Toen ik nog in Nijmegen studeerde was Katzenjammers ‘A bar in Amsterdam’ een hit, en was hun concert in (toen nog oude) Doornroosje heel snel uitverkocht. Inmiddels zijn de Noorse dames tien jaar bij elkaar en hebben ze vier albums gemaakt waarin ze zichzelf telkens vernieuwden. Eén van de dames kwam zwanger het podium op, maar qua energie en enthousiasme was er niets veranderd.
De dames Anne Marit Bergheim, Marianne Sveen, Solveig Heilo en Turid Jørgensen zijn heerlijk extravagant gekleed en het lijkt wel alsof ze nooit met het verkeerde been uit bed stappen. De uitverkochte zaal in de nieuwe Doornroosje bruiste van even veel enthousiasme als de band zelf en danste en zong vrolijk mee. Ik stel me zo voor dat de Katzenjammerdames zelf in een kleine oldtimer met knallende uitlaat door Europa touren, maar hun veelheid aan instrumenten moet minstens in een vrachtwagen worden vervoerd. Onbegrijpelijk hoe de dames over het podium stoelendansen, dan weer de een die zingt en dan weer de ander, en ondertussen wisselen van instrumenten. Een bezwete enigszins paniekerige man rent voortdurend over het podium om de dames van nieuwe instrumenten te voorzien. Met als toppunt drie instrumenten tegelijk bespelen terwijl je springt en zingt.
Tienjarig jubileum
Bijzonder is om te zien hoe de dames elkaar aanvoelen, maar ook het publiek. Ze zijn goed voorbereid en kennen wat Nederlandse woordjes, en zelfs het liedje ‘Schipper mag ik overvaren’. De zaal gaat los. Wanneer ze vertellen dat ze hun tienjarig jubileum vieren barst de zaal spontaan uit in een ‘Happy birthday dear Katzenjammer’. De playlist was verrassend, aangezien er net een nieuwe CD uit is zou je verwachten dat daar het zwaartepunt ligt, maar dat was zeker niet het geval. Op zich zonde want de nieuwe CD is erg goed, maar met zo’n heerlijk oeuvre is het natuurlijk moeilijk kiezen. En wat een show! Heerlijke belichting en dramatische gebaren. Een show van Beyoncé is er niets bij, je hebt voortdurend wat om naar te kijken. Microfoonstandaarden vallen om, de dames struikelen vervolgens bijna over de microfoon maar springen vrolijk door.
Geperfectioneerde performance
Het geluid in de nieuwe Doornroosje was erg goed en de dames hebben goede stemmen, dus het was jammer dat ze het nodig vonden af en toe een echo-effect toe te voegen. De frivoliteit komt al terug in zo veel aspecten dat het in de zang een beetje over de top is. Maar hoe fantastisch om te zien dat Marianne compleet los gaat als duivel bij het nummer ‘Hey ho (on the devil’s back)’, wat na al die jaren natuurlijk een geperfectioneerde performance is. De benen vliegen in de lucht, er wordt gesprongen en met instrumenten gegooid, waardoor de muzikale kwaliteit niet altijd honderd procent is maar het enthousiasme straalt zo erg over dat het niet uit maakt. Het publiek gaat schor naar huis en kan de volgende ochtend zeker spierpijn verwachten.
