goed op orde hadden zodat het hele gezelschap, strijkers en Siv goed in het licht stonden. Op haar sokken speelde en zong ze in mooie harmonie met de strijkers, waardoor het een goed geheel werd.
Van strijkers weer de overstap naar samples en saxofoon is maar een kleine stap op Eurosonic. Guilaume Perret blies er vol op los en wist te imponeren, alleen op het podium. Zo ook de klein van stuk zijnde Áine Cahill die slechts begeleid door een piano wel haar mannetje stond. Prachtige heldere stem liet ze horen, “helaas” zong ze wel enkel covers. Het was origineler geweest om eigen nummers ten gehore te brengen.
De hoog aangeschreven formatie Klangstof bracht inderdaad een hele soundcloud de machinefabriek in. Donkere muzikale klanken op een nauwelijks verlicht podium paste wel bij de band. Himalayan Dalai Lama een Tsjechisch dj-duo, die in Simplon het publiek opriep dichterbij te komen, daar hun muziek ging over verbinding. Dat lukte niet zo op een afstand, ondanks de interessante opmerking bij de lekker klinkende beats.
De pas 22-jarige Coely stond aan de overkant van de weg in het platformtheater. Op de beats rapte de Belgische er lekker op los. Vorig jaar stond ze met band in het Grand theater. Dat voelt toch wat beter dan met alleen een DJ. Al klonk ze zelf nog krachtiger en volwassener dan een jaar geleden.
Wederom terug naar de studentensoos, waar een van de hoogtepunten van deze drukke muzikale avond stond. ME + MARIE, vrolijke aangename indie muziek met een vleugje folk wat het wat luchtiger en aangenamer maakte. In 2016 kwam hun eerste album uit waarvan drumster en zangeres Marie Muling toch wel het visueel boegbeeld was, al probeerde gitarist Roland Vögtli zeker ook wel de aandacht te trekken op het podium.
Weer in de soundbeats in de Schouwburg had Petit Biscuit een heel instrumentarium om zich heen gebouwd op het podium. Petit Biscuit toverde allerlei klanken uit verschillende elektronische kastjes en voegde daaraan zelf live nog drums en een gitaar toe. De volgende stop was een bluesy geluid van AdHd. Een gitarist en saxofonist die er gezamenlijk lekker op los speelden, vol plezier en improvisatie. Muziek zoals die hoort te klinken, de gitarist speelde zelfs zijn bril van zijn hoofd.
Navarone speelde voor iedereen in Groningen die graag naar de muziek wilde gaan, in de buitenlucht op de markt. Daar was net als vorig jaar de kans om, net als op vele andere plekken, gratis naar muziek te luisteren. Vanwege het weer was het goed dat het in een tent was, voor de sfeer en openheid zou het beter zijn als het echt Eurosonic Open Air zou zijn. Navarone maakte dat alles niet uit en rockte er stevig op los, met de bezielende Merijn van Haren, die boven de gitaren en drums uit probeerde te zingen.
Dardust bracht Italiaanse sferen in verschillende klanken op de planken. Visueel mooi in elkaar gestoken door blacklight te gebruiken. De show stond als een huis, zat strak in elkaar en wist de voetjes van de vloer te krijgen bij de bezoekers.
Na de soms wat donkere stevige klanken was het nu, in Vrijdag op vrijdag, de beurt aan The Happy Mess om me weer wat op te vrolijken. Dat lukte de band, zoals hun naam al aangaf, prima. De laatste stop voor deze avond zou verstommen was Farewell Dear Ghost. In een lekker volle Mutua Fides speelde de band een goede set, waardoor ik op een positieve manier mijn bed in dook.
Al met al vandaag heeft het publiek weer veel verschillende klanken gehoord, van nieuwe bandjes, op verschillende mooie locaties. Het is ook een van de bijzonderheden van het festival Eurosonic. Er is plek op dit festival voor alles; Van pop, hiphop, beats tot aan klassieke muziek en alles daartussen, diversiteit wordt gevierd in de muziek, top.
Foto’s (c) Hans Kreutzer
