Anouk blijft maar het ene na het andere album uitbrengen. In maart van dit jaar bracht ze het veelzijdige ‘Queen For A Day’ uit. Amper een half jaar later is er alweer een opvolger met het nieuwe album ‘Fake It Till We Die’. Een album waarover ze eerder had aangekondigd dat het niet veel radiovriendelijk materiaal zou bevatten. Dat maakte ze wel duidelijk met de eerste twee singles van het album: ‘Down Daddy Down’ (dat weinig te raden laat waar het over gaat) en ‘Burn’. Beide zijn tekstueel vrij direct, maar juist daardoor vielen ze tegen. Op het eerste gezicht was het geen sterk voorteken voor het album.
Soul & Funk
Ze verrast echter toch positief met de openingstrack ‘There He Goes’; Een soulvolle track à la Curtis Mayfield. Het grootste deel van het album zit in de hoek van soul en funk, een stijl die uitstekend bij Anouk’s stem past. Dat bewijst ze verder in tracks als ‘I Just Met A Man’, ‘Blue Motel’, ‘Waste Your Water’, ‘Long Way’, ‘Brothers & Sisters’, ‘My Man’ en de titeltrack.
Anouk uit de toon
Allen zouden stuk voor stuk betere singles zijn geweest dan ‘Down Daddy Down’ en ‘Burn’, die beide de zwakkere momenten op het album zijn. Ook het R&B-achtige ‘Take It Slow’ valt een beetje uit de toon. Van Anouk zijn we inmiddels vele verschillende stijlen gewend, maar vaak komt ze op albums waarop ze dat brede palet beperkt het beste tot d’r recht. Getuige bijvoorbeeld het orkestrale album ‘Sad Singalong Songs’ uit 2013. ‘Fake It Till We Die’ had een perfecte soulplaat kunnen zijn als er drie songs waren weggelaten. (7,0) (Goldilox)
