Er is altijd een bijzondere band geweest tussen U2 en Nederland. Zelfs als ze bakken met kritiek krijgen over bijvoorbeeld het gratis via iTunes verspreiden van hun laatste album, of Bono’s pogingen als wereldverbeteraar die niet iedereen in dank afneemt. Maar niets van dat alles zorgt voor een deuk in de populariteit van Bono en consorten in Nederland. Dat bewezen wel de vier uitverkochte concerten waarmee ze tijdens de ‘Innocence & Experience tour’ in de Ziggo Dome speelden waarvan dit concert op zaterdag 12 september de derde avond is na een korte pauze van 2 dagen.
Met deze tournee speelt de band in (voor hun doen) kleinere zalen dan ze bij vorige tournees aandeden. Het is dan ook wel een groot verschil met de vorige keer toen ze zes jaar geleden tijdens de 360 tour in de Arena stonden. De Ziggo Dome is kleiner, en met deze huidige setting van het podium van U2 intiemer. Voor het podium gebruikt de band een catwalk die tot twee derde van de zaal reikt. Opvallend is dat U2 met die 360 tour het plan had om dichterbij het publiek te komen, maar dat ze daar met hun huidige tournee beter in slagen.
Rond 20:30 schalt ‘People Have The Power’ van Patti Smith door de zaal. Waarna Bono aan de andere kant van de catwalk op kwam. Het laatste album ‘Songs of Innocence’ mag dan veel slechte kritieken hebben gekregen, maar het recente ‘The Miracle (of Joey Ramone)’ knalde er gelijk goed in. Voor de diehard fans is het interessant dat U2 daarna gelijk terug grijpt naar hun begintijd. Bij de eerste twee avonden in de Ziggo Dome speelden ze als tweede nummer ‘Out of Control’ en ‘Gloria’, maar deze avond kregen we ‘Electric Co’ voorgeschoteld. Om daarna weer een tijdsprong te maken naar ruim 24 jaar later met ‘Vertigo’. Waarna er weer een tijdsprong terug wordt gemaakt met ‘I Will Follow’. Maar geen moment klinkt de band als een ‘golden-oldies-band’. In plaats daarvan zijn het vier stevige nummers die perfect bij elkaar passen als sterke opening.
Trip down memory lane
Er volgde vervolgens wel een ’trip down memory lane’ waarin Bono het publiek meenam naar zijn jeugd dat ook het hoofdthema is van hun laatste album. Als eerste volgde ‘Iris (Hold Me Close)’, een emotioneel eerbetoon aan Bono’s moeder die overleed toen hij 14 jaar was. Hierna nam Bono het publiek bijna letterlijk mee terug naar de straat waar hij in Dublin is opgegroeid met het gelijknamige ‘Cedarwood Road’. In de visuele kooi boven de catwalk loopt Bono door een cartoonversie van de straat. Vervolgens kregen we een kijkje in dat huis tijdens ‘Song For Someone’ waarin op het scherm een jonge Bono zien in zijn ouderlijk huis die aan het einde de stap durft te zetten om de deur uit te stappen en de wereld in te gaan.
Dit waren dan drie songs van het laatste album, maar hierna volgde een sobere versie van ‘Sunday Bloody Sunday’ waarbij op het grote scherm beelden van buitenwijken in Dublin met aan de zijkanten foto’s van slachtoffers van bomaanslagen in mei 1974. Het daarop volgende ‘Raised By Wolves’ heeft hetzelfde thema en sluit er perfect op aan. Het werd ingeluid met drie explosies waarmee U2 duidelijk maakt dat ze niet zomaar een entertainment show willen voorschotelen, maar ook het publiek bewust wil maken van wrange gebeurtenissen uit het verleden en heden. Al zou de huidige wereldproblematiek later op de avond aanbod komen.
