69 jaar is hij inmiddels en al meer dan vijftig jaar treedt hij op. Gitarist Jan Akkerman, ooit door de lezers van het Engelse tijdschrift Melody Maker uitgeroepen tot ’s werelds beste gitarist, denkt nog lang niet aan stoppen. In verschillende projecten staat hij nog steeds op de Nederlandse podia. Donderdag 7 januari speelde hij met bevriend muzikant Benjamin Herman in P60, Amstelveen.
Benjamin Herman, saxofonist en oprichter van New Cool Collective, is net als Akkerman een zeer veelzijdig muzikant, die graag in verschillende groepen speelt. Samen met de vaste band van Jan Akkerman zorgde dat voor een fantastisch muzikaal feestje. Jazz en blues, funk en rock, het klonk allemaal vet.
Oude en nieuwe nummers wisselden elkaar af. Naast nummers van Akkermans laatste album ‘Minor Detail’, werd ook veel werk van het in 1977 uitgebrachte album ‘Jan Akkerman’ gespeeld. Over het nummer ‘Angel Watch’ van die plaat zei Akkerman: “Dit nummer heb ik veertig jaar niet live kunnen spelen. Dankzij nieuwe technieken kan het nu weer”. Onder gejuich van een groepje achter uit de zaal werd een verzoeknummer aangekondigd: ‘Tommy’ van Focus. “We hebben het nog niet in kunnen studeren” zei Akkerman. Het was een overbodige opmerking, want het nummer klonk zeker zo goed als al het andere werk dat gespeeld werd.
Opvallend was de goede sfeer op het podium: Jan Akkerman grijnsde voortdurend onder zijn pet. Na iedere solo bedankte hij zijn medemuzikanten en vroeg de zaal om applaus. Benjamin Herman en Jan Akkerman straalden samen plezier uit. Ze luisterden met zichtbaar genoegen en wederzijds respect naar elkaars solo’s. Na een prachtig verstild einde van Akkerman samen met toetsenist Coen Molenaar keken Herman en bassist David de Marez Oyens elkaar aan: “Gaaf!” zeiden ze tegelijkertijd.
Vanaf het eerste nummer was duidelijk dat hier een groep rasmuzikanten samen speelt. Het zingt en swingt, funkt en rockt, scheurt en schuurt. De jodel uit Focus’ ‘Hocus Pocus’ klinkt uit de vingers van Jan Akkerman zeker zo overtuigend als het door Thijs van Leer gezongen origineel. Benjamin Hermans beëindigde zijn bariton sax-solo in het nummer in een welgemeend “Yeah!”. Daar kon de zaal het hard grondig mee eens zijn.
Foto’s: (c) Rob Sneltjes / Maxazine
