The Ramona Flowers uit Bristol mochten deze stijf uitverkochte show aftrappen in een al goed gevulde zaal. Dat deden ze met een fris en zomers geluid waarmee ze de bezoekers uit de werkmodus de weekendmodus in wisten te trekken.
‘Don’t wanna wait for this’, lekker uptempo. Daarna weer een rustiger melodisch nummer. Mooie stem van de zanger, die vaak het contact met zijn publiek zocht. ‘Sharks’ was nog een rustigere ballad, wat helaas niet zoals in veel zalen door iedereen gewaardeerd kon worden aangezien er doorheen werd gekletst. Het nummer verdiende meer. Hun laatste nummer. ‘She’s a runaway’, was weer meer uptempo, meer richting dance. Ze waren van alle markten thuis, wil ze graag nog een keertje zien en horen!
White Lies had net hun nieuwe plaat ‘Friends’ uit en gebruikte deze concerten (gisteren in Paradiso vandaag in Doornroosje) als uithangbord. Het eerste nummer van de set was de eerste singel van ‘Friends’. ‘Take It Out On Me’ was nog zo nieuw dat de tekst aan de voeten van Harry McVeigh lag. Lekker nummer met een catch drum van Jack Lawrence-Brown en de typerende stem van McVeigh maakte het een echt White lies-nummer.
Na ‘There goes your love’ werd ‘To Lose my life’ als derde ingezet, waardoor iedereen meteen bij de lurven gepakt werd. ‘Hold back your love’ leunde op drums, bas en keys. De gitaar was minder aanwezig, waardoor het wat te electronisch klonk. De stem van McVeigh moest even opwarmen, maar na een minder begin klonk het hier weer beter. Bij ‘Getting even’ van hun derde album ging het even een tempootje lager. Misschien was het de zangstijl, vond het vaak er even naast zitten. ‘Unfinished business’ weer een bekende song, waarop dan ook iedereen het refrein meezong.
‘Price of love’ van hun eerste album had de band al zes jaar niet meer gespeeld. Je hoorde meer keyboard en bas en een tempowisseling tijdens het nummer waardoor het een spannend nummer werd. Het stroboscooplicht leidde de aandacht af van de muziek. ‘Fairground’ bracht de herkenning weer terug, ‘Keep on running’ was voor het publiek een goed moment om weer te participeren. ‘Is my love enough’ klonk prima en was weer nieuw, zo hadden ze een goede afwisseling van oud en nieuw, bekend en minder bekend.
Het favoriete nummer van de band was ‘Don’t want to feel it all’, daar gaven ze dan wat extra’s. Weer zo’ n nummer met een donker tekstueel randje zoals in veel van hun nummers: “Don’t want to feel it all, but don’t wanna lose it.” Net als ‘Death’, het laatste nummer, ook niet echt vrolijk.
Na de break kwamen ze terug met ‘Big tv’ waaraan het publiek graag meedeed. Ze hadden zin om het weekend lekker te beginnen. McVeigh voelde zich pas echt op zijn gemak als hij even bij de microfoon weg stapte en zijn gitaar bespeelde. Het weekendfeestje werd compleet toen ze hun hit ‘Bigger than us’ speelde en iedereen met een goed gevoel het weekend in ging.
Foto’s (c) Hans Kreutzer
