Al ruim 11 jaar is de uit Denver afkomstige Nathaniel Rateliff actief. Zo speelde hij in 2010 nog in het voorprogramma van Mumford & Sons. Maar de grote doorbraak kwam pas vorig jaar met het op het legendarische Stax label uitgebrachte album ‘Nathaniel Rateliff & The Night Sweats’ en de hit ‘S.O.B’, waarop hij meer de richting van soul en rhythm & blues op ging. De afgelopen twee jaar waren Rateliff en The Night Sweats graag geziene gasten op de Nederlandse podia, dus konden ze Nederland niet overslaan tijdens deze najaarstournee door Europa. Met twee uitverkochte concerten in TivoliVredenburg en deze avond in het Paard van Troje in Den Haag.
Het voorprogramma werd gedaan door de uit Austin, Texas afkomstige singer-songwriter Matthew Logan Vasquez. Jarenlang was hij frontman van de band Delta Spirit, maar sinds vorig jaar opereert hij solo. Hij stond dan ook enkel met een akoestische gitaar en (prototype singer-songwriter) muts op het podium. Hij had het lastig als support act in het Paard. Hij leek te verzuipen door het hard met elkaar pratende publiek dat weinig aandacht voor hem had. Zichtbaar werkte dat op zijn zenuwen. Pas toen hij zei: ‘I’ve been waiting a long time for this. Please shut the fuck up’ werd het gepraat iets minder. Maar alsnog moest hij er hard aan werken. Daar veranderde een akoestische cover van Bruce Springsteen’s ‘Racing In The Streets’ niets aan. Pas toen hij de laatste twee songs deed met The Night Sweats op het podium kreeg hij de aandacht van het publiek. Het bleek een geoliede combinatie met de begeleidingsband van het hoofdprogramma.
Rond 21:15 keerden The Night Sweats terug op het podium. Ze begonnen met een intermezzo waarbij Nathaniel Rateliff tussendoor het podium opliep. Vervolgens trapten ze af met ‘I’ve Been Failing’ waarmee de toon gelijk stevig gezet werd. Helemaal toen daarna gelijk één van zijn twee radiohits werd gespeeld: ‘I Need Never Get Old’. Het tempo werd nog even vastgehouden met ‘Look It Here’, ‘Howling At Nothing’ en het blues- achtige ‘I Did It’. Als een soultrain die vanaf de start goed op stoom is.
Een mooi rustpunt in de show kwam er met ‘Wasting Time’ (waarvan het intro sterk aan ‘My City of Ruins’ van de eerder genoemde Springsteen doet denken) en ‘I’d Be Waiting’. Dat laatstgenoemde nummer deed Nathaniel alleen en akoestisch. Het geroezemoes in het publiek begon alweer vrij snel, maar net op tijd kwam de band weer terug op het podium om tegen te kunnen gaan dat ook Rateliff daarin zou verdrinken. Dat werd voorkomen met o.a. het exotische ‘Shake’ en ‘Out Of The Weekend’. Maar de zaal kwam echt weer tot leven bij ‘Trying So Hard Not To Know’ en helemaal bij die andere radiohit: ‘S.O.B’. Goed bewaard tot vlak voor de toegift en live een feestnummer waarbij Nathaniel het publiek naar zijn hand zette door hen in het midden van het nummer op te dragen door de knieen te gaan, wat massaal werd gedaan. ‘S.O.B’ bleef nog een tijd in de zaal hangen en natuurlijk kon een toegift niet uitblijven. In het laatste nummer voegden ze aan het einde nogmaals het refrein van die ene hit toe.
Maar het bleef vreemd genoeg bij één toegift. Terwijl het enthousiasme van de band ervan af straalt en je dan zou verwachten dat ze gemotiveerd genoeg zouden zijn voor een langere show. Het bleef echter bij een uur en een kwartier. En daarmee is het cliché ‘kort maar krachtig’ toepasbaar. Met meer materiaal zouden Nathaniel Rateliff & The Night Sweat misschien uit kunnen groeien tot één van dè livebands van de komende jaren. Maar dan wel graag met een langere set en wat meer toegiften.
