Wekelijks komen er bij Maxazine vele tientallen albums binnen. Het is echter onmogelijk ze allemaal te behandelen, vandaar dat we een aantal albums uit de lijst hebben genomen en hieronder kort bespreken.
Devon Allman – Ride Or Die
Met ‘Ride Or Die‘ zet Devon Allman de lijn door die hij heeft ingezet sinds hij met ‘Turquoise’ (2013) en “Ragged And Dirty” (2014) solo is gegaan. Het is duidelijk dat hij is gegroeid als songwriter en muzikant; ‘Ride Or Die’ klinkt weer volwassener en completer. Het gebodene is de southern rock die wij van hem gewend zijn, een mooie mix van rock, blues en country aangevuld met soul en latin. Het is een album met diverse stijlen geworden, maar wel zodanig gebracht dat de nummers elkaar aanvullen en niet als los zand aan elkaar hangen. Begeleid wordt Allman door bassist Steve Duerst, zanger/gitarist Tyler Stokes en drummer Tom Hambridge, die het album ook meeproduceerde. Verder horen we nog toetsenspeler Kevin McKendree, violist Bobby Yang en saxofonist Ron Holloway. Mijn favoriete nummers zijn het swingende ‘Shattered Times’, waarin McKendree los gaat op zijn keyboard, en het stevige ‘Galaxies’. Van de drie solo-cd’s is ‘Ride Or Die’ de beste. Een aanrader voor de liefhebbers van goede southern rock. (7,5/10) (Ruf Records) (Door: Eric Campfens, BluesZine.nl)
Dhafer Youssef – Diwan of Beauty & Odd
Dhafer Youssef presenteert middels jazz een unieke combinatie van Arabische en westerse cultuur. ‘Diwan of Beauty & Odd‘ is zijn tweede album op Okeh Records, waarvan hij zich een van de best verkopende artiesten mag noemen. In 2001 nam hij het album Electric Sufi op met de ex-Sugar Hill Gang en de Tackhead ritme sectie van Will Calhoun en Doug Wimbish. ‘Diwan of Beauty & Odd’ is het eerste album dat de Tunesische componist, zanger en oed-speler Dhafer Youssef opneemt met een All Star formatie. Het album heeft hiermee alle kenmerken waar deze exceptionele artiest bekend om staat: prachtige melodieën, zang recht uit het hart, aanstekelijke ritmes, geweldig vakmanschap op de instrumenten, zowel van hemzelf (op oed en zang), als van zijn all-star bandleden op piano, bas, drums en trompet. De jonge medemusici begrijpen de muzikale wereld van Youssef volledig en genieten volop van het musiceren met hem. Hoewel het album meer in de jazz geworteld is, geven Youssef’s traditionele Sufi zang het geheel een unieke, roerende kwaliteit. (8/10) (Okeh) (Door: Norman van den Wildenberg, JazzZine.nl)
Epica – The Holographic Principle
Nederlands trots Epica is, zonder rekening te houden met de soundtrack ‘The Score’, met ‘The Holographic Principle’ toe aan haar zevende studio album. De band rond gitarist/grunter Mark Jansen en zangeres Simone Simons behoort al jaren tot de top in het “female fronted metal” en staat ook telkens weer garant voor de nodige experimenteerdrift. Dit album vormt hierop geen uitzondering en Epica trakteert ons wederom op een flinke portie ingenieus uitgewerkte orkestrale symfonische metal. Het album begint met een intro met de naam ‘Eidola’. Zo een prachtig begin kun je aan de band wel over laten, want als geen ander weten ze het gevoel van een album op te bouwen. Het slotstuk is zoals op elk Epica album een meesterwerk. Al het geleerde, de toevoeging van live instrumenten, een sterkere koor samenstelling en de basis elementen van Epica worden samengesmolten in dit epos. Epica legt de lat nog hoger en overtreffen de voorganger. Epica is heer en meester in dit genre en in combinatie met Sandlane Recording Facilities en Joost van den Broek hebben ze met zijn allen een mooi meesterwerk afgeleverd die huidige fans, maar ook andere metal fans zeker zal bekoren en veel goeds belooft voor de eerder genoemde release show!!!! (9/10) (Nuclear Blast) (Door: Jeroen Zierikzee, RockMuZine.nl)
