‘Reaching for the light’ is het derde album van King King. Niet zomaar een band, want tijdens de British Blues Awards wonnen ze diverse prijzen, bijvoorbeeld die van: beste band. ‘Reaching for the light’ is iets rockender, sneller en dynamischer dan voorganger ‘Standing in the shadows’.
Het drum intro van Wayne Proctor is kort maar krachtig. Vlak hierna hoor je Nederlander Bob Fridzema op het Hammondorgel. Dit nummer is meteen pakkend en dat geldt ook voor de gitaarrif. Deze komt natuurlijk uit de handen van Alan Nimmo. Wayne laat aantal goede breaks horen en met dit alles is ‘Hurricane’ een prima start van deze cd.
‘Waking up’ heeft een uitgebreid basloopje, gespeeld door Lindsay Coulson. Net als de voorgaande nummers zit ook dit nummer instrumentaal mooi in elkaar, diverse wisselingen in tempo en volume. Tijdens een korte instrumentale rust zingt Alan even solo. De bas is even op de voorgrond, en later het Hammondorgel. Deze wisseling heeft allemaal heerlijke extra’s om van te genieten.
Het rustige intro dat daarop volgt is van ‘Rush hour’. De stem Alan komt hier erg mooi uit. Het tempo zit tussen mid-tempo en laid-back in. Langzaam wordt het tempo en volume wat opgeschroefd waardoor er wat rock om de hoek komt kijken. Er is een leuke echo op de stem gemixed. Het tempo vertraagt en het volume daalt, en hier komt de albumtitel ‘Reaching for the light’ naar boven. ‘Reaching for the light’ is geen titel van een van de nummers, maar op deze cd een regel in de tekst. Er volgen nog een paar wendingen in volume en tempo en hiermee zet King King weer een heel mooi nummer neer.
‘Lay with me’ heeft een piano intro, gespeeld door Bob Fritzema. De stem van Alan heeft een mooie mix van heldere klank met ruw randje. De tekst is eenvoudig maar boeiend. Heel duidelijk gezongen, woord voor woord te verstaan. En dat niet alleen, ik geloof ieder woord wat hij zingt. Tijdens een instrumentaal stuk bespeelt Bob zijn Hammond zacht en langzaam. Het gezegde “less is more” is hier zeker van toepassing. Een mooie crescendo in de muziek. Met deze toename in volume wordt dit een echte powerballad. De impact en de gevoeligheid in dit nummer blijven bestaan. Dit komt ook omdat de wanhoop te horen is in de stem van Alan.
‘Stranger to love’ heeft een laid back tempo. De tekst gaat over problemen in de liefde; Dit doet pijn. Dat laat Alan horen door zijn manier van zingen. De muziek sluit daar op aan en het laid back tempo is weg. De wanhoop is te horen in de muziek en zang. Zeker als je luistert nar “Don’t walk away”. Het volume daalt en het tempo is ook weer laid back. Mooi instrumentaal stuk met uitgebreide groove op de bas. Als even later het volume is toegenomen, is de wanhoop in de stem van Alan weer terug. Even lijkt het nummer afgelopen te zijn. Maar tempo en volume gaan weer naar beneden .. nog een heel kort instrumentaal stukje volgt. Dan is de cd jammer genoeg afgelopen…wat is dít een lekker plaatje! (8,5/10) (Manhaton Records – Bertus Distributie)
