Op 19 februari stond voor vele Blur fans de wereld even stil, hun geliefde band maakte via een persconferentie een “comeback” bekend en wereldwijd waren de nieuwsitems voor eventjes gevuld. Een nieuw album waar al menig keer in interviews bij de bandleden naar gevraagd werd en wat volgens frontman Damon Albarn prima op die plank daar lag te verstoffen, komt dan nu eindelijk uit. De ‘Magic Whip’, opgenomen (in de kleinste/warmste studio) en geïnspireerd door het leven in Hong Kong. In 2013 strandde Blur al in China voor 5 extra dagen nadat een festival in Japan gecanceld werd (ja, die logica snapt nog niemand) en waren toen al “ondergedoken” in de Avon Studios in Hong Kong. Eind vorig jaar kreeg Graham Coxon toestemming van Albarn om verder te werken aan dit album, op de terugreis van Albarn’s solotour uit Australie een maand later heeft hij nog een tussenstop gemaakt in Hong Kong voor tekst inspiratie. Eind Januari 2015 was het album af, 18 februari afgemixt en voila 27 april ligt er dus nieuw materiaal in de winkels.
Britpop of politiek statement?
Blur die de grondleggers zijn van wat wij kennen als Britpop slaan met hun ‘Magic Whip’ een hele andere weg in. Sterker nog, van de oh zo vrolijke, zorgeloze en typisch Engelse bezigheden is weinig terug te vinden op dit album. De album opener ‘Lonesome Street’ en de heerlijke meezinger ‘Ong Ong’ halverwege het album zijn dan ook de enige nog te noemen Britpop nummers. Vooral de tracks ‘PyongYang’ en ‘There Are Too Many Of Us’ hakken er met politieke statements flink in. De leefsituatie anno 2014/2015 zit frontman Damon blijkbaar behoorlijk dwars, want hij smijt dan ook flink met kritiek in z’n teksten.
In de periode tussen hun laatste album en het nieuwe ‘Magic Whip’ zitten flink wat jaren van, soloprojecten, het maken van kaas, activisme, maar vooral levenservaring. En alle ervaringen (ok behalve het kaasmaken) zijn terug te horen in hun sounds op dit nieuwe album, al zitten er her en der ook wat directe kopiën tussen? De track ‘My Terracotta Heart’ lijkt namelijk sprekend op Damon’s solowerk ‘Hollow Ponds’. Ook de lyric melodie van ‘Thought I Was A Spaceman’ lijkt te zijn overgenomen van de solotrack ‘Hostiles’. Gelukkig is het muzikale samenspel tussen de vier mannen na al die jaren niet veranderd.
Comeback of einde van een tijdperk?
Sinds 2003 hebben we eigenlijk niks meer van Blur gehoord, alleen de single ‘Under the Westway’ verscheen nog in 2012. De opnames van het laatste album ‘ThinkThank’ werden afgerond zonder gitarist Graham Coxon en dat juist híj het nieuwe album zo graag wilde afmaken was dus een verrassing. Graham kon het niet verkroppen dat het laatste album niet zijn bijdrage heeft gehad (of dat zijn naam niet op de hoes stond) en wilde graag het Blur tijdperk op een goede manier afsluiten.
Moeten we dit album als een comeback zien? Als we uit mogen gaan van de uitspraken tijdens de persconferentie is deze comeback tevens het einde van Blur. Huh? Ja helaas, de ‘Magic Whip’ zal het laatste studioalbum zijn.
Conclusie
De genre Britpop zijn de heren van Blur inmiddels dus echt ontgroeit en hebben het flierefluiterige ingeruild voor een zwaarder beladen album met politieke statements. Hadden we liever gezien dat Blur weer grappige en sarcastische muziek had gemaakt over de doorsnee Brit of over het luxeleventje van de royals? Ik denk dat Blur een goede switch en groei heeft gemaakt en in de huidige maatschappij een sterk album heeft gemaakt wat zeker zal gaan opvallen. Het is jammer dat ze zelf hebben aangegeven dat dit het laatste album zal zijn, want op deze weg zou Blur nog jaren mee kunnen gaan. (7,5/10) (Parlophone)
