Jazzrock-bassist Stanley Clarke wordt wereldwijd nog steeds gezien als een van de meest invloedrijke en grootste muzikanten van de laatste vijftig jaar. Stanley toert met zijn (stief-)dochter Natasha Agrama over de wereld en Maxazine sprak met hen beiden, aangezien het niet vaak gebeurt dat vader en dochter samen op tournee gaan. “Het bevalt goed”, zegt Natasha, “Het is de eerste keer dat we samen optreden. Ik was al eens eerder mee als zijn persoonlijke assistent en we speelden al samen op verjaardagen en thuis.”
Trotse meester
Wat sowieso opvalt, is dat Stanley zich omringt met een zeer jonge band. “Het is op zich niet zo bijzonder”, vindt Stanley, “Toen ik achttien was speelde ik ook met veel oudere artiesten als Stan Getz en Art Blakey. Weet je, muzikaal leer je voor je vijftiende het meest. Daarna ga je werken aan je sociale vaardigheden.”
Als een trotse meester popelt Clarke om zijn getalenteerde bandleden voor te stellen en het woord te geven. “Ieder bandlid heeft zo zijn eigen verhaal”, zegt Clarke. De 20-jarige drummer Mike Mitchell vond hij op een internetlijst van beste drummers onder de 21 jaar en liet hij naar zijn woonplaats Los Angeles komen om samen te spelen. Beka Gochiashvilli is 19 jaar en speelde al op zijn elfde met Stanley’s goede vriend Lenny White. Cameron Graves tenslotte heeft hij leren kennen via zijn dochter Natasha. Cameron begeeft zich al jaren als toetsenist in het clubcircuit in Los Angeles en wordt lokaal gezien als de tien/vijftien beste muzikanten van de stad. “In mijn tijd zou hij al lang miljonair zijn. Deze mensen hebben de techniek en het ritme om muziek en een show naar een hoger niveau te tillen”, prijst Stanley hem de hemel in.
Stanley Clarke refereert regelmatig naar ‘zijn tijd’. Je zou zeggen dat er flinke veranderingen zijn gerezen tussen ‘zijn tijd’ en nu. Stanley: ‘Economie en commercie zijn tegenwoordig helemaal anders. Neem alleen al de manier waarop muziek wordt gedistribueerd. Vroeger, in mijn tijd dus, was hetgeen op de radio te horen de richtlijn. Nu is dat wel anders. Radio is niet meer zo belangrijk. Muziek komt op allerlei manieren tot je. Via films, internet, video games, noem maar op.”
Na de eerdere introductie van de meester zelf, speelt Clarke de vraag over ambities graag door aan zijn jonge bandleden “Dertig/veertig jaar geleden zou je op die vraag van iedere artiest hetzelfde antwoord krijgen, namelijk het verkopen van platen en optreden in de wereldberoemde concertzaal Carnegie Hall in New York, maar vraag het de jonge muzikanten in deze kleedkamer en ze zullen je een ander antwoord geven.” Drummer Mike Mitchell neemt het van hem over: “Mijn ambitie is om mijn omgeving te leren dat er meer is dan je krijgt voorgeschoteld. Niet alleen op muzikaal gebied. Beka Gochiasvilli wil vooral unieke, onderscheidende en herkenbare ‘Beka’ muziek maken. Overal en altijd te herkennen.” Cameron Graves is het stelligst en bondigst in zijn antwoord, “Ik wil mij toeleggen op het maken van filmmuziek. Met filmmuziek kan je pas echt emoties raken.” Tot slot deelt dochter en zangeres Natasha ons in haar ambitie en drijfveer; “Ik ben eigenlijk nog aan het ontdekken waar ik goed in ben. En wat ik ontdek wil ik ook graag delen. In die zin ben ik het met Mike eens.”
North Sea Jazz Festival
Stanley Clarke toert al een halve eeuw over de wereld en wisselt Amerika en Europa structureel af. Twee complete werelden van verschil, wordt door veel muzikanten gezegd. Clarke is het niet met hen eens. “Ik zie niet echt verschil. In ieder land zijn enthousiastelingen en minder enthousiastelingen. Zelfs Japan is in dat opzicht niet anders meer. Ik herinner mij nog de optredens in Japan eind jaren zestig. Het beschaafde publiek werd vooraf geïnstrueerd hoe zich te gedragen. Vooral bedeesd. Aan het eind volgde dan altijd een eruptie. Tien jaar later was dat compleet veranderd. Samen met Jeff Beck en Simon Phillips stonden we in uitzinnige volle stadions als Budokan. De muziek was verschrikkelijk en niet om aan te horen maar het stadion ging uit zijn dak. Ik durf te beweren dat Japan nu meer rock- en muziekfans heeft dan bijvoorbeeld de Verenigde Staten.”
Clarke toert nu bijna vijftig jaar en neemt al net zo lang muziek op. Je zou zeggen dat je dan al je inspiratie toch al wel verbruikt hebt. Stanley blijft echter vernieuwen en komt telkens weer met iets nieuws. “Ik laat mij inspireren door het leven. Een maaltijd of een vliegtuig kan mij zomaar inspireren. Ik ben zelf een simpel mens en mensen kunnen mij daarom inspireren. Weet je René, wellicht kan jij mij nog wel inspireren hahaha.”, sluit de meesterbassist dit gesprek af.
De Stanley Clarke Band is op 10 juli te zien en te horen op het North Sea Jazz Festival in Rotterdam.
Foto’s: Bart Teunis