U2 van wereldproblematiek naar entertainment
Met ‘Until The End Of The World’ wordt de brug tussen wereldproblematiek en entertainment perfect geslagen. Bono stond op het kleine podium, terwijl hij ook op het grote scherm zijn beeltenis was te zien op de plek waar The Edge stond. Toen Bono vervolgens water uit zijn mond spuwde was het net alsof hij op The Edge richtte. Bij een dance remix van ‘The Fly’ leek er even worden terug gegrepen naar de Zoo Tv tournee uit 1992 waarbij de Berlijnse muur op het grote scherm verscheen. Deze muur werd langzaam weer opengescheurd tijdens het recente ‘Invisible’ waarbij alle vier de heren in het midden van de zaal speelden. Tijdens ‘Even Better Than The Real Thing’ verplaatsten ze zich richting het kleine podium waar Bono zijn vaste kunstje herhaalde door weer een meisje uit het publiek op het podium te halen tijdens ‘Mysterious Ways’.
Hetzelfde meisje, genaamd Laura, kreeg de opdracht om de band met een Meerkat functie te filmen tijdens ‘Elevation’. Een nummer dat live veel beter uit de verf komt dan in de originele versie. Op dat moment hebben Bono en consorten de Ziggo Dome al aan hun voeten. En ging ook het recente ‘Volcano’ als zoete koek er in waarna Adam Clayton en Larry Mullen Jr. het kleine podium verlieten en Bono en The Edge achter piano twee sobere nummers deden die op die plek van de Ziggo Dome perfect overkwamen: ‘Every Breaking Wave’ en de cultklassieker ‘October’ dat sinds deze tournee weer voor het eerst sinds 1989 wordt gespeeld.
Met ‘Bullet The Blue Sky’ wordt er vervolgens weer een brug gemaakt naar een serieuzer thema. Het nummer van ‘The Joshua Tree’ werd echter als enige iets te lang uitgerekt. Maar Bono slaagde erin om aan het eind van het nummer en het daaropvolgende ‘Zooropa’ de huidige vluchtelingen situatie onder de aandacht te brengen om vervolgens weer drie klassiekers voor te schotelen: ‘Where The Streets Have No Name’, ‘Pride (In The Name Of Love)’ en ‘With Or Without You’.
Bij de toegift werd eerst op het scherm opnieuw aandacht besteedt aan de vluchtelingen met een boodschap die mede mogelijk werd gemaakt door Amnesty International waarna ‘City of Blinding Lights’ en ‘Beautiful Day’ volgde’. Voordat de avond echt ten einde kwam vroeg Bono opnieuw aandacht voor de situatie van de vluchtelingen, en maakte hij duidelijk dat hij hoopte dat de regering van de Europese landen dit serieus namen. Vervolgens volgde er een korte maar indrukwekkende versie van Paul Simon’s ‘Mother and Child Reunion’ dat overging in ‘One’ waarbij Bono het publiek bijna het gehele nummer luidkeels liet meezingen.
En zo kwam er een einde aan een zeer gevarieerd programma van U2 waarop ongetwijfeld de Bono critici weer van alles op aan te merken kunnen hebben. Natuurlijk komt Bono iedere show met een preek over de problemen in derde wereld landen. Hij ziet zelf de kans om het podium dat hij heeft daarvoor te gebruiken. Maar deze avond kwam de boodschap die U2 wil overbrengen niet opdringerig over. Hier stond een band die daarnaast gemotiveerd te werk ging. Want muzikaal lijkt de band anno 2015 met meer enthousiasme te spelen dan die vorige keer in de Arena. Door de visuals combineren ze hun eigen persoonlijke verleden met het heden. Want met deze show bewijst de band al halverwege de show dat ze nog altijd bij de tijd zijn. Plus dat de boodschap van de songs van het zo bekritiseerde laatste album live goed overkomt. Met deze tournee maakt U2 alle negatieve geluiden over dat ze over hun hoogtepunt heen zouden zijn met de grond gelijk. Ze bewijzen eerder dat ze nog steeds koploper zijn als live band.
