De Canadese band werd in 2012 opgericht en 2013 was het jaar dat zij grote vooruitgang boekte. Een jaar lang spelen op allerlei festivals afgesloten met een mooi platencontract. De jonge band doet volgens sommigen denken aan de samenzang van Johnny Cash en June Carter, en heeft soms wat duisters om zich heen hangen. Deze maand verschijnt het tweede album ‘Touch’ en maakte de kleine zaal zich op voor een broeierige avond.
Vorig jaar stond July Talk ook al in Paradiso, op het minifestival Pinguins in Paradiso, naast grote namen als Nothing But Thieves, Blood Red Shoes en De Staat. Toen lieten ze al een verpletterende indruk achter en waren ze de verrassing van de avond. Amsterdam was gisteren de eerste stop van een Europese tour en was het vijftal bijna verbaasd door het enthousiasme van de volle bovenzaal. Opener ‘Summerdress’ liet niets aan toeval over; vette riffs en binnen 1 minuut springende mensen op, en voor het podium.
Het aanstekelijke (en soms wat gekke) enthousiasme van frontman Peter Dreimanis en de mysterieuze Leah Fay is verfrissend om te zien. Als deze twee geen relatie met elkaar hebben is het afzien voor hun partners. De chemie tussen de twee is pure sex, constant dagen ze elkaar uit en vooral bij ‘Gentleman’ springen de vonken in het rond. Zangeres Leah Fay is een meester in het inpakken van het publiek en zeker wanneer ze tussen het publiek ging staan wist ze werkelijk iedereen aan het dansen te krijgen.
Een grote groep Canadese fans zorgde voor een extra sfeertje door bijna elk nummer van het eerste album woord voor woord mee te zingen. Ook de nieuwe nummers ‘Push + Pull’, ‘Touch’ en ‘My Neck’ deden het goed bij de fans. De temperatuur liep letterlijk op tot een kookpunt en een uurtje springen wasvoor de meeste ook meer dan voldoende. Het was nog even in de warme rij staan voor een gesigneerd album, maar ruim de helft van de fans trotseerde deze temperaturen en bijbehorende lichaamsgeuren. July Talk is een echte liveband en dat was ook in de Paradiso weer goed te zien. Ga dat zien!
Foto’s: Sander Rijken – Maxazine
