Benjamin Clementine maakte in oktober 2013 indruk met zijn tv debuut bij Jools Holland. Waar hij, tussen gevestigde namen als Paul McCartney, Arctic Monkeys en Gary Clark Jr., het nummer ‘Cornerstone’ speelde. Sindsdien gaat de naam van de Britse singer/songwriter Benjamin Clementine, die in Parijs als straatmuzikant werd ontdekt, veel in de ronde. Begin dit jaar verscheen zijn debuutalbum ‘At Least For Now’. Waarop hij jazz en klassiek pianospel wist te combineren. Eerder speelde hij al in Paradiso en op het Into The Great Wide Open festival. Komende zomer zal hij ook optreden op North Sea Jazz en Lowlands. Maar daarvoor deed hij vanavond nog een op zichzelf staand optreden in TivoliVredenburg in Utrecht. Een concert dat eerst een dag eerder in de Grote Zaal zou plaats vinden, maar door de renovatie aan het plafon werd verplaatst naar de Ronda zaal.
Door middels van flyers werd verzocht of mensen geen foto’s en video’s met hun telefoon wilde maken. Wat op verzoek van Benjamin Clementine zelf zou zijn. Het publiek hield zich daar aan. Midden op het podium stond een vleugel die alleen belicht was. Dus toen Benjamin Clementine het podium op kwam lopen was hij pas te zien toen hij achter de vleugel plaats nam. Gekleed in een lange groene jas. Zoals hij ook op de cover van zijn album staat afgebeeld. Hij begon met ‘Condolence’. Wat opvalt is dat de zaal vanaf de eerste tonen muisstil is. ‘I Won’t Complain’ volgt daarna.
Na 3 nummers komt celliste Barbara le Liepvre op het podium. Ze zal de enige zijn die deze avond met hem op het podium zal staan. Wat volgt is het nummer ‘London’. Waarin naast zijn pianospel ook zijn stembereik indruk maakt. Net als in ‘Nemesis’.
Tussen de nummers door is Benjamin Clementine spraakzaam met wat hij zegt tegen zijn publiek. Hij komt verlegen over. Wat haaks staat op de enorme uithalen die hij bereikt in zijn nummers. Maar hij stelt het duidelijk op prijs dat het publiek stil is tijdens de nummers. En af en toe kan er zelfs een grappige opmerking ervan af. Zoals wanneer er vlak na ‘The People & I’ een pianosnaar niet lijkt te werken. Of dat hij veel plekken in Nederland ziet als ‘pictures of Van Gogh’.
Met ‘Adious’ zit het eerste gedeelte er al vrij vroeg op de avond erop. Dus kon een toegift niet uitblijven. Die volgt met een mooie ingetogen cover van ‘Riverman’ van Nick Drake. In eerste instantie weet hij daarna niet meer wat hij nog zal spelen. Toch speelt hij nog ‘Edmonton’. Over de Britse woonwijk waar hij is opgegroeid. Na nog één nummer zit het er dan echt op. En neemt hij bescheiden het applaus in ontvangst.
De Ronda zaal bleek perfect te zijn voor de intieme sfeer die bij zijn muziek past. Daarom is het nog maar de vraag hoe dit zal uitpakken op massale festivals als North Sea Jazz en Lowlands. In ieder geval komt Benjamin Clementine in een zaal tot zijn recht. En weet hij, ondanks zijn bescheidenheid, zijn publiek naar zijn hand te zetten. Wat zeker in het geval van Nederlandse concerten een zeldzaamheid is.
