Bospop zondag was de dag voor de wat hardere, toch ook wel weer vernieuwende muziek. Alleen maar classic rock zou een herhaling van zetten zijn, dus werden er ook de nodige nieuwe accenten gezet. De zondag gaf een veel meer coherente line up te zien qua programmering, dan de zaterdag. De zondag gaf veel classicrock en op het eind een stuk vernieuwing met de progrockers Anathema en Steven Wilson als headliners en dus afsluiters van een prima editie van Bospop 2015.
De dag begon met de Nederlandse band Pauw, die voor het eerst op het grote Bospop podium mocht staan. Hun eerste plaat moet nog uitkomen en dat zal in oktober gebeuren. De mannen van Pauw waren trots op de snel bereikte status en promoten ook hun nieuwe single ‘Visions’. De afgelopen weken zaten ze in de hittegolf te werken aan de afronding van de opnames. Ze kweten zich prima in hun rol door een goede dosis psychedelische rock met Pink Floyd accenten neer te zetten. Het was een prima set, waarbij het publiek verrast werd door het toch wel zeer goede eigen geluid van de band. Jacco Gardner speelt ook een stuk retro muziek, maar Pauw weet het meer de rock-kant op te sturen en was een zeer goede opener met een prima swingende en spannende set. Een sterk begin van de tweede dag van Bospop.
De zondag was de dag van classic rock met FM, Thunder, Danko Jones en Europe op het programma. FM, de Britse band die weer bij elkaar is gekomen en een prima rock set neerzet, met de goed bij stem zijnde zanger Steve Overland. Ook Thunder zette in de tent een goede set neer. AHDH-rocker Danko Jones zorgde voor een harde snelle, maar goede show die geen verassingen kende. Wel kreeg hij de festivalgangers luidkeels in beweging. ‘Kiss on the first date’ en ‘Lovercall’ ontbraken natuurlijk niet op de set list die met 12 nummers de langste van het weekend in de tent was. Alleen ZZ Top speelde meer nummers maar die hadden er ook 90 minuten de tijd voor.
Veel bezoekers voor Europe
Hoogtepunt van deze classic rock bands was toch wel Europe. Zij stonden terecht op het hoofdpodium en met de hits ‘Carrie’, ‘Rock the night’ and als slot ‘The final countdown’ wist men te overtuigen. Maar ook de nieuwe nummers van ‘War of Kings’ geven aan dat Europe nog steeds topklasse is. ‘War of Kings’, ‘Second day’ en ‘Hole in my pocket’ van de nieuwste plaat overtuigden! Joey Tempest maakt dan ook wel het grote verschil voor deze classic rock band.
Deze leadzanger heeft charisma en weet het publiek van begin tot het eind in te pakken. Dynamiek, meezing acties en een podium presentatie waarbij je ziet en hoort dat het een rasperformer is. Een dergelijke performer is het verschil tussen goed en heel goed en in het dichtbevolkte/vele concurrentie in muziekwereldje maakt dit het verschil tussen succes en onder het maaiveld blijven. Na Europe was er ook wel een behoorlijke uittocht qua publiek waar te nemen.
Er waren echter veel mensen speciaal voor Dream Theater en Steven Wilson gekomen. De podiumpresentatie bij Dream Theater is indrukwekkend en bekend. Toch ben je telkens weer onder de indruk. Immers een dergelijke dubbele drumkit en een keyboard dat alle kanten op kan, zie je zelden tot nooit. Dream Theater speelde natuurlijk werk van hun meesterwerk ‘Metropolis’. Zondag sloten ze na een harde gemene set af met ‘Behing the veil’.
Tussen de 2 headliners op het hoofdpodium in bracht Anathema de tent nog in verrukking door een prachtige set neer te zetten, met redelijke snelle nummers die er toch voor zorgden dat er een duistere sfeer rondom hun nummers bleef hangen. Met weinig licht werd het een The Cure achtige belevenis en een prima afsluiting in de grote tent. Anathema sloot af met hun beste nummer, ‘Distant Satellites’.
Steven Wilson had ook behoorlijk uitgepakt met een groot scherm op het podium, waarbij passende beelden bij de muziek werden getoond. Atmosfeer combineren met beeld, dat is de kracht van Steven. Zelfs tekenfilms die over de muziek gaan waarin zware thema’s worden behandeld als het omgaan met het verdriet van het verlies een moeder om haar kinderen. Vrolijk wordt je dan ook niet van de muziek van Steven, die zelf aangeeft van deze muziek te genieten en van de mainstream popmuziek depressief te worden. Een feestje wordt de afsluiting dan niet, maar wel een bijzondere geluidservaring, waarbij de combinatie sfeer en beeld indruk maakt. Natuurlijk veel werk van de laatste plaat ‘Hand.Cannot.Erase‘ waaronder het titel nummer. Verder natuurlijk de onvermijdelijke Porcupine Tree nummers ‘Lazarus’ en ‘Sleep together’ dat de set afsloot en daarmee ook Bospop 2015.
De laatste 2 acts zorgden dan ook voor een prima afwisseling: meer sfeer en minder harde classic rock en metal tempo. Bospop blijft zich ontwikkelen en het is aan de bezoeker om mee te gaan in deze tijd. Het is immers geen retro festival, maar een festival dat in het heden staat. Europe gaat mee met de tijd en deze band maakte zondag de meeste indruk en zichtbare gevoelens bij het publiek teweeg. De toekomst is aan Europa met of zonder Grieken, die we muzikaal niet zullen missen want ik heb nog geen band uit dat land kunnen ontdekken uit de 35 jaar historie van Bospop. Proficiat Bospop met deze lange historie.
