Wekelijks komen er bij Maxazine vele tientallen albums binnen. Het is echter onmogelijk ze allemaal te behandelen, vandaar dat we een aantal albums uit de lijst hebben genomen en hieronder kort bespreken. Deze week bespreken we Stackhouse, Madeleine Peyroux en Delain.
Stackhouse -Tailgatin’
Als ‘Blues across the age gap’ beschrijven zij zichzelf. Er is namelijk een leeftijdsverschil van 40 jaar tussen het jongste en oudste lid van Stackhouse. De band heeft zichzelf vernoemd naar bluesgitarist Houston Stackhouse, die nog heeft rondgetrokken met Robert Johnson voordat hij naar Chicago verhuisde en van daaruit talloze bluesartiesten heeft beïnvloed. Met ‘Tailgatin’‘ is de opvolger verschenen van het uit 2013 daterende ‘Big Fish Boogie’. De muziek van Stackhouse is gebaseerd op de Chicagoblues van de veertiger en vijftiger jaren, de periode waarin hun naamgever naam voor zichzelf aan het maken was. Met het nieuwe album gaan de heren een stap verder dan met hun eersteling en putten ze nog meer uit de muziek van deze periode. Een meer dan uitstekend album van een van de weinige bands die de echte oude Chicagoblues uitdraagt. Absoluut een aanrader. (8,5/10) (Stack Records) (Door: Eric Campfens, BluesZine.nl)
Madeleine Peyroux – Secular Hymns
De Amerikaanse Madeleine Peyroux wordt met grote regelmaat vergeleken met Billie Holiday. Niet vanwege het leven (gelukkig), maar zeker wel vanwege de geweldige stem van Peyrou. Een groter compliment kan je niet makkelijk krijgen. De Amerikaanse jazz-zangeres komt nu het album ‘Secular Hymns’. Een nieuw album, opgenomen voor een live-publiek, waarop de Amerikaanse jazz-zangeres haar eigen draai aan oude gospelnummers, bluesliedjes en moderne klassiekers geeft. Het idee voor ‘Secular Hymns’ ontstond net zo spontaan als de bijzondere opnames ervan. Haar duidelijk verstaanbare stem vloeit samen met het geluid van de overdaad van instrumentarium op het album, waarvoor Peyroux een compleet orkest inschakelde. Niets echter klinkt als overkill, maar juist alsof je er zelf bij zit. Met het album slaat de Amerikaanse de spreekwoordelijke spijker recht op de kop en geeft aan een goede kandidate te zijn voor het North Sea Jazz Festival 2017. (8/10) (Verve) (Door: Norman van den Wildenberg, JazzZine.nl)
Delain – Moonbathers
Dit jaar viert de Zwolse female fronted symfonische metal band Delain hun 10-jarig bestaan. 2016 is in meerdere opzichten een bijzonder jaar. Delain heeft veel getourd, vaak als headliner, en hun EP ‘Lunar Prelude’ kwam in het voorjaar uit. Onlangs volgde hun vijfde album ‘Moonbathers’. Ondanks de power op haar stem is Charlotte Wessels niet altijd te verstaan omdat haar stem samensmelt met de muziek. Een goede mix van symfo, rock/metal en soms een vleugje pop. Een gastoptreden van Alissa White-Gluz, leadvocalist van o.a. de Zweedse death metal band Arch Enemy voegt iets moois toe aan het album. Delain durft het op het album aan om ‘Scandal’ van Queen te coveren. Delain heeft van ‘Scandal’ een eigen, wat zwaardere versie gemaakt, een zeer goede cover waarbij het einde mooier is dan het origineel. Op de momenten dat de muziek zachter is, is Charlotte woord voor woord te verstaan. Haar powerstem klinkt dan helder en/of teder. Al dan niet met een lichte poppy sound. Delain heeft hiermee een vrij eigen, en vooral toegankelijke sound. ‘Moonbathers’ is over het algemeen iets zwaarder dan zijn voorgangers. Hierdoor is het contrast tussen de symfonische/melodische en de metal gedeelten wat groter. Dit maakt Delain nog aantrekkelijker. (8/10) (Napalm Records) (Door: Esther Kessel- Tamerus, RockMuZine.nl)
