In een uitverkocht 013 gaf de Amerikaanse rockband 3 Doors Down op 31 oktober een exclusieve show in Nederland. De heren worden gesupport door de Nederlandse opener Shiverburn en special guest Pop Evil.
Om 20:00 betreden de leden van Shiverburn het podium voor een nagenoeg volle zaal. Het Limburgse Shiverburn is opgericht in 2013 en heeft sindsdien een EP ‘One Step Closer’ (2014) en recent hun debuutalbum ‘Road to Somewhere’ (2016) uitgebracht. De female fronted band waar we in Nederland patent op hebben speelt een Amerikaans aandoende stevige rock waarin invloeden van Halestorm, Alterbridge en Evanescence te herkennen zijn.
De band, bestaande uit Sanne Heuyerjans (zang), Erwin Jongenelen (gitaar), Martijn de Lauw (gitaar, zang), Gerrit Meulendijks (bas) en Luigi Nabuurs (drums), bestaat pas goed 3 jaar en heeft zelfs Europees getourd. Enthousiast en energiek gaan ze door hun 30 minuten durende optreden heen. Her en der gaan er wat handjes de lucht in, maar ze weten het publiek niet echt te overtuigen.
Pop Evil bestaat alweer 15 jaar. Oprichter en zanger Leigh Kakaty en slaggitarist Dave Grahs zijn de oerleden. Pas in 2008 brachten ze hun eerste album ‘Lipstick on the Mirror’ uit. Hierna volgden ‘War of Angels’, ‘Onyx’ en vorig jaar ‘Up’. Het eerste Nederlandse optreden van Pop Evil was op Pinkpop 2015 waarna Paradiso en Graspop ook werden aangedaan. In thuisland Amerika staat de band inmiddels op de grote festivals. Zanger Leigh Kakaty vertelt dat de band nog weinig ervaring heeft in Europa, maar hij belooft dat dat gaat veranderen.
Zanger Leigh zet de sfeer er goed in. De combinatie van hun hedendaagse Amerikaanse hardrock met licht grungy randje en de charisma van zanger Leigh doet het goed in Nederland. Ondanks dat bij een groot gedeelte van het publiek hun nummers niet bekend zijn, gaan de handen de lucht in. Geregeld gaat het licht aan in de zaal, zodat Leigh goed kan kijken wat er gebeurt in de zaal. Bij de afsluiter ‘Take it All’ loopt Leigh met de Nederlandse vlag te zwaaien en met de nodige tegenzin maakt hij een einde aan een zeer overtuigende energieke show die eigenlijk wel langer had mogen duren.
Wie 3 Doors Down zegt, denkt vaak aan ‘Here Without You’ en ‘Kryptonite’. Beide hits stammen uit begin jaren 2000. Vanuit die periode zijn alleen zanger Brad Arnold en gitarist Chris Henderson nog over. Met de andere leden uit die periode gaat het slecht tot zeer slecht. Bassist Todd Harrell is uit de band getrapt wegens het veroorzaken van een dodelijk ongeluk onder invloed van drank en drugs en gitarist Matt Robert is 16 augustus jongstleden overleden aan vermoedelijk een overdosis. Met dit in gedachten luister je anders naar de songteksten van het laatste en zesde album ‘Us and the Night’ welke eerder dit jaar werd uitgebracht.
Wanneer om 22:00 de lichten uitgaan en de drummer aftikt zit de sfeer er direct al in. Na openingsnummer ‘Still Alive’ van het laatste album is het publiek gereed om mee te zingen met ‘It’s Not My Time’ en vervolgens ‘Time of My Life’. De set is opgebouwd uit een mix van nummers van al hun albums. Van het nieuwe album passeren naast ‘Still Alive’ ook nog ‘Believe it’, ‘The Broken’, ‘Pieces of Me’ en ‘Us and the Night’. Oud en nieuw werk past live naadloos bij elkaar. Uiteraard worden de grote hits zoals ‘Kryptonite’, ‘Here Without You’, ‘Loser’ en ‘When I’m Gone’ enthousiast meegeblerd door de in ruime getale aanwezige dames.
Brad Arnold is goed bij stem, geregeld lekker rauw. Het geluid is uitstekend. De show is sober. 3 Doors Down is niet een band met veel opsmuk en lichtshows. Eerlijk gezegd hebben ze het ook niet nodig. Is daardoor de show saai? Nee, absoluut niet. De nieuwe nummers brengen ook geen vernieuwing. Het is een degelijke show. Een heerlijke maandagavond met grungy rock, waarbij je lekker kan meebleren.
Foto’s (c): Conny van den Heuvel
