Over één ding bestaat na een optreden van Beatrice van der Poel geen twijfel, namelijk over wie haar idool is. In haar theatershow ‘Electric Lady’, die in oktober 2015 in de Amsterdamse Kleine Komedie in première ging, brengt Van der Poel een ode aan Jimi Hendrix, de legendarische gitarist die 45 jaar geleden overleed. Nu is er ook het gelijknamige album, dat Van der Poel met haar band op 8 februari presenteerde in Studio Desmet. Zes nieuwe nummers, geïnspireerd door en gericht aan Jimi Hendrix.
Live weeft Van der Poel deze nieuwe liedjes aan elkaar met smakelijke anekdotes, afgewisseld met de Nederlandstalige covers die ze eerder maakte van bekende Hendrix nummers. De setting is theatraal. Als voodoopriesteres met hoge hoed met doodshoofden en zwarte veren hypnotiseert Van der Poel het publiek. Projecties van brandende speelkaarten ondersteunen het beeld. Openingsnummer ‘Voodookind’ eindigt in een bezwerend parlando: “Jimi Hendrix, het voodookind leeft”.
De Hendrix covers zijn prachtig. Door Van der Poel opnieuw taal gegeven in het Nederlands blijven ze dicht bij de originele teksten, maar worden ze tegelijkertijd zeer persoonlijk. Dat is knap, omdat de teksten van Hendrix, bij velen gegrift in het geheugen, opeens verrassend fris klinken. Live gespeeld krijgen de nummers vleugels. Wie zijn ogen sluit en naar de band luistert, hoort bij vlagen de magie van de originele Experience. ‘De Wind Huilt Mary’, opgedragen aan Hendrix’ moeder Lucille, talmt en draalt, ‘Rood Huis op de Heuvel’ scheurt en huilt.
Waren de covers al goed, bij de eigen nummers van Beatrice van der Poel wordt het pas echt interessant. Prachtige, poëtische teksten, getoonzet in een bluesy, psychadelisch geluid. Gitarist Tim Eijmaal, die meeschreef aan de nummers en ook het album produceerde, citeert ook hier veel Hendrix, maar de nummers verwijzen muzikaal naar een breder scala van jaren zestig bands. Je kan er niet helemaal de vinger op leggen, het klinkt nu weer authentiek sixties, dan weer eigentijds.
Halverwege verandert de show van toonzetting. De priesteres verandert in een bloemenkind, de voodooprojecties maken plaats voor hallucinerende vloeistofdia’s. De verbindende verhalen, geschreven door Thomas Verbogt, nemen het publiek mee naar de scene in Londen, waar Hendrix in 1966 naar toe verhuisde. “Ik ben te laat geboren” klaagt Van der Poel, om het publiek vervolgens mee te voeren naar een wereld van groupies, waar zij in haar verlangen deel van uitmaakt. Over supergroupie Cynthia Plaster Caster (die in de jaren zestig en zeventig gipsen afdrukken maakte van de edele delen van rocksterren) vertelt Van der Poel. Natuurlijk maakte zij ook een afdruk van Hendrix.
Voor de cd presentatie verscheen Tomas Verbogt op het podium van Desmet om het eerste exemplaar van “Electric Lady’ te overhandigen. “Uit volle borst en in volle kracht bewonder ik haar” aldus Verbogt. Hij beschreef hoe Van der Poel al jaren geleden met het plan rondliep om een ode aan haar held te maken. “En wat Bea bedenkt gebeurt ook”. Hij schetste een beeld van Beatrice van der Poel, stralend in een zee van zonlicht op de stoep van Pakhuis Wilhelmina: ze is een Electric Lady.
Foto’s: Frank Dijkgraaf, Maxazine.nl
